Світанак наступіў нечакана хутка.
— Жудасна выглядаеш, — павітаў Гары Рон, уваходзячы ў пакой, каб абудзіць яго.
— Гэта ненадоўга, — пазяхнуў Гары.
Герміёну яны знайшлі ўнізе, на кухні. Крычар ужо падаў ёй каву і гарачы рулет, на яе твары быў той самы злёгку маніякальны выраз, які ў Гары асыцыяваўся з іспытамі.
— Мантыі, — сказала яна, адзначыўшы іх прысутнасць нярвовым ківам і працягнуўшы рыцца ў сваёй сумке, — Адваротнае Зелле, Плашч-Нябачнік, дэтанатары, якія адцягваюць увагу, ванітавыя пасцілкі, цукеркі кроў-з-носу, выцяжныя вушы…
Яны праглынулі свае сняданкі і накіраваліся ўверх па лесвіцы. Крычар, на развітанне пакланіўшыся ім, паабяцаў прыгатаваць да іх вяртання пірог з ялавічынай і печанню.
— Блаславі яго Божа, — далікатна вымавіў Рон, — і толькі падумаць, я ж абвык фантазіяваць аб тым, як адразаю яму галаву і прыбіваю яе да сцяны…
На першую прыступку яны выйшлі са ўсей асцярогай. Адтуль яны маглі бачыць двух Пажыральнікаў Смерці з апухлымі вачыма, якія сачылі за хатай. Герміёна спачатку дызапарыравала з Ронам, потым вярнулася за Гары.
Пасля звыклага кароткага прыступу паў-удушша і цемры, Гары выявіў сябе на вузкай алеі, дзе планавалася прывесці ў дзеянне першую частку іх плану. Там было даволі пуста, калі не лічыць пары вялікіх кантэйнераў. Першыя міністэрскія службоўцы звычайна не з’яўляліся тут раней васьмі гадзін.
— Так, — сказала Герміёна, зірнуўшы на свой гадзіннік. — Яна павінна быць тут прыкладна праз пяць хвілін. Калі я аглушу яе…
— Герміёна, мы ведаем, — сур’ёзна сказаў Рон. — Я лічыў, што мы павінны адчыніць дзверы да таго, як яна з’явіцца.
Герміёна завішчала.
— Ледзь не забылася! Назад…
Яна накіравала сваю палачку на зачыненыя вісячым замком і багата ўпрыгожаныя графіці пажарныя дзверы ззаду іх, якія з грукатам расхінуліся. Цёмны калідор за імі вёў, як яны ведалі па сваіх асцярожных выведвальных вылазках, у пусты тэатр. Герміёна пацягнула дзверы на сябе так, каб яны выглядалі зачыненымі.
— А зараз, — сказала яны, зноў паварочваюся тварам да астатніх, — мы зноў апранаем Плашч…
— І чакаем! — скончыў Рон, накідваючы яго на галаву Герміёны як коўдра на птушыную клетку, і зірнуў на Гары, закочваючы вочы.
Нямногім больш чым праз хвіліну, раздаўся лёгкі воплеск, і мініятурная ведзьма з шэрымі валасамі, якія раздзімаліся, апарыравала прама перад імі, злёгку пабліскваючы ў нечаканым святле — сонца толькі што вызірнула з-за аблакоў. Зрэшты, яна ледзь ці мела магчымасць нацешыцца нечаканай цеплынёй, бо нямы аглушальны заклён Герміёны стукнуў яе ў грудзі і яна звалілася.
— Выдатна зроблена, Герміёна! — сказаў Рон, з’яўляючыся з-за кантэйнера за дзвярамі тэатра ў момант, калі Гары зняў Плашч-Нябачнік. Разам яны пацягнулі маленькую ведзьму ў цёмны праход, які вёў за кулісы. Герміёна вырвала некалькі валасінак з галавы ведзьмы і дадала іх у флакон з гідка выглядаўшым Адваротным Зеллем, які яна дастала з сумкі, вышытай пацеркамі. Рон разглядаў рэчы, здабытыя з сумачкі ведзьмы.
— Гэта Мафальда Хопкірк, — сказала яна, чытаючы картку, якая паказвала, што іх ахвяра была памочнікам у аддзеле Няправільнага Выкарыстання Магіі. — Табе лепш узяць гэта, Герміёна. І вось амулеты.
Ён перадаў ёй некалькі маленькіх залатых манетак, пазначаных літарамі “М.М.” якія дастаў з гаманца, які належыў ведзьме.
Герміёна выпіла Адваротнае Зелле, якое гэтым разам набыло прыемнае сонечнае адценне, і праз некалькі секунд перад імі стаяла копія Мафальды Хопкірк. Калі Герміёна зняла з Мафальды акуляры і надзела на сябе, Гары зірнуў на гадзіннік.
— Мы спазняемся! Містэр Магічнае Абслугоўванне будзе тут у любую секунду!
Яны паспяшаліся зачыніць дзверы за сапраўднай Мафальдай. Гары і Рон накінулі на сябе Плашч Нябачнік, а Герміёна засталася на віду, чакаючы. Праз некалькі секунд раздаўся яшчэ адзін воплеск і перад імі з’явіўся маленькі, падобны на тхара, чараўнік.
— О, прывітанне, Мафальда.
— Прывітанне! — сказала Герміёна дрыготкім голасам. — Як маешся?
— Не вельмі добра, на самай справе, — адказаў чараўнік, які выглядаў цалкам прыгнечаным.
Яны з Герміёнай накіраваліся да галоўнай дарогі, а Гары і Рон сталі красціся ўслед за імі.
— Шкада чуць, што ў цябе праблемы, — мякка сказала Герміёна, калі ён паспрабаваў аб іх ёй распавесці. Найважнейшым было не даць яму дабрацца да вуліцы. — Вось, з’ясі цукерку.