ТРЫ ЗЛАДЗЕІ
I цяпер, і бывала ёсць здарэнняў нямала,
Як нямала на свеце народу,
Я йшчэ помню — ці чулі? — як нам правіў дзядуль
Адну дзіўну і смешну прыгоду.
— Дзеткі,— так ён гавора, — ў адным месцы,
за морам,
У Нямеччыне, эа часаў даўных,
Дзе край мудры, багаты і народ панаваты,
Трох зладзеяў было вельмі слаўных.
Вось адною парою мелі раду з сабою,
Куды кінуцца ім на ўздабычу?
Адзін кажа: «Да вёскі», другі кажа: «Да Моські»,
Старшы кажа: «Да пана, я зычу».
А яму гавораць тыя: «Там сабакі ліхія,
I замкі вельмі крэпкі да тога,
Ды жалезны аковы, мур высокі і новы,
I дварні, як на ліха, там многа».
«Э, няма што баяцца, толькі трэба узяцца,
А ўжо добрыя будзем мець гулі!»
I, падкраўшыся ракам, сыпнуў зелле сабакам,
Тыя зразу як відзіш паснулі.
I, вайшоўшы ад саду, дастаў нейку прыладу
Ды акно з рамкай выняў без мукі,
Сам палез у пакоі, стаў збіраць сёетое,
Што папала наскора пад рукі.
Ён там доўга стараўся і да скарбца дабраўся,