– Так, вядома. Я хачу яшчэ яго добра праверыць. Але я так рада яму! У мяне адчуванне, быццам я зрабіла нешта патрэбнае, нешта добрае, тое, што павінна была!
– Для цябе гэта было важна! І для мяне! – усміхалася і радавалася за дачку Каця. – А як ён называецца?
– А, так…,ледзь не забылася. Я яго назвала “Мроі і слёзы дзіцяці”… – адказала Насця і трохі супакоіла сваю захопленасць.
– Добрая назва… – сказала Каця і на імгненне вярнулася ў Насціна дзяцінства.
Саша зноў вярнуўся да мамы і ўжо жаваў нешта ў роце. Каця хацела падтрымаць дачку і ў той жа час была засмучаная ўспамінамі. Яна адцягнулася ад дзяцей і ад сваіх дакументаў.
– Мам?! – сказала Насця.
– Мама?! – паўтарыў і крануў рукамі сын маму.
– Так? Я ў парадку. Усё добра! Проста задумалася на хвілінку аб сваім. – няроўным голасам адказала Каця. – І што ты будзеш рабіць з аповядам цяпер?
– Пасля таго як ты яго прачытаеш, я хачу даведацца твайго меркавання. Ці варта яго адпраўляць у друкаванае агенцтва. Я, дарэчы, ужо знайшла адно! – адказала Насця, не адводзячы сваіх бліскучых вачэй.
Каця разумела, што дачка ўжо ўсё вырашыла. Насці не церпіцца адправіць сваю кнігу прафесійным літаратурным крытыкам.
– Вельмі добра! – падтрымала мама. – Тады чакаю тваю кнігу.
Насця ўсміхалася і не кажучы больш ні слова сышла з пакоя.
– Сынок, а ў цябе якія навіны? – звярнулася да сына Каця і прыклала сваю руку да ягонай рукі.
– Я проста хачу пасядзець побач з табой. – адказаў Сашка папраўляючы рукаў зялёна-белай кофты.
– Ну, пасядзі! – сказала мама і зноў прынялася за дакументы.
Снежань на календары, гэты месяц усяляў навагодні настрой усім жыхарам сціплага гарадка Мір. Насця яшчэ не адчувала святочнай атмасферы, так як з яе планаў не сыходзіў напісаны аповяд. Да пачатку гэтага месяца яна ўжо ўпэўнена магла сказаць, што аповяд гатовы, дапрацаваны, на ўсе сто адсоткаў. Цяпер яго павінна прачытаць мама. Насця ставілася да яго як да твора, як да гісторыі ці мастацтва і зусім забылася, як дадзены тэкст можа адбіцца на маме.
Увесь матэрыял Насцінай кнігі быў нязначна вялікі па аб'ёме. Лёгка чытаемы. Ён прымушаў хвалявацца за маленькую дзяўчынку, гераіню. Каця адкрывала і чытала яго па вечарах, перад сном. Вочы яе прабягалі па тэксце і напаўняліся слязьмі. Чытаючы яго, Каця адчувала ўвесь боль сваёй дачкі ў тыя дзіцячыя гады. Каця абвінавачвала сябе і не ўспрымала гэты аповяд як нешта іншае, чым сум пройдзеных гадоў. Кожны вечар яна з цяжкасцю праходзіла па лістах. Яна адчувала абавязак прачытаць усё, каб зразумець ад асобы дачкі, як ёй было тады. Ілюстрацыі ў яе галаве маляваліся імгненна. Калі Каця прачытала ўсю кнігу, яе сэрца трывожна стукала ў грудзях. Аповяд для яе быў занадта хваравітым і сумным. Каця зусім забылася пра выклад прапаноў і перапляценняў абзацаў, яна затрымалася цалкам у жанры і непрымальна, не хацела б чытаць падобнае зноў.
Шостага снежня, днём, Каця была не шматслоўная. Яна стрымлівала ў сабе ўвесь смутак аповяду і спакойным голасам толькі казала дачцэ, што яе намаганні былі недарма. Што яны кранаюць да глыбіні душы.
– Дзякуй, мама! – адказала Насця, пацалаваўшы маму ў шчаку.
Унутры Насці радаваліся пазітыўныя пачуцці.
“Сёння, менавіта сёння, я адпраўлю гэты тэкст у агенцтва!” – думала Насця.
З захапленнем і маленькай трывогаю Насця неадкладна адправіла свой аповяд па патрэбным адрасе. Цяпер ёй застаецца толькі чакаць вынікаў, чакаць зваротнага ліста.
Глава XIV
Зіма ўжо добра прамярзае зямлю. Усю шэрасць схавала белае палатно тоўстага снегу. Па горадзе хадзілі цёпла апранутыя людзі, якія неслі ў сабе перадсвяточныя клопаты напярэдадні Новага года.
Каця таксама рыхтавалася да свята, да якога заставалася пару дзён. Яна была ўцягнутая ідэямі страў і падарункаў.
Вяртаючыся дадому па хрумсткай снезе, Каця зайшла ў булачную, прайсці міма смачнага запечанага водару яна не змагла. Адкрыўшы дзверы, яна патупала нагамі, снег з яе ног абсыпаўся і застаўся на маленькім зялёным дыванку. З установы выйшаў пакупнік, Каця засталася адна з прадаўцом.
– Добры дзень! – павітаў Кацю мужчына, які стаяў ля прылаўка.
– Добры дзень! – адказала Каця і павярнулася да яго.
– Вам як звычайна? Дзве булачкі з разынкамі і тры з карыцай? – спытаў ён.
Ля касы стаяў невысокі, цалкам сімпатычны мужчына для сваіх гадоў, у белым фартуху. Невялікая шчаціна і шырокія плечы, надавалі яму брутальнасць. Ён усміхаўся Каці, не адводзіў ад яе вачэй.
– Так! Вы запомнілі?! Я ж не часта зазіраю да вас. – з цікавасцю адказала Каця.