MARCELLO Ĉu piki lin per mia halebardo?
HORACIO Jes, piku lin, se li ne volas stari!
BERNARDO Jen ĝi!
HORACIO Jen ĝi! Ho, halt’!
MARCELLO Ha, ĝi foriris!(La spirito foriras).Ni lin ofendas! Kontraŭ majestecoNi venas kun sovaĝa atakado!Kiel aer’ li estas nevundebla,Kaj nia atakado estas vana!
BERNARDO Li volis jam paroli, sed la kokoEkkriis.
HORACIO Kaj subite li ektremis,Simile al estaĵo pekoplenaĈe krio de teruro. Oni diras,La koko, trumpetisto de l’ mateno,Per sia laŭta, forta, hela voĉoEl dormo vekas dion de la tago,Kaj laŭ la krio de la koko tujEl akvo, fajro, tero kaj aeroSpirito ĉiu, kie ajn li vagas,Rapidas hejmen; la fantomo pruvisAl ni, ke tio estas ne malvero.
MARCELLO Li malaperis ĉe la koka krio.Mi aŭdis, ke en nokto Kristonaska,En kiu sur la teron venas Kristo,La koko krias tra la tuta nokto:Kaj ne kuraĝas tiam la spiritojSin montri, kaj la nokto estas pura,La steloj ne minacas, la koboldojSin kaŝas kaj la sorĉistinoj dormas:Ĉar tiel sankta estas tiu nokto.
HORACIO Mi ankaŭ aŭdis, kaj mi iom kredas.Sed vidu, la mateno purpurvestaLeviĝas sur la roson de l’ monteto:Ni povas jam forlasi la postenon,Kaj mi konsilas: tion, kion vidisNi en la nokto, ni rakontu ĉionAl la Hamleto juna; ĉar mi ĵuras,Ke la spirito, por ni tiel muta,Al li parolos. Ĉu konsentas vi,Ke ni al li raportu, kiel amoKaj ŝuldo al ni fari ĝin ordonas!
MARCELLO Mi petas vin, ni faru ĝin! Mi scias,En kia loko ni lin certe trovos. (Ĉiuj foriras).
SCENO II
Salono en la palaco. La reĝo, la reĝino, Hamleto, Polonio, Laerto, Voltimand, Kornelio, Korteganoj eniras.
REĜO Ankoraŭ freŝa estas la memoroPri l’ morto de la kara nia frato,Al nia kor’ konvenus nun funebri,Kaj kvazaŭ unu frunto de malĝojoLa tuta regno devus nun sulkiĝi:Sed tamen la prudento necesigasNin venki la naturon; kun malĝojoPri la mortinto ni decidis ligiMemoron pri ni mem kaj pri la regno.Kaj tial ni kun ĝojo depremita,Per unu el l’ okuloj plezurante Kaj per la dua larmojn verŝegante,Kun ĝoj’ funebra, plor’ edziĝofesta,Pesante juste ĝojon kun doloro,Edziĝis kun l’ edzin’ de nia frato,Kun la reĝino nia kaj vidvino,Heredantino de la glora regno.Obeis ni per tio ĉi al viaKonsilo tre prudenta kaj libera.Akceptu nian dankon kaj saluton!Kaj nun transiru ni al la aferoj.Vi scias, ke la juna Fortinbras,Ne respektante dece nian indon,Pensante eble nun, ke per la mortoDe nia kara frato renversiĝisLa ordo kaj la fort’ en nia lando,—Ekpensis, ke li estas pli potencaKaj ekturmentis nin per la postuloRedoni nun al li la tutan landon,Perditan de mortinta lia patroLaŭ plena rajt’ al glora nia frato.Ni tial vin kunvokis nun. AŭskultuDecidon nian: Jen ni skribis skribonAl l’ onklo de la juna Fortinbras—Malforta kaj malsana en la lito,L’ intencon de la nevo li ne scias—Ni skribis, ke retenu li la nevonDe liaj krimaj, arogantaj agoj,Ĉar ĉiuj prepariĝoj ja fariĝasEn lia propra lando kaj popolo.Vin, bravaj Voltimand kaj Kornelio,Ni sendas kun la skribo kaj salutoAl la maljuna estro de l’ norvegoj.Sed ne ricevas vi la rajton traktiKun la norvego pli, ol en mezuroDe tio, kion ĵus ni al vi diris. Adiaŭ, kaj per rapideco montruAl ni fervoron vian!
KORNELIO kaj VOLTIMAND. Kredu, reĝo,Fidele ni plenumos la ordonon.
