— Нас не цікавіць, як ты збег і пакінуў Мудзі, — сказаў Гары, перасоўваючы палачку бліжэй да налітых крывёй вачэй Мундунгуса. — Мы ведалі, што тваёй шкуры нельга было давяраць.
— І чаго ж за мной ходзіць хатні эльф? Ці зноў пра кубкі будзеш пытаць? Няма ў мяне нічога, хаця можаш іх дастаць у…
— І не ў кубках справа, хоць ужо цяплей, — сказаў Гары. — Затыкніся і слухай.
Было так прыемна знайсці сабе занятак, і кагосьці, з каго можна было вывудзіць трохі праўды. Гары ўжо цёр палачкай пераноссе Мундунгуса, які касавурыўся на яе.
— Калі ты абчысціў хату ад усіх каштоўнасцей, што змог знайсці, — пачаў Гары, але Мундунгус зноў яго перабіў.
— Ды Сірыюсу і справы не было да гэтага барахла….
Прычулася хуткамоўка з лая, ляск, бліснула медзь, і з прыпадачным крыкам Крычар разбегся і са ўсяго размаху стукнуў Мундунгуса па галаве патэльняй.
— Убяры яго, адзаві, яго замкнуць трэба! — крычаў Мундунгус, нахіляючыся, калі Крычар зноў замахнуўся патэльняй.
— Крычар, не! — закрычаў Гары.
Тонкія рукі Крычара трэсліся ад цяжару патэльні, але ён моцна трымаў яе.
— Можа быць яшчэ разок, гаспадар? Для пэўнасці.
Рон засмяяўся.
— Ён патрэбен нам у здаровым розуме, Крычар, але калі нам спатрэбяцца асаблівыя меры, мы дадзім яго табе, — сказаў Гары.
— Вялікі дзякуй, гаспадар, — сказаў Крычар з паклонам, ён падышоў і з нянавісцю глядзеў на Мундунгуса сваімі вялікімі бледнымі вачамі.
— Калі ты абчысціў хату ад усіх каштоўнасцей, што змог знайсці, — зноў пачаў Гары, — ты ўзяў рэчы з кухоннага серванта. Там быў медальён, — у роце ў Гары перасохла. Ён адчуваў, што Рон і Герміёна таксама замерлі ў чаканні. — Што ты з ім зрабіў?
— А што? — спытаў Мундунгус. — Ён нешта каштуе?
— Ён, дагэтуль у цябе! — закрычала Герміёна.
— Не, гэта наўрад, — сказаў Рон. — Ён напэўна думае, што змог бы выгандляваць за яго больш грошай.
— Больш? — сказаў Мундунгус. — Ні хрэна… блін… на халяву аддаў, выцыганіла…
— Пра што ты кажаш?
— Я гандляваў на Дыягон Алеі, а яна да мяне падыходзіць і пытае, ці ёсць у мяне ліцэнзія, каб гандляваць магічнымі артэфактамі. Карга старая. Яна жадала мяне аштрафаваць, але ёй спадабаўся медальёнчык, яна забрала яго, а мяне адпусціла, сказала, што мне пашанцавала.
— Што за жанчына? — спытаў Гары.
— Не ведаю, нейкая цётка з Міністэрства.
Мундунгус трохі падумаў, прыпадняўшы брыво.
— Маленькая такая, на макушцы банцік, — Ён нахмурыўся і дадаў. — На жабу падобная.
Гары выпусціў палачку: яна прыляцела Мундунгусу па носе і абрасіла чырвонымі іскрамі яго бровы, якія тут жа загарэліся.
— Акваменці! — закрычала Герміёна, і з яе палачкі выляцеў струмень вады, ад якога Мундунгус захлынуўся.
Гары паглядзеў на Рона і Герміёну і ўбачыў той жа шок, які цяпер быў на яго твару. Шнары на яго руцэ зноў забалелі.
XII. Магія можа ўсё
Жнівень быў у самым разгары. Пляцоўка недагледжанай травы пасярэдзіне Плошчы Грыма пасохла на сонцы, пакуль уся трава не стала карычневай і ломкай. Ніхто з суседзяў ніколі не бачыў ні тых, хто жыў у хаце пад нумарам 12, ні самой хаты. Маглы, якія пражывалі на Плошчы Грыма, даўно прынялі той факт, што, па дзіўнай памылцы ў нумарацыі, за хатай нумар адзінаццаць адразу была хата нумар трынаццаць.
Аднак зараз пляцоўка прыцягвала ўвагу візіцёраў, якія, падобна, знаходзілі гэтую анамалію вельмі цікавай. Наўрад ці быў хоць адзін дзень, калі адзін або два чалавекі не прыходзілі толькі затым, каб паглядзець на агароджу паміж хатамі адзінаццаць і трынаццаць. Назіральнікі ніколі не былі аднымі і тымі ж два дні запар, хоць усе яны, падобна, падзялялі агульную непрыязнасць да нармалёвай адзежы. Большасць лонданцаў, які праходзілі міма іх, абвыклі да эксцэнтрычных спосабаў апранацца і амаль не звярталі на гэта ўвагі, хоць часам хто-небудзь і аглядаўся, дзівячыся, як можна насіць плашчы ў такую спякоту.
Назіральнікі, падобна, атрымлівалі не занадта вялікае задавальненне ад сваёй вахты. Часам хто-небудзь з іх пачынаў узбуджана прыглядацца, быццам, урэшце рэшт, заўважыў нешта цікавае, але толькі затым, каб зноў быць расчараваным.
Першага верасня на пляцоўцы было больш жадаючых паглядзець, чым калі-небудзь раней. Паўтузіна мужчын у плашчах стаялі моўчкі, і ўважліва глядзелі на хаты адзінаццаць і трынаццаць, але аб’ект, які яны выглядалі, па-ранейшаму пазбягаў іх увагі. З наступнага вечара, які ўпершыню за апошнія тыдні прынёс з сабой нечаканы халодны дождж, ізноў адбыўся адзін з тых невытлумачальных момантаў, калі яны, здавалася, выяўлялі нешта цікавае. Адзін з іх, мужчына з перакошаным тварам, паказаў на нешта, і, разам са сваім найблізкім кампаньёнам, укормленым, бледным чалавечкам, тузануўся было наперад, але, праз імгненне, зноў паслабіўся і зноў выглядаў пабітым і расчараваным.