Рон закаціў вочы і адказаў з набітым ртом:
— Гем..фіёна, не турбуйша ты так. Расслабша…
І сапраўды, значна прасцей было проста атрымліваць асалоду ад жыцця пасля такой сытнай вячэры і ні пра што не думаць. Нядаўні інцыдэнт з Дэментарамі гэтым вечарам успаміналі са смехам, і Гары з вясёлым, нават можна сказаць, аптымістычным, настроем прыступіў да свайго першага з трох дзяжурстваў гэтай ночы.
Упершыню яны сапхнуліся з разуменнем таго, што поўны страўнік азначае добрае размяшчэнне духу, а пусты — сваркі і засмучэнне. Праўда, Гары мала здзівіўся гэтаму адкрыццю, паколькі, дзякуючы Дурслі, ведаў аб голадзе не па чутках. Герміёна досыць спакойна пераносіла тыя вечары, калі, роячыся ў адыходах, яны знаходзілі з ежы толькі ягады або нясвежыя бісквіты, праўда, тады яна станавілася некалькі запальчывей, чым звычайна, больш маўклівай. Рон жа, які абвык да смачнай хатняй ежы і трохразавага сілкавання, дзякуючы сваёй маці і хатнім эльфам Хогвартса, ад голаду станавіўся безразважлівым і раздражнялым. Калі чарга Рона апранаць Хоркуркс, падала на перыяды, у якія ўзнікалі праблемы з пасілкам, ён станавіўся цалкам невыносным.
— А што далей? — пастаянна задаваў ён адно і тое ж пытанне. Сам ён, падобна, не меў не найменшай ідэі на гэты конт, але пры гэтым чакаў, што Гары і Герміёна прыдумаюць які-небудзь план, у той час як ён будзе сядзець і асуджальна пазіраць на нікчэмныя запасы правізіі. Так, Гары і Герміёна выдаткавалі шматлікія гадзіны беспаспяхова спрабуючы вырашыць, дзе трэба шукаць іншыя Хоркурксы і як знішчыць той, які ўжо меўся, з кожным разам іх гутаркі станавіліся ўсё меней прадуктыўнымі з-за адсутнасці якой-небудзь новай інфармацыі.
Паколькі Дамблдор сказаў Гары, што ўпэўнены ў тым, што Вальдэморт схаваў Хоркурксы ў месцах, вельмі важных для яго, сябры працягвалі зноў і зноў пералічваць, нібы чытаючы сумную малітву, месцы, дзе Вальдэморт калі-небудзь жыў або бываў — сірочы прытулак, дзе ён нарадзіўся і вырас; Хогвартс, дзе ён вучыўся; Боргін і Беркс, дзе ён працаваў пасля школы; і затым Албанія, дзе ён знаходзіўся ў гады свайго выгнання, — усё гэта былі асноўныя кірункі пошуку.
— Так, давайце адправімся ў Албанію. Падумаеш, спатрэбіцца ўсяго некалькі гадзін, каб абшукаць усю краіну, — саркастычна сказаў Рон.
— Там Хоркурксаў быць не можа. Ён зрабіў пяць з іх яшчэ да выгнання, і Дамблдор быў упэўнены, што змяя — шосты, — адказала Герміёна. — Мы ведаем, што змяя не ў Албаніі, таму што яна звычайна побач з Вал…
— Я ж прасіў не зваць яго імя!
— Добра! Змяя звычайна побач з Сам-Ведаеш-Кім. Зараз задаволены?
— Не зусім.
— Я сумняваюся, што ён хаваецца дзесьці ў “Боргіна і Беркса”, — сказаў Гары. Ён і раней казаў тое ж самае, але зараз ён зрабіў гэта, каб трохі разрадзіць становішча. — Боргін і Беркс былі экспертамі ў Цёмных сілах, яны без цяжкасці б распазналі Хоркуркс.
Рон дэманстратыўна пазяхнуў. Здушыўшы амаль непераадольнае жаданне запусціць у яго чым-небудзь цяжкім, Гары працягваў: — Я ўсё яшчэ настойваю, што ён мог схаваць што-небудзь у Хогвартсу.
Герміёна ўздыхнула:
— Але тады Дамблдор знайшоў бы яго, Гары!
Гары ў які ўжо раз прывёў доказ у карысць сваёй тэорыі:
— Дамблдор сам мне казаў, што не ведае ўсіх сакрэтаў Хогвартса. Кажу табе, калі і было месца, якое па-сучаснасці важна для Вал…
— Ой!
— САМ-ВЕДАЕШ-КАГО! — пракрычаў Гары, робячы націск на кожным слове. — Калі і было месца, якое сапраўды было важна для Самі-Ведаеце-Каго, то гэта Хогвартс!
— Ой, сапраўды, — усміхнуўся Рон. — Школа — важнае месца?
— Так, яго школа. Яна стала яго першай сапраўднай хатай, месцам, дзе да яго прыйшло разуменне, што ён асабілівы. Яна значыць для яго ўсё, і нават пасля таго, як ён сышоў…
— Мы ж гаворым аб Самі-Ведаеце-Кім? Так жа? Або аб табе, Гары? — пацікавіўся Рон. Ён пацягнуў ланцужок з Хоркруксам, які вісеў на яго шыі. Гары раптам страшна захацелася дужа схапіць яго і прыдушыць сябра.
— Ты сказаў, што Сам-Ведаеш-Хто прасіў Дамблдора даць яму месца працы ў школе пасля таго, як ён сышоў, — сказала Герміёна.
— Сапраўды, — кіўнуў Гары.
— І Дамблдор падумаў, што ён жадае вярнуцца толькі для таго, каб, магчыма, знайсці які-небудзь артэфакт і зрабіць яшчэ адзін Хоркуркс?
— Ну так... — сказаў Гары.
— Але працы ў Хогвартсу ён ўсёткі не атрымаў, ці не праўда? — працягвала Герміёна. — Такім чынам, яму так і не прадаставіўся шанец зрабіць Хоркуркс і схаваць яго ў школе!
— Ну, добра, — здаўся Гары. — Давайце забудземся аб Хогвартсу.