— Ступефай!
Выбліск чырвонага святла; Амбрыдж павалілася і ўдарылася лбом аб бок балюстрады. Паперы місіс Кэтэрмоўл зваліліся з яе каленаў і змешчаны ніжэй бяздзейна шатаючыся срэбны кот знік. Ледзяное паветра стукнула іх як ураган, які насоўваўся. Якслі, разгублены, агледзеўся ў пошуках крыніцы ўсіх бед, і ўбачыў руку Гары (без астатняга цела), і палачку, якая паказвала на яго. Ён паспрабаваў дастаць сваю палачку, але было позна:
— Ступефай!
Якслі зваліўся на падлогу і, сагнуўшыся, застаўся там ляжаць.
— Гары!
— Герміёна, калі ты думаеш, што я проста збіраўся сядзець тут і слухаць яе балачкі…
— Гары, місіс Кэтэрмоўл!
Гары разгарнуўся і скінуў Плашч-Нябачнік; ніжэй Дэментары выбіраліся з кутоў і плаўна паплылі да жанчыны, прыкаванай ланцугамі да сядзення. Або таму што Патронус знік, або таму што яны бачылі, што іх гаспадары больш іх не кантралююць, яны перамяшчаліся цалкам вольна. Місіс Кэтэрмоўл выдала жудасны крык, калі худая, пакрытая коркаю рука схапіла яе за падбародак і пацягнула галаву назад.
— ЭКСПЕКТО ПАТРОНУМ!
Срэбны алень выляцеў з кончыка палачкі Гары і паскакаў на Дэментараў, якія адступілі і зноў растварыліся ў цёмных ценях. Святло аленя, больш магутнае і больш сагравальнае, чым абарона ката, запоўніла ўсё падзямелле, як калі б ён скакаў па крузе па ўсім памяшканні.
— Вазьмі Хоркуркс, — сказаў Гары Герміёне. Ён пабег уніз па ступеньках, па шляху складаючы Плашч-Нябачнік ў сумку, і схіліўся над місіс Кэтэрмоўл.
— Ты? — прашаптала яна, пільна гледзячы яму ў вочы. — Але… але Рэг сказаў, што ты быў тым, хто пацвердзіў маё імя для допыту.
— Няўжо? — прамармытаў Гары, дужаючыся з ланцугамі, якія скоўвалі яе рукі. — Ну, тады значыць я змяніў свае погляды. Дыфіндо!
Нічога не адбылося.
— Герміёна, як пазбавіцца ад гэтых ланцугоў?
— Пачакай, я сёе-тое паспрабую…
— Герміёна, мы акружаны Дэментарамі!
— Я ведаю, Гары, але калі яна прачнецца і медальёна не будзе… трэба зрабіць копію… Гемініо! Вось… гэта павінна абдурыць яе…
Герміёна пабегла ўніз па ступеньках.
— Паглядзім… Рэлашыё!
Ланцугі ляснулі і ўцягнуліся назад унутр падлакотнікаў сядзення. Місіс Кэтэрмоўл паглядзела так спалохана, як ніколі раней.
— Нічога не разумею, — прашаптала яна.
— Вы будзеце выбірацца адсюль з намі, — сказаў Гары, дапамагаючы ёй устаць на ногі. — Адправіцеся дадому, возьмеце сваіх дзяцей і сыходзьце, з’яжджайце з гэтай краіны, калі спатрэбіцца. Маскіруйцеся і збяжыце. Вы бачылі, што тут адбываецца, не чакайце, што тут будуць сумленныя слуханні або нешта накшталт таго.
— Гары, — сказала Герміёна, — а як мы збіраемся выбірацца адсюль, калі па тым боку дзвярэй поўным-паўно Дэментараў?
— Патронусы, — сказаў Гары, паказваючы палачкай на свайго; алень, усё яшчэ ярка ззяючы, хадзіў перад дзвярамі. — Як мага больш, колькі мы зможам выклікаць; ствары свой, Герміёна.
— Экспек… экспекто патронум, — сказала Герміёна. Нічога не адбылося.
— Гэта адзіны заклён, з якім у яе калі-небудзь былі праблемы, — растлумачыў Гары канчаткова збянтэжанай місіс Кэтэрмоўл, — трохі няўдала, сапраўды… Давай, Герміёна!
— Экспекто Патронум!
Срэбная выдра вырвалася з кончыка палачкі Герміёны і грандыёзна паплыла па паветры, каб далучыцца да аленя.
Калі Патронусы выплылі з падзямелля, сталі чутныя разгубленыя воклічы людзей, якія чакалі звонку. Гары агледзеўся.
Дэментары адыходзілі па абодвух баках ад іх, раствараючыся ў цемры, рассейваючыся перад срэбнымі стварэннямі.
— Было прынята рашэнне, што вы ўсе павінны расходзіцца дадому і хавацца са сваімі сем’ямі, — абвясціў Гары натоўпу магланароджаных, якія чакалі, аслепленых святлом патронусаў і ўсё яшчэ злёгку ёжыўшыся. — Збяжыце за мяжу, калі можаце. Проста прыбірыцеся на дастатковую адлегласць ад Міністэрства. Гэта… э-э… новая афіцыйная пазіцыя. Зараз, калі вы будзеце накіроўвацца за патронусамі, то зможаце пакінуць Міністэрства праз атрыюм.
Яны рухаліся ўпэўненымі крокамі не сустракаючы перашкод, але Гары раптам ахаліла дзіўнае прадчуванне. Калі яны з’явяцца ў атрыюме з срэбным аленем, выдрай, і двума дзесяткамі людзей, палова з якіх — магланароджаныя, ім не пазбегнуць непажаданай увагі. Толькі ён прыйшоў да гэтай нядобрай высновы, калі ліфт з ляскам спыніўся перад імі.
— Рэг! — закрычала місіс Кэтэрмоўл і кінулася ў абдымкі да Рона. — Ранкорн вызваліў мяне, ён атакаваў Амбрыдж і Якслі і параіў усім нам пакінуць краіну, і я лічу, што нам лепш так і зрабіць. Рэг, сапраўды, давай паспяшаемся дадому, возьмем дзяцей і… чаму ты такі мокры?