— Шэсць тыдняў… Або сем… Я забыўся, — адказаў уладальнік стомленага голасу. — У першыя некалькі дзён я сустрэў Грыпхука, а затым неўзабаве пасля гэтага аб’ядналіся з Гарнукам. У кампаніі ўсё ж лягчэй, — На некаторы час усе замоўклі, чуўся толькі стрыгат нажоў па талерках. — А ты чаму збег, Тэд? — зноў загаварыў мужчына.
— Я ведаў, што яны прыйдуць за мной, — адказаў Тэд, і Гары раптам успомніў, дзе чуў гэты мяккі голас. Гэта быў бацька Тонкс. — Пачуў, што на мінулым тыдні ў нашай мясцовасці з’явіліся Пажыральнікі Смерці, і вырашыў, што трэба ўносіць ногі. Я прынцыпова адмовіўся рэгістравацца як магланароджаны, але разумеў, што яны ўсё роўна пазнаюць, бо гэта толькі пытанне часу, таму уцёк. З маёй жонкай усё будзе ў парадку, таму што яна “чыстакроўка”. А потым я забраў і Дына… колькі? Некалькі дзён таму, так, сынок?
— Так, — адказаў іншы голас, і Гары, Герміёна і Рон усхвалявана ўтаропіліся адзін на аднаго. Яны пазналі па голасе, што гэта быў Дын Томас, іх таварыш па Грыфіндоры.
— Ты таксама магланароджаны? — спытаў першы мужчына.
— Не ўпэўнены, — адказаў Дын. — Мой бацька пакінуў маці, калі я быў зусім дзіцем. Хаця, у мяне няма ніякіх доказаў, што ён быў чараўніком.
Затым зноў наступіла паўза, запоўненая чмяканнем, пасля якой зноў загаварыў Тэд.
— Павінен сказаць табе, Дырк, што вельмі здзіўлены нашай сустрэчы. Рады. Але здзіўлены. Хадзіў слых, што цябе злавілі.
— Так і было, — адказаў Дырк, — я быў на паўдарогі да Азкабану, але здолеў збегчы. Аглушыў Доліша і забраў яго мятлу. Гэта было значна прасцей, чым можна было падумаць. Не думаю, што ён быў у сабе ў той момант. Магчыма, на яго наклалі заклён Зблытавання. Калі так, то я б жадаў паціснуць руку таму чараўніку або чараўніцы, хто гэта зрабіў. Магчыма, гэты чалавек выратаваў мне жыццё.
Зноў наступіла цішыня, якая парушалася толькі трэскам кастрышча і гудам ракі. Тэд сказаў:
— А вы наогул за каго? У мяне склалася ўражанне, што гобліны цалкам перайшлі на бок Самі-Ведаеце-Каго.
— У цябе склалася ілжывае ўражанне, — адказаў гоблін, які гаварыў больш высокім голасам. — Мы не займаем нічый бок. Гэта вайна чараўнікоў.
— Але тады чаму ж вы хаваецеся?
— Я палічыў, — адказаў іншы гоблін, — што адмовіўшыся ад абразлівай прапановы, якая мне была зроблена, я паставіў сваё жыццё пад пагрозу.
— І пра што ж цябе папыталі? — спытаў Тэд.
— Падпарадкаванне заўсёды лічылася ніжэй вартасці нашага народа, — адказаў гоблін, яго голас стаў цвярдзей і меней падобны на чалавечы. — Я не які-небудзь хатні эльф.
— Ну а ты, Грыпхук?
— За той жа нагоды, — адказаў той. — Грынгатс цяпер не пад нашым кантролем. А я не прызнаю ніякіх начальнікаў з чараўнікоў. Ён нешта ледзь чуваць шапнуў на мове гоблінаў, і Гарнук засмяяўся.
— Што за жарт? — спытаў Дын.
— Ён сказаў, — адказаў Дырк, — што некаторых рэчаў чараўнікі таксама не прызнаюць.
Услед рушыла кароткая паўза. — Я нешта не зусім разумею, — сказаў Дын.
— Перш чым збегчы, я злёгку адпомсціў, — адказаў Грыпхук па-ангельску.
— Якія мілыя істоты — гэтыя гобліны, — умяшаўся ў гутарку Тэд. — Спадзяюся, вы не дадумаліся замкнуць каго-небудзь з Пажыральнікаў Смерці ў адным з вашых звышнадзейных сховішчаў?
— Калі б я гэта зрабіў, меч наўрад ці дапамог бы яму выбрацца, — адказаў Грыпхук. Гарнук зноў засмяяўся, і нават Дырк выдаў сухі смяшок.
— Дын і я, напэўна, нешта прапусцілі, — сказаў Тэд.
— Сапраўды, прапусцілі! Як і Сэверус Снэйп, праўда, ён аб гэтым не ведае, — сказаў Грыпхук, і два гобліна злосна зарагаталі. Унутры намёта ў Гары перахапіла дыханне ад узрушанасці. Ён і Герміёна глядзелі адзін на аднаго, з усіх сіл услухоўваючыся ў аповед гобліна.
— Няўжо вы не чулі аб гэтым, Тэд? — спытаў Дырк. — Ну пра дзяцей, якія спрабавалі выкрасці меч Грыфіндора з кабінета Снэйпа ў Хогвартсу?
Нібы электрычна разрад мінуў праз Гары, калі ён пачуў гэтыя словы. Ён стаў, не зварухнуўшыся.
— Нічога такога не чуў, — адказаў Тэд. — Гэта не было ў “Вяшчуну”?
— Наўрадці, — чмыхнуў Дырк, — Грыпхук сказаў мне, што чуў аб гэтым ад Біла Уізлі, які працуе ў банку. Адной з дзетак, якія спрабавалі выкрасць меч, была яго малодшая сястра.
Гары паглядзеў на Герміёну і Рона, якія ўчапіліся ў свае падаўжальнікі Вушэй так дужа, нібы ад гэтага залежыла іх жыццё.
— Яна і яшчэ пара яе сяброў пракраліся ў кабінет Снэйпа і выкрылі шкляны футляр, у якім захоўваўся меч. Снэйп злавіў іх на лесвіцы.
— О, захоўвай іх Госпад, — сказаў Тэд. — І што яны жадалі зрабіць з мечам? Выкарыстаць яго супраць Сам-Ведаеш-Каго? Або супраць самога Снэйпа?