XIV. Выкрадальнік
Гары адкрыў вочы, яго асляпіла нешта залатое і нешта зялёнае. Ён не разумеў, што здарылася, ён толькі ведаў, што ён ляжаў на лісці і галінках, як яму здавалася. Ён з усіх сіл спрабаваў дыхаць, лёгкія былі быццам здаўлены, ён міргнуў і зразумеў, што яркае святло было сонечным святлом, якое лілася праз лісцяны шацёр над ім. Нешта тузалася каля твара. Ён падняўся на карачкі, гатовы ўбачыць маленькую ашалелую істоту, але ўбачыў, што гэта нешта было ступняй Рона. Агледзіўшыся, Гары ўбачыў, што яны з Герміёнай ляжалі ў лесе, відавочна адны. Першая думка Гары была аб Забароненым Лесе, і на імгненне, нават прытым, што ён ведаў, наколькі дурна і небяспечна гэта будзе для іх — з’явіцца паблізу Хогвартса, яго сэрца завагалася пры думцы пракрасціся да халупы Хагрыда.
Аднак калі праз некалькі секунд Рон выдаў нізкі стогн, і Гары пачаў паўзці да яго, ён зразумеў, што гэта месца не было Забароненым Лесам. Дрэвы выглядалі маладзей, яны былі пасаджаныя далей адзін ад аднаго, зямля была чысцей. Герміёна таксама стаяла на карачках у галавы Рона. У тую секунду, калі ён убачыў Рона, усе думкі адразу ж пакінулі яго, таму што з левага боку ў Рона ўсё было ў крыві, а яго бледна-шэры твар моцна вылучаўся на фоне зямлі, абсыпанай лісцем. Дзеянне Адваротнага Зелля ўжо скончылася: Рон ужо напалову ператварыўся ў сябе, але напалову заставаўся Кэтэрмоўлам, яго валасы рудзелі, а твар станавіўся ўсё бледней.
— Што з ім здарылася?
— Рашчапленне, — сказала Герміёна, яна ўжо занялася рукавом Рона, дзе кроў была самай вільготнай і самай цёмнай.
Гары спалохана назіраў, як яна разарвала кашулю Рона. Ён заўсёды думаў аб Расшчапленні як пра штосьці смешным, але гэта… Яго непрыемна перасмыкнула, калі Герміёна апусціла на зямлю аголенае перадплечча Рона, пазбаўленага велізарнага кавалка цела, нібы адрэзанага нажом.
— Гары, хутчэй, у маёй сумкі ёсці маленькая бутэлька з этыкеткай “Экстракт ясенца”.
— Сапраўды… сумка…
Гары, паспяшаўшыся туды, дзе Герміёна паклала ўпрыгожаную пацеркамі малюсенькую сумку, і засунуў туды руку. Ён пачаў перабіраці рэч за рэччу: скураныя вокладкі кніг, рукавы джэмпера, абцасы…
— Хутка!
Ён схапіў палачку з зямлі і накіраваў яе ў глыбіні чарадзейнай сумкі.
— Акцыё, Ясенец!
Маленькае карычневая бутэлька выляцела з сумкі. Ён злавіў яе і паспяшаўся назад да Герміёны і Рона, вочы якога ўжо амаль закрыліся, скрозь павекі было відаць толькі тонкую белую палоску.
— Ён знепрытомеў, — сказала не меней бледная Герміёна, яна ўжо не пахадзіла на Мафальду, хоць дзе-нідзе яшчэ былі відаць сівыя валасы. — Адчыні, Гары, у мяне рукі дрыжаць.
Гары выцягнуў карак з бутэлечкі, Герміёна ўзяла яе і тры разу капнула зеллем на рану. Зелянявы дым падняўся ўверх, і калі ён знік, Гары ўбачыў, што крывацёк спыніўся. Рана зараз выглядала, як быццам ёй было ўжо некалькі дзён; новая скура з’явілася там, дзе толькі што была адкрытая рана.
— Нічога сабе, — сказаў Гары.
— Гэта адзіны бяспечны сродак, — дрыжачы, сказала Герміёна. — Ёсць заклёны, якія б яго цалкам вылечылі, але я не адважуся іх ужываць, таму што калі я памылюся, то стане яшчэ горш… Ён і так ужо страціў шмат крыві…
— Як ён быў паранены? Я маю на ўвазе, — Гары здрыгануўся, спрабуючы ачысціць галаву, каб зразумець, што зараз адбылося. — Чаму мы тут? Я думаў, што мы вярталіся да Плошчы Грыма.
Герміёна глыбока ўздыхнула. Яна амаль плакала.
— Гары, я не думаю, што нам можна туды вяртацца.
— Што ты?..
— Калі мы дызапарыравалі, Якслі схапіўся за мяне, і я не магла пазбавіцца ад яго, ён быў занадта моцны, і ён усё яшчэ трымаўся, калі мы прыбылі на Плошчу Грыма, а потым… я думаю, што ён убачыў дзверы, і здагадаўся, што мы там былі, таму ён амаль адпусціў мяне, а мне атрымалася вызваліцца і перанесці нас сюды!
Тады дзе ён? Пачакай… Ты ж не думаеш, што ён у хаце на Плошчы Грыма? Ён не зможа туды патрапіць.
Яе вочы бліскацелі ад слёз, яна ківала.
— Гары, я думаю, што ён можа. Я… я прымусіла яго адпусціць сябе пры дапамозе Заклёна Агіды, але ён ужо пракраўся скрозь абарону Заклёна Пэўнасці. Паколькі Дамблдор памёр, зараз мы сталі Захавальнікамі сакрэту, а я выдала гэты сакрэт, хіба не так?
Прыкідвацца не было сэнсу, Гары быў упэўнены, што яна мела рацыю. Гэта было вельмі сур’ёзна. Калі Якслі мог цяпер пракрасціся ўнутр хаты, ім нельга было туды вяртацца. Зараз ён зможа апарыраваць туды з іншымі Пажыральнікамі Смерці. Хоць хата была змрочная, гэта было іх адзіным сховішчам. А цяпер, калі Крычар быў радасней і прывязней, яно нават стала ім хатай. Гары прадставіў сабе эльфа, які рыхтуе ім пірог, які яны больш ніколі не змогуць пакаштаваць, і пачуццё шкадавання ніяк не было звязана з пірагом.