— Сон, — сказаў ён, хутка падымаючыся і спрабуючы выглядаць як мага больш нявінным. — Пэўна, я заснуў, выбачай.
— Я ведаю, што справа ў тваім шнары! У цябе на лбе напісана! Ты зноў чытаў думкі Вал…
— Не смей прамаўляць гэтае імя! — зласліва закрычаў Рон з глыбіні намёта.
— Добра, — сказала Герміёна. — Думкі Сам-Ведаеш-Каго!
— Я не жадаў! — сказаў Гары. — Гэта быў сон! Ты ўмееш кіраваць снамі, Герміёна?
— Табе проста трэба навучыцца ўжываць Аклюменцыю…
Але Гары не прыцягвала перспектыва зноў выслухоўваць папрокі, ён проста жадаў абгаварыць тое, што зараз бачыў.
— Ён знайшоў Грыгаровіча, Герміёна, і я думаю, што ён яго забіў, але перш чым зрабіць гэта, ён прачытаў яго думкі і я бачыў…
— Я думаю, мне лепш цябе замяніць, раз ты так стаміўся, што засынаеш, — халодна сказала Герміёна.
— Я магу дасядзець да канца змены!
— Не, ты вельмі стаміўся, пайдзі паляжы.
Яна ўпарта села ва ўваходзе. Гары быў злы, але не жадаў ладзіць сварку, таму вярнуўся ў намёт.
Бледны твар Рона было відаць у цемры з ніжняга яруса ложка. Гары забраўся на верхні ярус і стаў глядзець у палатняную столь. Праз некалькі імгненняў Рон загаварыў ціхім голасам, каб Герміёна не пачула.
— Што зараз робіць Сам-Ведаеш-Хто?
Гары адчайна спрабаваў успомніць дэталі, а затым прашаптаў.
— Ён знайшоў Грыгаровіча. Ён звязаў яго, ён яго мучыў.
— Як бы Грыгаровіч зрабіў яму палачку, калі ён быў звязаны?
— Я не ведаю… Гэта вельмі дзіўна, так?
Гары закрыў вочы, думаючы аб тым, што ён толькі што бачыў і чуў. Але чым больш ён успамінаў, тым менш сэнсу гэта мела… Вальдэморт нічога не сказаў аб палачцы Гары, нічога аб асяродках-двайнятах, нічога аб тым, каб Грыгаровіч зрабіў новую палачку, якая была б мацней палачкі Гары…
— Ён нешта жадаў ад Грыгаровіча, — сказаў Гары, усё яшчэ шчыльна сціскаючы павекі. — Ён запатрабаваў аддаць гэта яму, але Грыгаровіч сказаў, што гэта выкралі… а потым…
Ён успомніў як ён, як быццам сам Вальдэморт, пракраўся ў памяць Грыгаровіча скрозь вочы таго…
— Ён чытаў думкі Грыгаровіча, і я бачыў, як малады хлопец залез на карніз, выпусціў у Грыгаровіча заклён, а потым саскочыў уніз. Ён выкраў тое, што шукае Сам-Ведаеш-Хто. І я… я думаю, што бачыў яго раней…
Гары вельмі жадалася зноў зірнуць у твар хлопчыку, які смяяўся. Крадзеж, як сказаў Грыгаровіч, здарыўся шмат гадоў таму. Чаму хлопец здаваўся яму такім знаёмым?
Шум лесу прыглушаўся ўнутры намёта, Гары чуў толькі дыханне Рона. Праз некаторы час Рон прашаптаў:
— Ты не бачыў, што было ў руках у выкрадальніка?
— Не, але гэта павінна быць нешта маленькае.
— Гары…
Рон перавярнуўся і яго ложак зарыпеў.
— Гары, як ты думаеш, Сам-Ведаеш-Хто шукае нешта яшчэ, каб ператварыць у Хоркуркс?
— Не ведаю, — павольна сказаў Гары. — Магчыма. Але няўжо гэта не небяспечна для яго — рабіць яшчэ адзін? Няўжо Герміёна не казала, што ён ужо перайшоў за межы дазволенага ў рашчапленні душы?
— Так, але, можа быць, ён гэтага не ведае.
— Так… можа быць, — сказаў Гары.
Ён быў упэўнены, што Вальдэморт шукаў рашэнне праблемы стрыжняў-двайнят, натуральна ён шукаў яго ў старога вытворца палачак… і нават не спытаў аб стрыжнях, бязлітасна забіўшы яго.
Што ж шукаў Вальдэморт? Чаму, калі ўсё Міністэрства і ўвесь чарадзейны свет цяпер ляжалі ў яго ног, ён быў так далёка, спрабуючы адшукаць рэч, якой аднойчы валодаў Грыгаровіч і якую выкраў невядомы выкрадальнік? Гары ўсё яшчэ бачыў вясёлы, дзікі твар светлавалосага маладога чалавека, амаль такі ж вясёлы, як у Фрэда і Джорджа. Ён, нібы птушка, спырхнуў з карніза, і Гары ведаў, што бачыў яго раней, але не мог успомніць, дзе…
Цяпер, калі Грыгаровіч быў мёртвы, гэты вясёлы выкрадальнік быў у вялікай небяспецы, і Гары падумаў аб ім, а Рон тым часам гучна захроп. Гары стаў павольна пагружацца ў сон.
XV. Помста гобліна
Ранняй раніцай, пакуль Рон і Герміёна яшчэ спалі, Гары выбраўся з намёта, каб знайсці самае старое каравае і прыкметнае дрэва. Знойдзячы такое, ён закапаў у яго цені вока Мудзі, і з дапамогай палачкі пазначыў ствол малюсенькім крыжыкам. Гэта было, вядома, не Бог ведае што, але Гары адчуваў, што Вар’яцкае Вока заслужыў значна большага, чым тырчаць у дзвярах Далорэс Амбрыдж. Затым ён вярнуўся ў намёт і стаў чакаць, пакуль прачнуцца сябры, каб потым абгаварыць з імі план наступных дзеянняў.
Гары і Герміёна вырашылі, што не трэба затрымоўвацца дзе б то ні было занадта доўга, Рон з імі пагадзіўся, пажартаваўшы, што было б нядрэнна, калі б наступнае месца іх знаходжання знаходзілася ў непасрэднай блізкасці да сэндвічаў з беконам. Герміёна выдаліла ахоўныя заклёны, якія яна накладвала вакол іх лагера, у той час як Гары і Рон знішчалі ўсе сляды іх знаходжання ў тым месцы. Пасля гэтага яны рушыліся да ўскраіны маленькага гандлёвага мястэчка.