Akurat, pomyślała ponuro Bianka, natychmiast przestając się cieszyć nowym samochodem. Adam dba o mnie tyle, co o zeszłoroczny śnieg. Jeśli kupuje mi prezenty, to tylko po to, żebym mu je spłacała w naturze… Najpierw ciuchy i błyskotki, a teraz szybkie auto. Ciekawe, jakiej zapłaty oczekuje za tak kosztowny nabytek?
Na tę myśl przeszył ją dreszcz.
– Aha, nie chciałam mówić tego przy Adamie – ciągnęła mama – ale wczoraj dzwonił do ciebie ten jakiś Derek. Z całą satysfakcją poinformowałam go, że pojechałaś z mężem na wyścigi. Aż zaniemówił z wrażenia! Widocznie był pewien, że rzucisz Adama dla niego. Zarozumialec!
Bianka z niepokojem zmarszczyła brwi, ale nie dlatego, że przejęła się tym, co Derek sobie pomyślał. Nawet dobrze na tym wyjdzie, bo on się wreszcie całkiem od niej odczepi, gdy będzie przekonany, iż ona ma męża, tylko to przed nim ukrywała. Zmartwiło ją co innego.
Słowa marny uświadomiły jej, że przecież w każdej chwili może zadzwonić lub wpaść ktoś znajomy, a wtedy cała mistyfikacja najprawdopodobniej wyjdzie na jaw! Co robić? Poprosić Adama, żeby zadzwonił do swoich rodziców i do siostry? A co z przyjaciółmi?
Rozpaczliwie szukała jakiegoś wyjścia z sytuacji, gdy nagle na ulicę wypadł mały brązowy pies, szczeniak jeszcze. Serce skoczyło jej do gardła i w panice skręciła w bok, niemal zderzając się czołowo z nadjeżdżającym z przeciwnej strony samochodem, który na szczęście w ostatniej chwili wykonał jakiś karkołomny manewr. Nic to wszystko nie pomogło, gdyż spod kół auta Bianki dobiegł przeraźliwy skowyt.
Przejechała go!
Ręce jej się trzęsły, gdy zjechała na pobocze i zgasiła silnik. Bała się widoku, jaki za chwilę ujrzy, ale nie miała innego wyjścia.
– Zostań w samochodzie, mamo – przykazała i wysiadła.
Nieopodal w kałuży krwi leżał zmierzwiony kłębek brązowego futerka. Tylna łapka sterczała wygięta pod nienaturalnym kątem… Szczeniak nie ruszał się. Jego główka spoczywała bezwładnie na asfalcie.
Nie żyje, pomyślała, patrząc przed siebie niewidzącym wzrokiem. Zabiłam go. Zabiłam.
Adam, który musiał zauważyć we wstecznym lusterku, że coś się stało, również zatrzymał samochód i podbiegł do niej.
– Jak mogłaś mi to zrobić, omal w niego nie uderzyłaś, prawie umarłem ze strachu! Wielkie nieba, ty płaczesz? – Objął ją opiekuńczym gestem. – Już dobrze, skarbie, nie płacz – powtarzał łagodnie, gładząc ją po włosach. – Na szczęście nic się nie stało.
– Właśnie, że się stało! – Bianka szlochała rozpaczliwie, tuląc się do niego. – To moja wina! Nie uważałam, myślałam o nowym samochodzie i o różnych rzeczach, a on wyskoczył mi prosto przed maskę! Och, Adam, zabiłam go!
– Kogo?!
– Tego psa. – Odwróciła się nieco i wskazała na zakrwawione zwierzę.
W tym momencie rozległo się cichutkie skomlenie.
– On żyje! – krzyknęła, w jednej chwili wyrywając się z objęć Adama. Podbiegła, bez namysłu padła na kolana na brudnym asfalcie i delikatnie pogładziła aksamitną sierść na małym łebku. Powieki uniosły się i szczeniaczek popatrzył na nią z wyraźnym przestrachem. – Zobacz, on żyje! Nie zabiłam go!
– Na to wygląda – przytaknął, kiwając głową z filozoficznym uśmiechem. – Rozumiem, że mam go zawieźć do lecznicy, zapłacić za najlepszą opiekę, a potem jeszcze znaleźć właściciela.
– Tego ostatniego nie musisz. On nie ma obroży, zresztą jest taki wychudzony, że nawet jeśli do kogoś należy, to ten ktoś i tak o niego nie dba, więc nie zasługuje na to, żeby mieć psa! O rachunki się nie martw, ja zapłacę, nie jestem taka biedna, już prawie spłaciłam ci ten dług za bilet do Szkocji.
Nagle zamilkła, gdyż właśnie podeszła do nich mama.
