— Вада, — прамармытаў Рон, адхіляючыыся ад яе. — Гары, яны ведаюць, што ўнутры Міністэрства ёсць няпрошаныя госці, казалі нешта пра дзірку ў дзвярах Амбрыдж, я думаю, у нас ёсць ад сілы пяць хвілін, калі гэта…
Патронус Герміёны знік з воплескам, як толькі яна звярнула свой напалоханы твар да Гары.
— Гары, калі мы затрымаемся тут!..
— Не затрымаемся, калі будзем рухацца хутка, — сказаў Гары. Ён звярнуўся да нямой групы людзей за імі, якія глядзелі на іх, вытарашчыўшы вочы.
— У каго ёсць палачкі?
Каля паловы людзей паднялі рукі.
— Добра, тыя, у каго няма палачкі, згрупуйцеся з кімсьці ў каго яна ёсць. Нам трэба спяшацца, каб яны нас не спынілі. Хадзем.
Яны вырашылі змясціцца ў два ліфта. Патронус Гары замёр як вартавы поруч залатых рашотак, як толькі яны зачыніліся і ліфт пачаў паднімацца.
— Паверх восем, — абвясціў механічны голас ведзьмы, — Атрыюм.
Гары зразумеў, што ў іх сур’ёзныя праблемы. Атрыюм быў набіты людзьмі, якія рухаліся ад каміна да каміну і блакавалі іх.
— Гары, — прашаптала Герміёна, — куды мы збіраемся…
— СТОП! — пракрычаў Гары і магутны голас Ранкорна рэхам разнёсся па ўсім Атрыюме. Чараўнікі, якія блакавалі каміны, замерлі.
— За мной, прашаптаў ён групе магланароджаных, якія рухаліся кучкаю, якую суправаджалі Рон і Герміёна.
— Альберт, што такое? — спытаў той жа лысеючы чараўнік, які ранее суправаджаў Гары з каміна. Ён відавочна нерваваўся.
— Гэтая група людзей павінна выйсці да таго, як вы заблакуеце ўсе каміны, — заявіў Гары са ўсёй важнасцю, на якую ён быў здольны.
Чараўнікі перад ім пераглянуліся.
— Нам паступіла ўказанне заблакаваць усе каміны і нікога не…
— Вы смееце са мной спрачацца? — усхадзіўся Гары. — Ты жадаеш, каб я вывучыў тваё сямейнае дрэва, як зрабіў гэта з Дыркам Крэсвелам?
— Прабачце, — ледзь дыхаючы вымавіў люсеючы чараўнік. — Я нічога не меў на ўвазе, Альберт, але я думаў… я думаў іх прывялі для допыту і…
— Іх кроў чыстая! — сказаў Гары і яго глыбокі голас гулкім эхам пракаціўся па зале. — Чысцей чым у шматлікіх з вас, я лічу. Ідзіце! — прабразгаў ён Магланароджаным, якія тут жа паспяшаліся да камінаў і пачала знікаць парамі. Чараўнікі Міністэрства адступілі назад, некаторыя былі разгубленыя, а іншыя напалоханыя і абураныя. І тут:
— Мэры?
Місіс Кэтэрмоўл зірнула праз плячо, сапраўдны Рэг Кэтэрмоўл, якога больш не ванітавала, але выгляд у яго быў бледны і змарнелы, толькі што выбег з ліфта.
— Р-рэг?
Яна перавяла свой погляд з мужа на Рона, які гучна вылаяўся.
Лысеючы чараўнік застыг, яго галава недарэчна паварочвалася ад аднаго Рэга Кэтэрмоўла да іншага.
— Гэй! Што адбываецца? Што гэта?
— Блакуйце выхад! БЛАКУЙЦЕ!
Якслі выляцеў з іншага ліфта і кінуўся да каміна, у якім зніклі апошнія людзі з групы місіс Кэтэрмоўл. Як толькі лысеючы чараўнік падняў палачку, Гары падняў свой велізарны кулак і магутным ударам адправіў чараўніка ў палёт.
— Ён дапамагаў магланароджаным збегчы, Якслі! — загарланіў Гары.
Калегі лысеюшчага чараўніка паднялі шум, пад прыкрыццём якога Рон схапіў місіс Кэттэрмоўл, упіхнуў яе ва ўсё яшчэ адчынены камін і знік. Разгублены, Якслі перавёў погляд з Гары на чараўніка, якога той стукнуў, і тут сапраўдны Рэг Кэтэрмоўл закрычаў:
— Мая жонка! Хто гэта быў з маёй жонкай? Што наогул адбываецца?
Гары ўбачыў, што Якслі звярнуў галаву, убачыў лёгкі намёк на яго дурным твару на тое, што ён нарэшце зразумеў праўду.
— Пайшлі! — крыкнуў Гары Герміёне.
Ён схапіў яе за руку і яны скокнулі разам у камін, калі заклён Якслі пранёсся побач з яго галавой. Яны круціліся некалькі секунд пакуль не апынуліся ў кабінцы туалета. Гары рыўком расхінуў дзверы. Рон стаяў там побач з мыйкай, усё яшчэ дужаючыся з місіс Кэтэрмоўл.
— Рэг, я не разумею…
— Адпусці, я не твой муж, табе трэба ісці дадому!
У кабінцы за імі раздаўся шум. Гары азірнуўся і ўбачыў, што з’явіўся Якслі.
— БЯЖЫМ! — загарланіў Гары. Ён схапіў Герміёну і Рона за рукі і разгарнуўся на месцы.
Цемра паглынула іх разам з адчуваннем сціскання рук, але нешта было не так… Рука Герміёны, здавалася, выслізгвала з яго хваткі.
Яму было цікава, ці задушыцца ён. Ён не мог дышаць або бачыць і адзінымі рэальнымі рэчамі на свеце былі пальцы Герміёны і рука Рона, якія павольна ад яго выслізгвалі… А затым ён убачыў дзверы хаты нумар дванаццаць на Плошчы Грымма з дзвярным малатком у выглядзе змяі, але перад тым, як ён змог зрабіць удых, раздаўся крык і выбліск пурпурнага колеру, рука Герміёны нечакана знікла з яго рукі і ўсё зноў паглынула цемра.