“Магчыма, гэта пераверне мой свет!” – спадзявалася Насця.
Насця ўзяла пару дзён водпуску на працы, за свой кошт. Бо надышоў той дзень, калі ёй трэба з'ехаць у сваё маленькае падарожжа.
Сёння на вакзале было не занадта шматлюдна, у гэты будні дзень панядзелка. Голас гучна аб'яўляў якія прыбылі і ад'язджаюць цягнікі. Вось і патрэбны цягнік для Насці прыбыў на пірон вакзала. Пара садзіцца ў цягнік. У шлях яна ўзяла з сабой толькі маленькую сумачку і ў руках трымала чыгуначныя квіткі. У яе грудзях нешта зашчыкатала ад хвалявання. Вядома, яна не ўпершыню пакідала свой маленькі гарадзішка, але адчуванні невядомага, новага, яе трывожылі. Правесці Насцю прыйшла яе мама. Каця была пад уплывам суму, перажывала за дачку, мама абняла яе. Слёзы пацяклі ў яе з вачэй, для Каці дачка яшчэ зусім юная дзяўчынка. Каця ў апошні раз пацалавала дачку і выцерла пару каціўшыхся слязінак.
– Ну…мам, не перажывай! Я туды і назад, хутка вярнуся. Ты чаго, не плач, а то я таксама зараз заплачу. – сказала Насця.
– Так, ты маеш рацыю. Усё, я спакойная. – сказала мама і пасля дадала. – Ты адна і ў невядомым вялікім горадзе будзеш…я перажываю…
Цягнік вось-вось кранецца. Насця забегла ў яго, месца яе было каля вакна, якое выходзіла на вакзал, адкуль яна магла бачыць сваю маму. Наперадзе яе чакаў вялікі шлях. Горад Корст знаходзіўся далёка, паўкраіны трэба праехаць Насці, каб дабрацца да сталіцы.
Ідучы ад вакзала, Каця вельмі перажывала за дачку і з вялікай надзеяй старалася думаць толькі аб добрым. Яна супраціўлялася таму, што Насця ўжо дарослае дзіця, што дачка гатовая пакараць невядомыя дарогі. Каця верыла ў яе, нягледзячы на свае хваляванні.
Падчас паездкі, маладая пісьменніца, таксама хвалявалася за зыход паездкі, як і яе мама. Яе палохала тое, што яна не здолее справіцца з гэтай новай роляй. Насця ўяўляла сабе сябе, калі яна выйдзе з цягніка. Выбірала, што ёй лепш сказаць і што ж рабіць з усёй гэтай падзеяй, калі яна прыбудзе ў агенцтва. Як не паказацца бязглуздай і зусім слабой у вачах новых для яе людзей.
За вакном мільгалі дрэвы і станцыі, цягнік ішоў па раскладзе.
У шэсць гадзін вечара Насця прыбыла ў сталіцу Корст. Па прыбыцці Насця патэлефанавала маме, паведаміла, што ўсё добра. Насця накіравалася да выхаду, дзе размясціліся таксі. Аўтамабіляў было некалькі, Насця села ў прыстойнае таксі, назву якога яна выдатна ведала.
Па шляху ў гатэль, дваццацітрохгадовая Насця адкрывала для сябе новы свет. Насця нявольна марыла, каб гэта падарожжа працягвалася. Шматтысячныя агні, якія ўпрыгожвалі вячэрні горад, закахалі яе адразу. Гэтая прыгажосць архітэктуры ўражвала яе і яна старалася старанна ўбачыць усё тое, што мільгала за шклом аўтамабільнай дзверцы. Ва ўсе бакі па тратуары рухаліся людзі. Гатэлі, крамы з кветкамі, крамы з футрамі, гульнявыя клубы, рэстараны – раскошныя вясёлыя вуліцы.
Насця не бачыла нічога падобнага, яна трапіла ў асаблівае месца. Яна даволі хутка фатаграфавала ўсё гэта асяроддзе, з думкай, што ўсімі здымкамі яна падзеліцца з мамай і братам. Насця не раз перад прыездам бачыла гэты горад на малюнках і вось, цяпер яна тут, бачыць яго ў жывую.
Прыехаўшы ў гатэль, яна засялілася ў нумар, адкуль пасля патэлефанавала зноў дадому і падзялілася ўсім акружэннем, усімі ўражаннямі ў гэты вечар. Яна захаплялася і быццам не верыла, што яна сёння тут, у прыгожым горадзе, у прыгожым нумары гатэля, дзе вокны выходзілі на галоўную вуліцу.
Пагаварыўшы з роднымі, Насця дастала ўсе свае наяўныя грошы, пакідаючы банкаўскую картку ў кашальку, на якой амаль не заставалася грошай. Яна падлічыла ўсе магчымыя будучыя выдаткі і суаднесла іх з кішэннымі грашыма. Усё было вельмі суадносна. Галоўнае, не траціць дарма. Сабраўшы ўсё назад, Насця спяшалася легчы ў ложак і адпачыць ад паездкі. Калі яна легла, думкі аб заўтрашнім дні турбавалі яе і перашкаджалі хутка заснуць.
Раніца была ранняй, Насця не магла доўга спаць. Трэба было старанна папрацаваць над падачай свайго вобраза пісьменніцы і над усім, што тычылася кнігі. Яна рана ўстала, прывяла сябе ў парадак патэлефанавала маме. У восьмай гадзіне яна спусцілася ўніз, выселілася з нумара і накіравалася раўнамерным крокам у бок размяшчэння друкаванага выдання. Вялікі шум, вялікая колькасць людзей, якія спяшаюцца, для яе было ўсё гэта нязвыкла. Яна ішла пешшу, каб з эканоміць хоць трохі грошай. Яна і так даволі шмат выдаткавала за мінулы дзень. Ісці было даволі нямала, хвілін сорак ішла Насця па ранішнім, ажыўленым горадзе. Дабраўшыся да патрэбнага будынка, Насця трохі прыпынілася, аддыхалася, сабралася з думкамі і расчыніла ўваходныя шырокія дзверы.
Пазней, у будынку друку, з ёй сустрэўся літаратурны агент Капіч. Сівы, стройны і высокі мужчына. Ён бачыў злёгку разгубленую юную дзяўчыну. Капіч засведчыў Насцю, супакоіў яе, паказаўшы маючы дакумент, што ён той самы чалавек, якім прадстаўляўся раней па тэлефоне і яўляецца цяпер. Мужчына быў гаваркім і седзячы ў сваім кабінеце з Насцяй, ён уручыў ёй першы адзінкавы асобнік яе кнігі, як узор будучага тыражу. На яго думку, Насціна кніга павінна закрануць кожнае неабыякавае сэрца чытача. Капіч быў шырока вядомы многім у літаратурным грамадстве. Ён меў вялікі ўплыў, саліднае фінансавае становішча. Усё дзякуючы таму, што ведаў, як падаць твор свету і пры гэтым зарабіць.