Як толькі яны разбілі новы лагер у невялікім гайку і атачылі яго абаронай, Гары накінуў свой Плашч-Нябачнік, і адправіўся на пошукі хлеба надзённага. Аднак яго планам не было наканавана спраўдзіцца. Ён ледзь увайшоў у горад, як раптам пранізлівы холад, густая смуга, якая апусцілася на зямлю і пацямнелае неба прымусілі яго застыгнуць на месцы.
— Але ты ж можаш выклікаць узрушаючага Патронуса! — выклікнуў Рон, калі Гары вярнуўся зваротна з пустымі рукамі, цяжка дыхаючы і паўтараючы аднымі вуснамі адзінае слова “Дэментары”.
— Я не… змог, — адказаў Гары, сутаргава хапаючы ртом паветра. Бок ад хуткага бегу неміласэрна балеў, Гары заціснуў яго рукой. — Патронус… не… з’явіўся.
Яму раптам стала саромна, калі ён убачыў ашаломленыя і расчараваныя твары сяброў. Гэта было падобна на сапраўдны начны кашмар — бачыць слізгальных у смузе Дэментараў, і ўсведамляць, што ён не здольны абараніць сябе ў той час, калі жудасны холад душыць яго, запоўніўшы і паралізаваўшы лёгкія, а ў галаве гучаць падалёныя крыкі. Ад Гары запатрабавалася ўся яго сіла волі, каб не рвануць з месца і не ўцячы, пакінуўшы ззаду безаблічных Дэментараў сярод людзей, якія, вядома іх не бачылі, але цалкам дакладна адчувалі адчай і безвыходнасць з-за нябачнай прысутнасці жудасных істот.
— Такім чынам, мы ўсё яшчэ без ежы.
— Затыкніся, Рон, — абарвала яго Герміёна. — Гары, так што здарылася? Чаму ты думаеш, што не змог бы выклікаць Патронуса? Учора ў цябе гэта выдатна атрымлівалася!
— Я не ведаю.
Ён прысеў у адно з крэслаў Перкінса, пачуваючы з кожнай хвілінай усё больш зняважаным. Ён баяўся, што ўнутры яго адбываецца нешта не тое. Здавалася, што ўчарашні дзень быў чымсьці вельмі і вельмі падаленым, а сёння ён пачуваўся зноў трынаццацігадовым, калі пры сустрэчы з Дэментарам у Хогвартс-Экспрэсе страціў прытомнасць.
Рон штурхнуў ножку крэсла.
— Што? — злосна адгырнуўся ён на Герміёну. — Я галодны! З тых часоў, як я быў пры смерці, сыходзячы крывёй, у мяне нічога не было ў роце, акрамя пары паганак!
— Ну тады ідзі і сам ваюй з Дэментарамі, — сказаў уражаны Гары.
— Ды я б пайшоў, але мая рука забінтаваная і вісіць на вяроўцы, перакінутай праз шыю, калі ты раптам не заўважыў!
— Так, вельмі пераканаўчая прычына не пайсці.
— Гэта што яшчэ за…?
— Ну вядома ж! — выклікнула Герміёна, пляснуўшы сябе далонню па лбу. Хлопцы змоўклі і ў здзіўленні ўтаропіліся на дзяўчыну. — Гары, дай мне медальён. Хутчэй! — сказала яна нецярпліва, пстрыкнуўшы вялікім і сярэднім пальцам перад яго носам, убачыўшы, што Гары не ссунуўся з месца. — Хоркуркс, Гары! Ён усё яшчэ на цябе!
Яна працягнула руку, і Гары зняў з шыі залаты ланцуг. У гэты момант ён адчуў неверагодную лёгкасць і волю. Да гэтага ён нават не ўсведамляў цяжар, які давіў на яго знутры.
— Так лепш? — спытала Герміёна.
— Так, нашмат!
— Гары, — сказала яна, схіліўшыся над ім, голасам, якім звычайна, у яго паданні, размаўляюць з цяжкахворым. — Як ты думаеш, ніхто ў гэты час не валодаў тваёй прытомнасцю?
— Што? Не! — выклікнуў Гары. — Я памятаю ўсё, што мы рабілі, пакуль медальён быў на мне. Я б не памятаў нічога, калі б мною кіравалі, праўда? Джыні распавядала мне, што не магла ўспомніць нічога з таго, што з ёй адбывалася.
— Хм, — прамармытала Герміёна, гледзячы на цяжкі медальён у сваёй руцэ. — Ну ўсё роўна, нам не варта яго апранаць. Будзем захоўваць яго ў намёце.
— Мы не пакінем яго без нагляду, — цвёрда адказаў Гары. — Калі мы яго страцім, або яго выкрадуць…
— Ну добра, добра, — пагадзілася Герміёна, павесіла медальён сябе на шыю і схавала пад кашуляй.
— Тады мы будзем насіць яго па чарзе, каб медальён падоўгу ні на кім не заставаўся.
— Выдатна, — раздражнёна сказаў Рон, — ну цяпер, калі мы вырашылі гэтае складанае пытанне, мы можам заняцца нашым пасілкам?
— Можам, але толькі мы адправімся за ім у якое-небудзь іншае месца, — адказала Герміёна, кінуўшы хуткі погляд на Гары. — Нам не ў якім выпадку не варта заставацца тут, дзе вакол шнараць Дэментары.
У канчатковым выніку, яны ўладзіліся на начлег на далёкім боку луга, які належыў самотна стаялай ферме, дзе яны прыдбалі трохі яйкаў і хлеба.
— Гэта не лічыцца, што мы здзейснілі крадзеж, праўда? — заклапочана спытала Герміёна, калі яны за абедзве шчакі упляталі яйкі. — Мы ж пакінулі грошы пад курасадняй.