"Чаго яны чакаюць? - падумаў я. - Каб яны кiнулiся на дзверы i адразу высадзiлi iх, я не паспеў бы нават застрэлiцца, яны схапiлi б мяне жывога". Але яны не спяшалiся, яны давалi мне поўную магчымасць памерцi. Падлы! Iм было страшна.
Праз пэўны час я пачуў голас:
- Гэй, адчыняйце, вам не зробяць нiчога благога.
Запанавала маўчанне, i той жа голас сказаў:
- Вы ж разумееце, што вам не ўдасца ўцячы.
Я не адказаў, я па-ранейшаму задыхаўся. Каб надаць сабе смеласцi стрэлiць, я паўтараў увесь час: "Калi яны мяне возьмуць, яны мяне будуць бiць. Яны выб'юць мне зубы, а можа, i вока". Мне вельмi хацелася ведаць, цi памёр той таўстун. Можа быць, я яго толькi паранiў... а дзве iншыя кулi, можа быць, зусiм не зачапiлi нiкога... Яны нешта там рыхтавалi; па-мойму, яны цягнулi па падлозе нейкую цяжкую рэч? Я хутчэй сунуў рулю ў рот i моцна яе закусiў. Але я быў няздольны стрэлiць, я не мог нават пальца пакласцi на курок. Усё зноў ахiнулася ў цiшыню.
Тады я адкiнуў убок рэвальвер i адчынiў iм дзверы.