У адзінаццатым класе, перад паступленнем, Насця сама цудоўна разумела, што ёй трэба здаць экзамены на выдатна і пасля гэтага паступіць на журналіста, куды яна так даўно хацела. Таму, Насця надавала ўсё больш часу на вывучэнне прадметаў, якія патрэбныя ёй будуць для гэтага. Яна выдатна ставіла для сябе мэты і даходзячы да адной з іх, яна шчыра радавалася за сябе.
Глава VIII
Толя з-за болю, стаў наведваць стаматалагічную паліклініку. Там ён сустрэўся і пазнаёміўся са сваім лекарам Сафіяй. Толя бачыў у яе прыгожанькі тварык, спакой і замілаванне. Невысокая бландынка, у белым халаце, з карымі вачыма. З першага прыёму, паміж імі пачалася дзіўная сімпатыя. Сафія заўсёды сустракала яго з усмешкай і па-сапраўднаму ніколі не была сумнай у яго прыход.
Яна яму ўсё больш падабалася, з кожным яго прыходам, Толя прывязваўся да яе, жадаў яе. Сафія нібы зачароўвала яго сваімі паводзінамі і выглядам. Пасля гэтага Толя стаў прыязджаць да яе з кветкамі, падарункамі.
Дзіўныя пахаждзенні ўлоўлівала яго былая жонка Каця. Толя наведваючы лекара, падоўгу знікаў дзесьці і амаль у ночы вяртаўся дадому. Ён і раней знікаў, але гэта было зусім іншае. Усе выходныя Толя дзесьці праводзіў час, а раней ён папросту сядзеў за тэлевізарам і піў піва. Каця падазрона хвалявалася, яна адчувала, што ёй не ўсё роўна, што ў яе яшчэ захавалася нейкая прыхільнасць да свайго былога мужа. Яна сама не разумела, чаму ў яе галаве мільгаюць маленькія здагадкі. Яна пачала падазраваць, што ён знайшоў сабе жанчыну. Каця хацела думаць, што нічога дрэннага не адбылося, але, нягледзячы на гэта, яна адчувала лёгкую злосць.
Неяк раз Толя прыйшоў дадому ў раніцу і ўбачыў, што Каця ўжо даўно яго чакае, ёй хацелася пагаварыць з ім. Яна панура сядзела і маўчала на кухні.
“Бог ведае, што яна хоча ад мяне.” – падумаў ён тады.
Вусны Каці торгаюцца, яна хацела казаць, але ўсё не вырашалася выказаць свае словы. Калі ж Толя сышоў з яе выгляду, Каця яшчэ некалькі хвілін збіралася з думкамі, затым таямніча падышла да яго, стала каля дзвярэй гасцінай.
Толя ўжо сядзеў на канапе, трымаў пульт у руцэ і шукаў, што ж паглядзець. У яго заставалася пару гадзін, пасля ён сыдзе на працу. Каця ад яго стаяла не занадта блізка. Яна пачынала размову з нейтральных тэм, а пазней падыходзіла да больш хвалюючых яе пытанняў.
– Ты кагосьці ўжо знайшоў сабе? – спытала Каця, трохі прарываючым голасам.
Яна трохі прытулілася плячом да сцяны, па-ранейшаму стаяла каля дзверэй.
Толя быў здзіўлены.
– Што? Ты аб чым? Нікога я не знайшоў сабе! – заявіў ён, працягваючы ціснуць на кнопкі пульта.
– Мне, значыць, здалося… – сказала Каця, выдаючы сваю цікавасць да Толі. – Як там тваё лячэнне, добры лекар?
– Ці не ўсё роўна табе павінна быць? Я вось, не хачу гаварыць з табой пра гэта! – рэзкім тонам вымавіў ён, яе паводзіны здаваліся яму дзіўнымі.
– Так, мне ўсё роўна! – усклікнула Каця, надаючы гэтаму ўсмешку.
Яна ўстала больш роўна, склала рукі перад сабой.
У гэтай размове, Толя зрэдку глядзеў на Кацю. Ён спыняў усе такія размовы, якія раздражнялі яго, таму як працягваць іх не было ніякага сэнсу. Ён ужо быў гатовы спыніць і гэты, але Каця замоўкла. У цішыні і ў знойдзеным фільме, Толя ўціхамірыў сваю запальчывасць.
– Мне вось таксама трэба наведаць стаматолага, а то нешта зуб пабольвае. – вырвалася, сказала Каця.
– Што ты там сказала? – лёгкім тонам перапытаў Толя, зрабіўшы выгляд, што быццам не пачуў яе слоў.
– Нічога. – сказала Каця і пайшла да дзяцей.
“Ёй што, рабіць няма чаго!?” – падумаў ён.
Толя больш не думаў пра тое, што казала яму Каця, ён сядзеў спакойна, працягваў глядзець тэлевізар. У ім не адбівалася нічога, акрамя абыякавага і таварыскага стаўлення да Каці.
Зайшоўшы ў свой пакой, Каця нібы выйшла з ценю.
“Гэта жудасна…” – пачала папракаць яна сябе за гэтыя размовы з былым мужам. – “Што ж на мяне знайшло?!”
Ёй было сорамна і няёмка ў гэтую гадзіну. Каця зноў сышла ў ранейшыя трывогі, ёй хацелася забыцца.
Толя вырашыў пакуль не казаць Каці пра яго прыхільнасць да Сафіі. Гэта быў не той дзень. На яго твары было напісана, што ён думае аб прыемным. Толя думаў, як бы хутчэй сустрэцца з Сафіяй зноў. Ён адкрываў новае жыццё, а жыццё ў гэтай кватэры ўсё больш цьмянела. Яго каханне да Сафіі расло і ад гэтага, ён надаваў усё менш увагі дому.
У нядзелю, амаль перад вечарам, Каця ішла з крамы з пакетам набытых прадуктаў, зайшоўшы ў пад'езд, яна натыкнулася на суседзяў, на сям'ю Чыжыкавых, якія жылі на паверх вышэй за яе, акурат над ёй. Толя іх добра ведае, бо іх звязвае школа, ён вучыўся з імі разам у адным класе. А вось Каця іх усё больш сустракала выпадкова.