Якія б не былі іх адносіны ў пачатку знаёмства, Каця не дзялілася гэтым з дачкой. Як бы яны не давяралі адзін аднаму, мама баялася, што дачка не зразумее яе. Каця трымала ўсё ў таямніцы, быццам чакала падыходнага моманту…а ён усё яшчэ не прыходзіў.
Прайшло два месяцы. Гэты тыдзень для Насці выдаўся цяжкім. Яна цяпер зусім не чакала нейкіх цудаў. Вясновы светлы дзень выклікаў у Насці жаданне атрымаць нешта лепшае і хутчэй, чым яна магла сабе дазволіць, але ўсё заставалася як ёсць.
На думку Насці, прайшло шмат часу да гэтага дня, з таго часу, як яна брала ручку ў рукі ў апошні раз і нешта пісала вартае аб яе ўнутраным свеце, яе душы. Знаходзячыся ў адзіноце, лежачы на ложку, яна з сумам успамінала сваё мінулае. На памяць прыходзяць розныя знаёмыя людзі, якія жывуць значна лепш чым яна. Ёй хацелася для сябе і для ўсёй сям'і такога ж лепшага жыцця. Але ў гэты момант Насця адцягнулася, яе тэлефон зазваніў. Яна трохі тузанулася, спахапілася і ўзяла слухаўку.
Звонкі голас даносіўся з слухаўкі, ён адразу ж пацікавіўся, ці кажа з ім тая самая Насця, якую ён шукае.
– Так. Гэта я… – адказала Насця.
– Мня клічуць Станіслаў Маціч, я прадстаўляю друкаванае агенцтва “Poet of creation”. Вы нам дасылалі свой рукапіс, сваю працу і пакінулі гэты нумар у якасці кантакту з вамі… Мы прачыталі вашу рукапіс. Яна дзіўная! Я хачу вас павіншаваць, мы гатовыя выдаць гэты твор. Але перш мы б хацелі сустрэцца з вамі для абмеркавання ўсіх дэталяў. Вы зможаце да нас пад'ехаць у бліжэйшы тыдзень? – зашчабятаў прадстаўнік агенцтва.
Стан Насці змяніўся, яна быццам забыла ўсе словы і не магла паверыць, што з ёй гэта ўсё адбываецца. Адчувая трывогу і задавальненне, Насця ўсё ж загаварыла.
– Дзякуй! Так, вядома, я змагу прыехаць. – хутка адказала яна.
– Добра. Тады, лепш запішыце нашы кантакты і мой нумар тэлефона! – голас з тэлефона стаў больш спакойным.
Насця пацягнулася да стала і ўзяла дрэнна завостраны аловак.
– Так. Дыктуйце!
Насця цвёрда сціскала аловак, які злёгку выводзіў адрас на паперы.
– Вам пазней прыйдзе ліст, на якім будзе спіс дакументаў, якія вы павінны мець пры сабе. – дадаў голас.
Пасля гэтага яны развіталіся. Насця была ўзрушаная званком. Яна неадкладна ўзяла добра пішучую ручку і перапісала адрас і тэлефон агенцтва. Унутры Насці бурлілі пачуцці радасці, яны сталі прыбываць у вялікай колькасці і хутка выявіліся на яе твары. Насця ўсміхалася, радавалася. Яе аповед спадабаўся. Сярод маркотных дзён, гэты званок быў яе выратаваннем.
Насця была ў захапленні. Яна пачала разумець, што не дарэмна жыве на свеце. У перыяд гадзіны Насця атрымала электронны ліст, з усімі патрэбнымі дакументамі, якія даказвалі ёй, што гэта ўсё, што адбываецца не падман.
Яна ўся ззяла, вочы блішчалі. Пачуцці гонару і шчасця прарываліся.
Праз паўгадзіны ў кватэру зайшла мама і брат.
Насця з вялікім захапленнем стала дзяліцца, з самымі роднымі людзьмі, сваёй радасцю.
– Мамулечка!!! – усклікнула, накіравалася да матулі Насця. – Мам, мне патэлефанавалі!!! Яны патэлефанавалі!
– Хто патэлефанаваў? – са здзіўленнем спытала мама.
– Мне патэлефанавалі з агенцтва. Памятаеш, я кнігу сваю адпраўляла? Дык вось, яны мне нядаўна патэлефанавалі! Ім мой аповед спадабаўся і яны запрасілі мяне да сябе! – сказала Насця.
Мама абняла дачушку. Сашка, не разумеючы прычыну радасці мамы і сястры, але бачачы іх шчаслівае паводзіны, абняў іх усіх.
– Якая ж ты ў мяне малайчына! Я ж казала табе, што б ты раней часу не перажывала. – сказала мама.
Вочы Каці набіраліся вадой ад таго, якая дачка была шчаслівая цяпер. Яна даўно не бачыла яе такой зіхатлівай.
– Мамуль, я пайду пагляджу, як дабрацца да іх. – сказала Насця і ўцякла ў пакой.
Некалькі хвілін яна вывучала маршрут. Насця вярнулася, падышла да мамы і села побач.
– Мне здаецца, што мне не хопіць грошай на паездку. – ціха, засмучана сказала Насця. – Я ўсё палічыла: цягнікі, гасцініцу. І ўлічваючы, што ў нас у сям'і грошай і так мала…можа мне не ехаць?!
– Нічога, хопіць. Не перажывай! Пачакай… – адказала мама.
Каця сышла ў іншы пакой і праз пару хвілін вярнулася.
– Вось трымай! Гэтага павінна хапіць. – сказала мама, аддаючы нейкую частку сваіх зберажэнняў.
– Мамуль, але гэта ж апошнія грошы?! – са здзіўленнем сказала Насця. – Я не магу ўзяць!
– Бяры! Не апошнія…магчыма, гэтыя грошы зменяць тваё жыццё. – мама настойвала на сваім. – Іншага шанцу можа і не быць. Ты павінна паехаць!
Насця яшчэ доўга перабірала ў галаве тое, што з ёй адбываецца.