– Co tu się dzieje? – spytała May i w tym momencie spostrzegła psa. – Och, biedactwo! I co my teraz zrobimy?
– Adam zabierze go do weterynarza – powiedziała nieśmiało Bianka, patrząc na niego błagalnym wzrokiem. – Prawda, że to zrobisz?
Przykląkł obok niej i delikatnie położył dłoń na jej ramieniu, dodając jej otuchy.
– Oczywiście – odparł łagodnie. – A myślałaś, że nie?
Prawdę mówiąc, obawiała się, że ten nowy Adam naprawdę ma serce z kamienia i że jedynie ją wyśmieje. Nagle jednak okazało się, że gdzieś tam w środku wciąż żyło coś pięknego, co oparło się przemianie. Gdy to zrozumiała, ogarnęło ją tak ogromne poczucie ulgi, że niemal się rozpłakała. Jej oczy zaszkliły się łzami, gdy pochyliła się i z niewypowiedzianą czułością pocałowała go w policzek.
– Dziękuję – wyszeptała z trudem.
Nic nie odpowiedział, jedynie pogładził ją po ramieniu i wstał.
– Zostańcie tu z nim, a ja pójdę do samochodu i przyniosę koc – przykazał i odszedł.
Pani Peterson przyjrzała się psu uważniej.
– To chyba terier. Uroczy.
– Wezmę go do siebie, kiedy wydobrzeje – zdecydowała impulsywnie Bianka, której ten psiak stał się nagle niezwykle drogi.
– Ależ, kochanie, nie możesz go trzymać w waszym małym mieszkanku – zaprotestowała mama. – Bądź rozsądna.
– W takim razie przeprowadzę się do jakiegoś domu – odparła z uporem, nie zastanawiając się nad tym, co mówi. Za nic nie zamierzała się rozstać z tym szczeniakiem!
– A nie sądzisz, że Adam też miałby tu coś do powiedzenia?
– A na jaki temat? – zainteresował się, podchodząc do nich.
Bianka posłała mamie wymowne spojrzenie, ale ta udała, że nic nie widzi.
– Twoja żona chce się przeprowadzić z mieszkania do domu, żeby mieć miejsce dla tego psa. Popieram ją, ale nie tyle ze względu na zwierzęta, ile na dzieci.
Bianka z desperacją wzniosła oczy ku niebu, ale nikt nie zwracał na nią uwagi. Adam rozpostarł koc na asfalcie i nadzwyczaj delikatnie ułożył na nim poturbowanego psiaka. May przypatrywała mu się bacznie, czekając na jakąś reakcję na swoje słowa.
– Wiem, że moja córka uważa, że nie nadaje się na matkę, ale nie zgadzam się z tym. Jest bardzo opiekuńcza i ma w sobie ogromnie dużo miłości, sam widzisz, jaki ma stosunek do zwierząt. To o czymś świadczy. Myślę, że byłaby wspaniałą matką. Co o tym myślisz, mój drogi?
Bianka zauważyła mocno sceptyczny wyraz jego twarzy, ale chwilę później Adam przybrał nieodgadnioną minę.
– Cóż, mama z pewnością zna ją lepiej niż ktokolwiek inny – przyznał dyplomatycznie. – Ale nie radzę zbytnio liczyć na zostanie babcią. Bianka na razie nie widzi siebie w roli matki, a ja nie zamierzam jej do niczego namawiać – podsumował, ostrożnie podnosząc zawiniątko.
Według Bianki cała ta dyskusja była bezprzedmiotowa. Miała tak nikłe szanse na zajście w ciążę, że jej ochota na macierzyństwo, bądź też jej brak, niewiele mogły tu zmienić.
– Mamuś, przestań marudzić – powiedziała, jednak w jej głosie zabrzmiała czułość.
Naprawdę żal jej było mamy, która zawsze pragnęła gromadki dzieci, lecz miała problemy z zajściem w ciążę i w rezultacie urodziła tylko jedną córkę. A ponieważ niedaleko pada jabłko od jabłoni, to i na wnuki nie miała co liczyć… Odpędziła od siebie niewesołe myśli, na razie musieli uporać się z innym problemem.
– Adam, chcesz, żebyśmy pojechały z tobą? – spytała z troską. – Ktoś powinien go trzymać, jak będziesz prowadził.
– Nie, wolałbym, żebyście wróciły do domu i ochłonęły po tych wszystkich emocjach. Dam sobie radę. Ułożę go na siedzeniu pasażera i będę miał na niego oko. Pojadę ostrożnie, nie martw się. I tobie też to radzę.
– Na pewno się zastosuję. Adam…
– Tak?
– N – nie, nic takiego – wykręciła się niezręcznie. – Co chcesz na obiad?