— Як думаеце, што здарылася з Кэтэрмоўламі?
— Калі пашанцавала, яны выйшлі сухімі з вады, — адказала Герміёна, сціскаючы кружку. — Калі містэр Кэтэрмоўл быў у сваім розуме, то ён, напэўна, перамясціў місіс Кэтэрмоўл Раўналежнай Апарацыяй, і цяпер яны ўцякаюць з краіны з дзецьмі. Гэта тое, што Гары прапанаваў ёй зрабіць.
— Божа, я спадзяюся, што яны збеглі, — вымавіў Рон, зноў адкідваючыся на падушкі. Гарбата, пэўна, аказвала на яго добры ўплыў, паступова да яго твару прыліваў колер. — Толькі мне не здалося, што Рэг Кэтэрмоўл быў кемлівы, судзячы па тым, як усе са мной размаўлялі, калі я быў ім. Божа, я спадзяюся, што ў іх атрымалася… Калі яны абодва акажуцца ў Азкабане з-за нас…
Гары паглядзеў на Герміёну, і пытанне, якое ён жадаў задаць аб тым, ці змагла місіс Кэтэрмоўл апарыраваць без палачкі, адпаў сам сабой. Герміёна назірала за Ронам, які хваляваўся за Кэтэрмоўлаў, і ў выразе яе твару было гэтулькі пяшчоты, што Гары здзівіўся гэтак жа, як калі б застаў іх, калі яны цалаваліся.
— Такім чынам, ён у цябе? — спытаў Гары, збольшага каб нагадаць аб сваёй прысутнасці.
— Ён? Хто — ён? — вымавіла яна, нібы апамятаўшыся.
— А дзеля чаго мы мінулі праз усё гэта? Медальён! Дзе медальён?
— Ён у вас? — закрычаў Рон, прыўздымаючыся на падушках ледзь вышэй. І ніхто мне не кажа! Чорт пабяры, вы маглі б і ўспамянуць аб гэтым!
— Ну, мы ўцякалі, ратуючыся ад Пажыральнікаў Смерці, ці не так? — растлумачыла Герміёна. — Вось.
Яна дастала медальён з кішэні мантыі і перадала Рону. Ён быў памерам з курынае яйка. Мудрагелістая літра “С”, інкруставаная мноствам зялёных камянёў, слаба мігцела ў святле, якое пранікала праз парусінаваю страху намёта.
— Не можа быць так, што хтосьці знішчыў яго пасля таго, як Крычар узяў яго? — з надзеяй спытаў Рон. — Я маю на ўвазе, няўжо мы можам быць упэўненыя, што гэта ўсё яшчэ Хоркуркс?
— Я думаю, так, — адказала Герміёна, забіраючы ў яго медальён і разглядаючы апошні зблізку. — На ім павінны былі застацца пашкоджанні, калі б яго магічна пазбавілі сілы.
Яна перадала медальён Гары, які перавярнуў яго. Рэч выглядала выдатнай, некранутай. Ён успомніў знявечаныя астаткі дзённіка, і то, як камень у пярсцёнку-Хоркурксу надламіўся, калі Дамблдор пазбавіў яго сілы.
— П-мойму, Крычар мае рацыю, — сказаў Гары. — Нам прыдзецца высвятліць, як адчыніць яго, перш чым мы зможам яго знішчыць.
Раптоўнае разуменне таго, што ён трымаў, што жыла за гэтымі залатымі дзверцамі, уразіла Гары, пакуль ён казаў. Нават пасля ўсіх высілкаў па яго пошуку, ён адчуў моцнае жаданне закінуць медальён далей. Зноў збіраючыся з думкамі, ён паспрабаваў адчыніць медальён пальцамі, затым паспрабаваў заклён, які выкарыстала Герміёна, каб адчыніць дзверы ў спальню Рэгулуса. Нічога не спрацавала. Ён перадаў медальён зваротна Рону і Герміёне, кожны з іх рабіў усё магчымае, але яны таксама не змаглі адчыніць медальён.
— Вы гэта чуеце? — ціхім голасам спытаў Рон, дужа сціскаючы медальён.
— Што ты маеш на ўвазе?
Рон перадаў Хоркуркс Гары. Праз некалькі імгненняў, Гары зразумеў, што Рон меў на ўвазе. Ці было то, што ён адчуваў, крывёй, якая пульсіравала па яго венам, або нешта білася ўнутры медальёна, быццам малюсенькае металічнае сэрца?
— Што мы будзем рабіць з ім? — спытала Герміёна.
Захаваем, датуль, пакуль не зразумеем, як яго знішчыць, — адказаў Гары і, хоць ён гэтага не жадаў, павесіў ланцужок сябе на шыю, хаваючы медальён пад мантыяй, дзе ўжо быў мяшочак, які даў яму Хагрыд.
— Я думаю, нам трэба па чарзе сачыць за тым, што адбываецца каля намёта, — дадаў ён Герміёне, устаючы і пацягваючыся. — І нам трэба падбаць аб ежы. Заставайся тут, — рэзка дадаў ён, калі Рон паспрабаваў сесці і стаў ванітна-зялёнага адцення.
Астатак дня Гары і Герміёна правялі, па чарзе сочачы за Брыдаскопам, які Герміёна падарыла Гары на дзень нараджэння, акуратна ўсталяваным на стале ў намёце. Тым не менш, Брыдаскоп заставаўся спакойным увесь дзень, ці то з-за ахоўных заклёнаў і чар адгона маглаў, якія Герміёна наклала вакол іх, ці то таму, што людзі рэдка вырашаліся хадзіць гэтым шляхам, гэтая частка лесу заставалася пустыннай, не лічачы птушак і белак. Увечары нічога не змянілася, Гары запаліў палачку, калі ён замяніў Герміёну ў дзесяць гадзін, і вызірнуў на пустынную акругу, не заўважаючы нічога акрамя кажаноў, якія парылі высока над ім, на невялікім кавалачку неба, бачным з іх абароненай палянкі.
Ён быў галодны. Герміёна не паклала ніякай ежы ў сваю чарадзейную сумку, паколькі думала, што ноччу яны вернуцца на Плошчу Грыма, таму ў іх не было нічога ядомага, акрамя некалькіх дзікарослых грыбоў, якія Герміёна сабрала ў найблізкіх дрэў і патушыла ў паходным кацялку. Пасля пары лыжак, Рон з агідай адсунуў сваю порцыю, у той час як Гары з цяжкасцю спрабаваў не зрабіць тое ж, каб не кранаць пачуцці Герміёны.