— А? Не, дзякуй…
— Я настойваю! — напорыста вымавіла Герміёна, памахваючы мяшочкам цукерак у яго перад носам. Вельмі занепакоены чараўнік узяў адну.
Эфект наступіў неадкладна. У момант, калі пасцілка кранула яго языка, маленькага чараўніка пачало нудзіць настолькі моцна, што ён нават не заўважыў, як Герміёна вырвала пасму валасоў з яго верхавіны.
— Ох, мілы, — сказала яна, гледзячы як ён забрызгавае алею. — Можа, табе лепш узяць выхадны?
— Не… не! — ён затыхаўся, яго не пераставала нудзіць, але ён спрабаваў працягнуць свой шлях нягледзячы на тое, што не мог нават ісці прама. — Я павінен… сёння… Я павінен.
— Гэта проста дурна! — Герміёна была ўстрывожана. — Ты не можаш ісці на працу ў такім стане! Я думаю, ты павінен адправіцца ў клініку святога Мунга і дазволіць ім прывесці сябе ў парадак!
Чараўнік цяжка зваліўся на карачкі, аднак працягваў паўзці ў бок галоўнай вуліцы.
— Ты проста не можаш ісці на працу ў такім выглядзе! — закрычала Герміёна.
Нарэшце, ён убачыў ісціну ў яе словах. Устаўшы з дапамогай Герміёны на ногі, ён аглядзеўся і знік, пакінуўшы пасля сябе толькі пакет, які Рон выцягнуў з яго рук і некалькі кавалачкаў ваніт.
— Ух, — сказала Герміёна, прытлімваючы сваю мантыю, каб пазбегнуць траплення ў пакінутыя пасля чараўніка лужынкі. — Менш шуму было б, калі б мы яго проста аглушылі.
— Так, — сказаў Рон, выбіраючыся з-пад плашча з пакетам, пакінутым чараўніком, у руках. — Але я па-ранейшаму лічу, што груда бездушных цел прыцягнула б занадта шмат увагі. Гэты хлопец прама памешаны на сваёй працы, а? Дай-ка мне валасы і Адваротнае Зелле.
Праз дзве хвіліны Рон паўстаў перад імі такім жа маленькім і падобным на тхара, як і той чараўнік. Ён быў убраны ў блакітную мантыю, знойдзеную ў пакеце.
— Дзіўна што ён не надзеў яе сёння, праўда? Судзячы па тым, як ён жадаў патрапіць туды… У любым выпадку, я — Рэг Кэтэрмоўл, паводле карткі.
— Пачакай тут, — сказала Герміёна Гары, які ўсё яшчэ хаваўся пад Плашчом-Нябачнікам. — Мы вернемся з чыімі-небудзь валасамі для цябе.
Гары прыйшлося чакаць дзесяць хвілін, але яму, блукаючаму ў азіноце па выпацканай ванітамі алеі, поруч дзверы, за якой ляжала аглушаная Мафальда, здалося, што мінула больш часу. Нарэшце з’явіліся Рон і Герміёна.
— Мы не ведаем, хто ён, — Герміёна перадала Гары некалькі завітых чорных валасоў, — але ён адправіўся дадому з жудасным крывацёкам з носу. Даволі высокі тып, табе спатрэбіцца мантыя пабольш.
Яна выцягнула старую мантыю, якую Крычар памыў для іх, і Гары выдаліўся, каб прыняць напой і пераапрануцца.
Пасля таго, як хварвітая трансфармацыя была завершана. У ім апынулася звыш шасці футаў росту, і яго цела, наколькі ён мог судзіць па сваіх мускулістых руках, стала вельмі па-атлетычнаму складзеным. Схаваўшы Плашч-Нябачнік і свае акуляры ўнутры новай мантыі, ён далучыўся да астатніх.
— Вось гэта да, страшны тып! — вымавіў Рон, гледзячы на Гары, які зараз узвышаўся над ім.
— Вазьмі адзін з амулетаў Мафальды, — прыскорыла яго Герміёна, — і пойдзем, ужо амаль дзевяць.
Яны пакінулі алею разам. У пяцідзесяці ярдах перад імі запоўнены людзьмі тратуар быў перакрыты чорнай загародай з двума лесвіцамі па баках, на адной з якіх было напісана “мужчыны”, а на іншай “жанчыны.”
— Хутка ўбачымся, — нервова сказала Герміёна і ступіла на лесвіцу для жанчын. Гары і Рон далучыліся да групы дзіўна апранутых мужчын, якія спускаліся ў нейкае памяшканне, выглядаўшае як звычайны падземны публічны туалет, пакрытае белай і чорнай пліткай.
— Добрай раніцы, Рэг! — сказаў чараўнік, гэтак жа апрануты ў блакітную мантыю, апускаючы амулет у шчыліну на дзвярах, каб увайсці ў кабінку. — Той яшчэ гемарой, так? Прымушаць усіх нас хадзіць гэтым шляхам! Каго яны чакаюць, Гары Потэра?
Чараўнік засмяяўся над сваёй уласнай вастрынёй. Рон выдушыў з сябе ўсмешку.
— Так, дурна, ага?
І яны з Гары ўвайшлі ў суседнія кабінкі.
Злева і справа да Гары данасіліся гукі сліва. Ён прысеў і зазірнуў праз прасвет паміж падлогай і сцяной кабінкі ў суседнюю, як раз своечасова, каб убачыць пару абутых ног, якія забіраліся на ўнітаз. Ён паглядзеў і ўбачыў Рона, які падмігваў яму.
— Мы павінны змыць сябе? — прашаптаў той.
— Падобна на то, — шапнуў Гары ў адказ. Яго голас прагучаў глуха і асуджана.
Яны абодва падняліся. Адчуваючы сябе выключна дурна, Гары ўстаў нагамі ва ўнітаз. У гэты момант ён зразумеў, што ўсё робіць правільна; хоць ён стаіць у вадзе, яго ногі, чаравікі і мантыя заставаліся цалкам сухімі. Ён працягнуў руку ўверх і пацягнуў ланцужок, а ў наступны момант яго ўжо несла па нейкай не занадта доўгай трубе, каб выкінуць з каміна ў Міністэрстве Магіі.