— Падумаць толькі, бо не толькі магланароджаныя могуць быць гэдак неадукаванымі, Потэр. Насельнікі партрэтаў Хогвартса могуць мець зносіны паміж сабой, але яны не могуць падарожнічаць за межы замка, за выключэннем выпадкаў, калі яны наведваюць уласны партрэт. Дамблдор не можа прыйсці сюды разам са мной. Акрамя таго, пасля таго бесцырымоннага звароту са мной, запэўніваю вас, я ніколі не вярнуся сюды зноў!
Злёгку падушаны Гары назіраў, як Фінеас паўтараў сваб спробу пакінуць карціну.
— Прафесар Блэк, — раптам сказала Герміёна, — не маглі б вы проста сказаць нам, калі ў апошні раз меч вымалі з футляра? Гэта значыць да таго, як яго брала Джыні…
Фінеас нецярпліва чмыхнуў.
— Я думаю, у апошні раз меч Грыфіндора пакідаў свой футляр, калі прафесар Дамблдор выкарыстаў яго, каб выявіць пярсцёнак.
Герміёна рэзка звярнулася да Гары. Ніхто з іх не смеў вымавіць ні слова ў прысутнасці Фінеаса Нігелуса, які яшчэ трохі павазіўшыся ў пошуках выхаду, усё ж змог яго знайсці.
— Ну… дабранач, — пажадаў ён з’ёдліва, і амаль знік з выгляду, з-за рамкі выглядаў толькі невялікі кавалачак яго капелюша, калі Гары закрычаў:
— Пачакайце! Вы казалі прафесару Снэйпу аб гэтым?
Галава Фінеаса Нігеллуса з’явілася ў карціне.
— Прафесар Снэйп занадта заняты чалавек, каб цікавіцца эксцэнтрычнымі ўчынкамі Альбуса Дамблдора. Бывайце, Потэр!
З гэтымі словамі, ён канчаткова знік з вачэй, пакінуўшы на карціне толькі змрочны фон.
— Гары! — закрычала Герміёна.
— Сам ведаю! — таксама прагукаў у адказ Гары. Не ў сілах больш стрымаць сябе, ён рассек кулаком паветра. Гэта было значна больш, чым ён мог нават спадзявацца. Ён мераў крокамі намёт, і, як, яму здавалася, наматаў за гэты час не менш мілі. Ён нават ужо не адчуваў голад, настолькі ён быў узбуджаны.
Герміёна схавала карціну Фінеаса Нігелуса зваротна ў сумку, зашпіліла спражку, і толькі тады падняла зяготкі твар да Гары.
— Меч можа знішчыць Хоркурксы! Гобліны робяць лязо такім чынам, што яно само сябе ўзмацняе… Гары, гэты меч ужо насычаны ядам васіліска!
— І Дамблдор дагэтуль не аддаў мне яго таму, што ён быў яму патрэбен, каб выпрабаваць яго на медальёне…
— І ён, магчыма, вырашыў, што табе не дазволяць яго ўзяць…
— Таму ён зрабіў копію…
— І паклаў яе ў шкляны футляр…
— А сапраўдны меч схаваў… Але дзе?..
Яны глядзелі адзін на аднаго, адчуваючы, што адказ знаходзіцца зусім побач, нябачнай ценню вісіць у паветры. Але чаму Дамблдор проста не сказаў яму? Або можа быць, ён казаў, але Гары тады не зразумеў? — Думай! — прашаптала Герміёна. — Думай! Дзе ён мог яго пакінуць?
— Не ў Хогвартсу, — задумлена вымавіў Гары, зноў захадзіўшы па намёце.
— Можа, дзе-небудзь у Хогсміду? — прапанавала Герміёна.
— Ламянтуючая Халупа? Туды ніхто ніколі не ходзіць.
— Снэйп ведае, як туды прайсці. Па-мойму, занадта рызыкоўна было б пакідаць меч там.
— Але Дамблдор давяраў Снэйпу, — нагадаў Гары.
— Але не настолькі, каб рызыкаваць мечам, — запярэчыла Герміёна.
— Так, ты права, — пагадзіўся Гары. Яго добры настрой злёгку змрочыўся, калі ён падумаў аб здрадзе Снэйпа. — У такім выпадку, ён павінен быў схаваць меч дзе-небудзь далей ад Хогсміда… А што ты думаеш па гэтаму поваду, Рон?.. Рон?..
Гары агледзеўся. У першае імгненне ён падумаў, што Рона няма ў намёце, але потым убачыў яго на ніжняй койцы двухяруснага ложка. Выглядаў той злёгку затарможаным.
— О, няўжо ўспомнілі і аба мне? — прагаварыў ён.
— Што?
Рон усміхнуўся і ўтаропіўся ў столь.
— Вы, двое, працягвайце. Не жадаю сапсаваць вашу весялосць.
Трохі збіты з тоўку Гары паглядзеў на Герміёну, просячы ў яе дапамогі, але тая толькі пакачала галавой, таксама відавочна збянтэжаная.
— А ў чым, уласна, праблема? — звярнуўся Гары да сябра.
— Праблема? Няма ніякіх праблем, — адказаў Рон, пазбягаючы сустракацца з вачамі Гары. — Ну, прынамсі, ты тут ніякай праблемы не бачыш.
Па парусіне намёта загрукалі кроплі дажджу.
— Ну раз для цябе яна відавочная, — сказаў Гары. — Давай, выкладывай!
Рон рэзка сеў, звесіўшы ногі з ложка. Было непрыемна глядзець на такога Рона. Ён не пахадзіў на самога сябе.
— Выдатна. Выкладваю! Не чакайце ад мяне, што я буду скакаць з вамі і з гэтым чортавага намёту з месца на месца толькі таму, што мы павінны знайсці чарговую ідыёцкую штучку. Проста ўпішы яе ў спіс астатняга барахла, аб якім ты паняцця не маеш.
— Не маю паняцця? — паўтарыў Гары. — Гэта я не маю паняцця?
Кап. Кап. Кап. Кроплі стукалі па даху ўсё мацней і часцей. Дождж загаварыў хуткамоўкай на лісці дрэў і нешта нашэптваў рэчцы ў цемры. Нядаўняя вясёласць Гары, здавалася, змывалася струмням ільючай з нябёсаў вады. Усёткі падазроны і страхі Гары адносна думак Рона пачалі спраўджвацца. Рон казаў менавіта тое, што Гары менш усяго жадаў і больш за ўсё баяўся ад яго пачуць.