У кватэры цяпер было празмерна цішэй: ніякіх крыкаў і слёз ад сварак. Толькі маленькая мітусня жыцця Толі і зусім асобнае жыццё Каці з дачкой.
Глава VI
У снежні, у Каці вось-вось хутка народзіцца другое дзіця. За тыдзень да школьных канікул, Каця адвозіць сваю дачку да сваёй мамы ў вёску. Шлях у вёску быў не занадта вялікім, але цяжкім. Пару гадзін на цягніку даводзілася дабірацца, пасля, рабіць перасадку і ехаць на аўтобусе ў вёску. У адрозненні ад цягніка, які хадзіў штодня, аўтобус курсіраваў толькі два разы на тыдзень. У Каціным становішчы, гэта было вялікім выпрабаваннем.
Дзяўчынкі дабраліся да вёскі, іх сустрэла мама Каці, бабуля Маша. Пажылая жанчына была ў цьмяным зялёным паліто і ў шэрай цёплай хустцы. Радасная Каця тут жа абняла маму. Затым, бабуля Маша цёпла прыняла ўнучку Насцю.
Дом каціных бацькоў быў невялікі, але каменны, афарбаваны сіняй фарбай. З вокнаў прасьвечвалі белыя фіранкі. Агароджванне вакол дома, было змрочным, старэнькі плот трохі пазелянеў ад вільгаці.
У той час, калі сваякі зайшлі за веснічку, дзед Сямён заносіў сечаныя дровы ў дом. Ён з усмешкай павітаў дачку і ўнучку, ён вельмі чакаў іх прыезду. Яны разам зайшлі ў дом. Унутры было цёпла, нават па-сапраўднаму горача. Дровы для печкі, былі складзеныя ў вуглу. Каця размясціла ўсе рэчы Насценькі ў адным з пакояў, паставіла на стол невялікія гасцінцы бацькам. Насценька зняла зімовую куртку і шапку з сябе. Бабуля Маша паглядзела на ўнучку з ног да галавы. Насценька глядзелася бледнай і худзенькай дзяўчынкай у вачах бабулі. Дзед жа з імі балбатаў пра ўсё, што рабілася з ім за бліжэйшы час: жартаваў, распавядаў гісторыі і казаў пра праблемы. Бацькі Каці былі так рады іх прыезду, што свяціліся ад шчасця. Яны быццам памаладзелі на некалькі гадоў.
У родным месцы, Каця адчувала ўтульнасць і настальгію.
Калі дзед гуляў з унучкай у далёкім пакоі, Каця расказала маме пра свае адносіны з Толем. Што цяпер, у іх розныя шляхі з былым мужам. Хвалююча цяжка было Каці прызнавацца, казаць аб сваім нялёгкім жыцці. Каця не хацела абмяркоўваць гэта з татам, у яго было слабое сэрца і трывожыць яго не варта было. Таму ў Каці з яе мамай быў свой нялёгкі душэўны сакрэт.
Каця не магла заставацца тут надоўга, вечарам, аўтобус зноў ішоў у зваротным кірунку да чыгуначных шляхоў. Бацькі дапамаглі грашыма Каці і сказалі ёй, каб яна не турбавалася з нагоды Насці. Каця з сумам раставалася з дачушкай, са сваімі бацькамі.
У адсутнасці мамы, дачка Насця правяла ўвесь апошні вучэбны тыдзень другой чвэрці і ўсе зімовыя канікулы ў вёсцы. Каця была вымушана пакінуць Насцю там, так было лепш, і для яе, і для яе бацькоў.
Ужо ў новым годзе, Каця нарадзіла сына Сашку. У радзільні яна адчувала сябе адзінокай, без родных людзей побач. Быццам зноў вярнулася назад, калі яна нарадзіла Насценьку. Але ў гэты раз, сяброўка Святлана змагла хоць крыху дапамагчы ёй. Не раз, Каця дапамагала сяброўцы, калі ёй было цяжка, цяпер жа Света ахвотна спяшалася на дапамогу. Святлана сустрэла Кацю пасля выпіскі, дапамагла ёй дабрацца да дому. Яны асабліва шмат размаўлялі ў гэты дзень.
У сярэдзіне зімы, Каця заставалася адна дома, працягваючы клапаціцца аб малышу і думаць пра дачку. Толя мімалётна праходзіў міма пакоя, дзе знаходзілася Каця. Ён рэдка меў зносіны з ёй, ён цяпер не хацеў нічога абдумваць, камфорт халасцяка яму быў па душы.
Пасля, трохі адужэўшы, Каця з маленькім дзіцём на руках з'язджае ў вёску забіраць дачку Насцю. Бо Толя не мяняўся, як і раней яму было ўсё роўна на тое, што адбываецца з дзецьмі яго былой жонкі.
Сэрца Каці знемагала. Каця станавілася ўсё мацней, пераходзячы праз усе абставіны і перажыванні. У той час, калі яна ўглядалася ў сваіх дзяцей, яна разумела, што клопатаў будзе больш. Яна вельмі любіла іх. Увогуле, Каця цяжка ўздыхала, але ёй ужо не было так страшна, як раней. Ведаючы, што яе дзеці не вінаватыя, што растуць бяз бацькі.
З першага дня, калі Толя даведаўся аб другой цяжарнасці Каці і па гэты дзень, ён адхрышчваўся ад хлопчыка, і імгненна, спалохана, даваў зразумець, што ніякага дачынення не мае да яго. Каця па-ранейшаму, пры выпадку, спрабавала зноў даказаць адваротнае, яна прыводзіла ўспаміны і лік тыдняў цяжарнасці, як доказ. Але Толя яе не чуў.
Так і сённяшнім вечарам Толя працягваў з ёй гаварыць на гэтую тэму. Каця глядзела на яго так, быцам ніколі не бачыла добрых людзей.
– Гэта не маё дзіця! Ён не мой сын! – бурчаў і адмаўляўся даць бацькоўства Толя.
– Чаму ж? – спытала Каця.
– Ведаеш што!? – адказаў ён, пасля хвіліннага маўчання. – Мне здаецца, што табе сорамна цяпер, што ты нарадзіла дзіця ад іншага. Я не разумею, чаму б табе да яго не пайсці з гэтай навіной.