А Насцю ў гэты момант ахапілі пачуцці ўдзячнасці, яна ўважліва прыслухоўвалася да іх. Узяўшы штодзённік, яна працягвала пісаць аб сваім болю. Сёння яе вечар дакладна будзе прысвечаны гарачым словам. Многае ў яе душы назапасілася і дастаткова нявольна ўсё зыходзіла ад яе. Адчуванні і думкі памаленьку выказваліся на яе старонках. Яна з сур'ёзнасцю растлумачвала сваю занепакоенасць.
Глава IX
Толя даўно хацеў пакінуць сваю кватэру, якая стала яму перашкодай на шляху да новага жыцця. Учора ўсё ж ён адважыўся на гэты крок, які доўга фармаваў у сваёй галаве. Раней ён не знаходзіў добрай матывацыі пакінуць дом, але цяпер яна ёсць. Ён больш не бачыў перашкод для пераезду. Толя сышоў да Сафіі, у якой два дзіцяці. Да яе дзецям ён ставіўся лепш, чым да Каціных. Уся гэтая любоў да Сафіі давала свой вынік. Сафія была рада бачыць у сваім доме Толю. Яна даўно гэтага жадала, бо было самотна ёй без мужчыны. Яна была гатовая на ўсё, каб не ўпусціць яго. Толя з ёй быў па-сапраўднаму шчаслівы, ён не адчуваў іншых клопатаў, толькі клопат Сафіі. Цяпер ён стараўся заўсёды толькі для яе адной. Было відавочна – ён закаханы ў яе.
Таццяна Андрэеўна была ў разгубленасці. Ёй хацелася радавацца ад таго, што Толя нарэшце сышоў ад Каці, але даведаўшыся пра Сафію, маці Толі была ўзрушаная сваім сынам. Уся гэта агіднасць, якая варацілася ў яе душы, раздзірала яе.
“І што ж рабіць цяпер?” – пыталася яна ў сябе.
Таццяна Андрэеўна моўчкі глядзела на гэтую сітуацыю, строгім позіркам. Яна адчувала сябе чалавекам, які прайграў вайну, перастаўшы быць цвёрдай і ўпэўненай жанчынай у гэты перыяд жыцця. Яна была абражаная, параненая, адчувала да сябе нейкую несправядлівасць. Маці Толі апусціла рукі, да слёз пагрузілася ў сябе.
Такім чынам, Толя ўсё радзей стаў з'яўляцца на вочы Каці, а пазней зусім не заходзіў у кватэру. Спачатку сям'і было не па сабе, неяк пустэльна стала. Праз тыдзень, ім было практычна ўсё роўна, нават жыць стала лепш, вальней. Жыццё стала працякаць больш прыемна. Каця цвёрда вырашыла паспрабаваць жыць без мужчыны ў доме, якога і так амаль не было. Яна толькі спадзявалася, што Толя будзе дапамагаць яе дзецям, як бы ён не ставіўся да іх. Таму яна не патрабавала ад яго нейкай дапамогі. Яна запэўнівала сябе надзеяй.
Кватэра, у якой працягвае жыць Каця з дзецьмі, дадзена была Толе ад працы, прыкладалася яму. З-за гэтага Каця ўчора яшчэ доўга разважала над тым, як гэта адб’ецца на іх становішча цяпер, калі ён сышоў. Яна была страшэнна ўсхваляваная.
Сёння ноччу Каці прысніўся сон, як яна цягне валізкі, з дзецьмі прабіраецца па брудным вуліцам. Яна патанала, то ў глыбокіх цёмных лужынах, не то ў гразі. Яна азіралася па баках. І заўважала, як яе дзеці паступова знікалі з віду.
– Мама, мама! – крычалі яе дзеці.
– Насця!? Саша!? – у адказ крычала Каця. – Дзе вы?
Раптам, цёмная вада стала падымацца ўсё вышэй і вышэй, плынь стала выносіць яе ўсё далей ад галасоў. Крыкі дзяцей, як прывіды, гучалі здалёк. Сцены дамоў ззаду яе сталі разбурацца і цягнуць усе разбурэнні на Кацю. Крык дзяцей змяніўся на піск.
У той момант Каця прачнулася. Яна была ўстрывожаная, сэрца яе білася вельмі хутка.
– Гэта ўсяго толькі сон. – прашаптала яна і легла на іншы бок.
Яна доўга не магла заснуць. Малюнкі сну, успаміны, вярталіся да яе.
Назаўтра, Каця яшчэ спантанна ўспамінала тыя пачуцці, якія яна выпрабавала ў сне. Яна старалася пазбягаць іх і перакрывала іх больш рэальнымі ўспамінамі.
На наступны дзень, да вечара, Каця ішла дадому з працы. І перад тым, як зайсці ў ліфт, яна праверыла паштовую скрыню. У ёй быў адзін толькі ліст. Каця паспяшалася прачытаць адрас адпраўніка, гэта было з чыгуначнага аддзела. Падняўшыся дадому, Каця ўскрыла канверт. У ім было напісана, што людзі якія жывуць па гэтым адрасе, павінны пакінуць кватэру. Каця аслупянела. Пасля здрыганулася ад уражання, быццам Толя плюнуў ёй прама ў твар. Прайшло пяць хвілін, Каця змякчыла свае эмоцыі. Акрамя гэтага, яна ўспомніла свой учорашні сон. Яна нібы чакала, што ў гэты вечар нешта здарыцца. Каця злёгку збялела, яна адчула невялікі страх і ўскладненні.
Новая праблема ўстала перад ёй. Цяпер жа, для яе хутка імчаўся час, заганяючы яе ўсё бліжэй да сцяны. Па вечарах, яна садзілася на ложак і пералічвала застаўшыяся грошы. Каця ўсведамляла, што трэба куды больш.
Не марудзячы, Каця цяпер павінна была больш старанна працаваць над сваімі цацкамі, ствараць новыя эскізы і нарыхтоўкі. Ёй трэба больш грошай на патрэбы, для яе сям'і. Паміж гэтым, Каця шукала як выйсці з гэтай складанай сітуацыі па кватэры.