— Гары, прабач, мне так шкада!
— Не дуры, гэта была не твая віна! Хутчэй мая…
Гары выцягнуў вока Мудзі з кішэні. Герміёна спалохана адскочыла.
— Амбрыдж прымацавала яго да дзвярэй свайго офіса, каб шпіёніць за людзьмі. Я не мог гэтага так пакінуць… вось як яны пазналі аб няпрошаных гасцях.
Перш чым Герміёна паспела адказаць, Рон праенчыў і адкрыў вочы. Ён усё яшчэ быў шэрым, і яго твар бліскацеў ад поту.
— Як ты сябе адчуваеш? — прашаптала Герміёна.
— Паршыва, — прахрыпеў Рон, моршчачыся, пакуль ён абмацваў балючую руку. — Дзе мы?
— У лесе, дзе праводзіцца Сусветны Кубак па Квідытчу, — вымавіла Герміёна. — Я жадала патрапіць у абароненае, таемнае месца, і гэта было…
— Першым месцам, аб якім ты падумала, — скончыў Гары за яе, аглядаючы абсалютна пустую паляну. Ён не мог не ўспомніць, што здарылася, калі яны ў апошні раз апарыравалі ў першае месца, аб якім Герміёна падумала… Пажыральнікі Смерці знайшлі іх у лічаныя хвіліны. Ці была гэта Легіліменцыя? Ці ведаў Вальдэморт, куды перамясціла іх Герміёна?
— Думаеш, нам трэба ісці далей? — спытаў Рон у Гары, і па твару Рона было відаць, што іх думкі супадаюць.
— Я не ведаю.
Рон усё яшчэ выглядаў бледным і млявым. Ён нават не спрабаваў сесці, здаецца, ён быў занадта слабы, каб зрабіць гэта. Адпраўляцца кудысьці, улічваючы яго стан, не ўяўлялася магчымым.
— Давайце пакуль застанемся тут, — сказаў Гары.
З палягчэннем Герміёна паднялася на ногі.
— Што ты робіш? — спытаў Рон.
— Калі мы застанемся, неабходна накласці на гэтае месца некалькі ахоўных заклёнаў, — адказала яна і, паднімаючы палачку, прынялася апісваць шырокія кругі вакол Гары і Рона, на хаду мармычучы заклёны. Гары ўбачыў невялікія хваляванні ў паветры, здаецца, Герміёна начаравала цёплае паветра.
— Сільвіё Хексія.. Пратэга Таталум.. Рэпела Маглтум… Муффліята… Ты мог бы дастаць намёт, Гары…
— Намёт?
— У сумачцы!
— У… вядома, — вымавіў Гары.
У гэты раз ён не стаў азадачваць сябе пошукамі ў сумке, а выкарыстаў яшчэ адзін Прызывальны Заклён. Намёт з’явіўся ў выглядзе скамечанай масы парусіны, вяровак і калкоў. Гары пазнаў яго, з большага з-за паху катоў, гэта быў намёт, у якім яны спалі ў ноч Сусветнага Кубка па Квідытчу.
— Я думаў, ён прыналежыў гэтаму тыпу Перкінсу з Міністэрства, — сказаў ён, спрабуючы дастаць калкі, якія запуталіся.
— Мабыць, ён не захацеў узяць яго зваротна з-за сваёй хваробы, — вымавіла Герміёна, выконваючы палачкай складаныя рухі ў выглядзе васьмёркі. — Так што бацька Рона сказаў, што я магу пазычыць яго. Эрэкто! — дадала яна, паказваючы на бясформенную парусіну, якая адным плыўным рухам прыпаднялася і расправілася, цалкам сабраная, на зямлі перад Гары, з яго дрыготкіх рук раптам выскачыў калок, каб з грукам усадзіцца ў зямлю.
— Кавэ Імінікум, — скончыла Герміёна, вымаляваўшы ўзор над галавой. — Гэта ўсё, што я магу зрабіць. Урэшце рэшт, мы павінны пазнаць, калі яны з’явяцца, але я не магу гарантаваць, што абгародзіць ад Вал...
— Не кажы гэтае імя! — грубіянска выпаліў Рон.
Гары і Герміёна пераглянуліся.
— Выбачце, — вымавіў Рон, прыўздымаючыся, каб паглядзець на іх, — але гэта гучыць як заклён. Няўжо мы не можам зваць яго Самі-Ведаеце-Хто… калі ласка.
— Дамблдор сказаў, што страх імя… — пачаў Гары.
— Калі ты не заўважыў, прыяцель, успамін імя Сам-Ведаеш-Каго ў выніку не абгарнуўся для Дамблдора нічым добрым, — кінуў Рон у адказ. — Проста… ты павінен выявіць да Сам-Ведаеш-Каго хоць трохі павагі, няўжо не так?
— Павагі? — паўтарыў Гары, але Герміёна папераджальна зірнула на яго. Яму не трэба спрачацца з Ронам, паколькі той быў занадта слабы. Гары і Герміёна напалову пранеслі, напалову працягнулі Рона да ўваходу ў намёт. Унутры чарадзейны намёт выглядаў такім, якім Гары яго запомніў: невялікай кватэрай з ваннай і малюсенькай кухняй. Ён адпіхнуў старое крэсла і асцярожна апусціў Рона на ніжні ярус двух’яруснага ложка. Нават гэтае кароткае вандраванне зрабіла Рона яшчэ бледней, і, як толькі яны апусцілі яго на матрац, ён зноў закрыў вочы і доўгі час маўчаў.
— Я прыгатую гарбаты, — задыхаўшыся, вымавіла Герміёна, дастаючы імбрычак і кружкі з глыбіні сваёй сумкі і накіравалася ў кухню.
Гары піў гарбату з такім жа запалам, як і Агневіскі у тую ноч, калі загінуў Вар’яцкае Вока — яна, здавалася, выпаліла частку палохалай дрыготкі ў яго грудзях. Праз некалькі хвілін Рон парушыў маўчанне.