REĜO Ne dubas ni pri ĝi. Feliĉan vojon!(Voltimand kaj Kornelio foriras.)Kaj nun, Laerto, al l’ afero via!Vi diris, ke vi peti ion volas!Pri kio ajn prudenta vi al niParolos, viaj vortoj ne perdiĝos.Volonte ni plenumos vian peton.Ne pli obea estas kap’ al koro,Ne pli servema mano al la buŝo,Ol la Danuja tron’ al via patro.Sciigu nin pri la deziro via.
LAERTO Mi petas vin, permesu al mi, reĝo,Reiri nun Francujon. Mi volonteEl tie venis tien ĉi, por fariLa servon mian ĉe l’ kronado via;Sed nun, jam plenuminte mian ŝuldon,Sopiras mi denove al Francujo,Kaj nun de vi permeson mi petegas.
REĜO Ĉu via patro ĝin permesas? KionAl tio diras Polonio?
POLONIO Reĝo!Li eldevigis la permeson mianPer ne ĉesanta ripetado, tiel,Ke fine mi al lia peto donis Sigelon mian. Nun por li mi petasPermeson vian, via reĝo moŝto.
REĜO Mi liberigas vin. Nun via tempoLibere estas al dispono via.—Kaj nun al vi mi turnas min, Hamleto,Vi, kara nevo, kara filo mia!
HAMLETO (flanken). Sed certe tute fremda per la koro!
REĜO Ankoraŭ ĉiam nuboj sur la frunto?
HAMLETO Ho, ne! Mi staras ja antaŭ la suno!
REĜINO Forĵetu la doloron, kara filo,Amikan frunton montru al la reĝo.Ne Eterne vian patron en la polvo.Vi scias ja: la leĝoj de l’ naturoNe estas refareblaj! Kio vivas,Necese devas iam morti. VivoEterna post la tombo nur ekzistas.
HAMLETO Ho, jes, reĝino, ĉiuj devas morti.
REĜINO Nu kial do la morto de la patroAl vi ekŝajnis tiel eksterorda?
HAMLETO Ekŝajnis? Ne, ĝi estas, ho, patrino.Ne mia nigra vesto, nek la ĝemoj,Nek la okuloj plenaj de larmaro,Nek la funebra vido de l’ vizaĝo,Nek ĉiuj moroj de senkonsolecoMin vere montras. Ĉio estas ŝajno. Funebron estas tre facile ludi.L’ efektivaĵon portas mi interne;Eksteraj gestoj estas ja nur vestoj.
REĜO Tre bela kaj laŭdinda estas viaMalĝojo pri la patro la mortinta.Sed sciu, ankaŭ via patro perdisLa patron sian, tiu—ankaŭ sian.La filo, laŭ la ŝuldo de infano,Funebri devas kelkan tempon. TamenObstine kaj sen ia fino plendi,—Agado tia estas granda pekoKaj tute ne konvenas al la viro.Ribel’ ĝi estas kontraŭ la ĉielo,Signo de kor’ sovaĝa kaj senbrida,De kapo nematura kaj malforta.Pri kio ĉiu scias, ke fariĝiĜi devis; kio estas tute simpla,Plej ordinara fakto en la mondo:Pro kia kaŭzo tion ĉi obstineAlpreni al la koro? Fi, ĝi estasPekado kontraŭ Dio kaj naturo,Pekado kontraŭ la mortinto mem;Malsaĝo antaŭ pura la prudento,Kiu predikas: «patroj devas morti»,Kaj kiu ĉiam, de l’ mortint’ unuaĜis nuna tempo, diras kaj ripetas:«Ĝi devas tiel esti!»—Mi vin petas,Forĵetu la doloron la sencelanKaj vidu patron en persono nia;La mondo sciu, ke al nia tronoVi estas la sendube plej proksima,Kaj, kiel plej amanta el la patroj,Mi portas por vi amon plej varmeganEn mia koro. Ke vi nun reiru Al la lernejo alta Vittenberga,Ni tion ne dezirus; ni vin petas,Vi restu apud ni, amata nevo,Unua kortegano, kara filo.
REĜINO Vi ne rifuzu al patrino via:Mi petas vin, Hamleto, restu hejme.
HAMLETO Al vi obei estas mia ŝuldo.
REĜO Jen tio estas bele respondita.Mi ĝojas, ke vi restas. Nun, reĝino,La propravola cedo de HamletoPlenigas mian koron je plezuro;Kaj tial ni aranĝos nun festenon,Kaj kune kun la sono de l’ pokalojLa pafilegoj tondru; ĉiun fojon,Kiam la reĝo levos la pokalon,De l’ tero tondro iru al ĉielo,Tra l’ mondo ĝojon disportante.—Venu!
(La reĝo, reĝino, Laerto kaj korteganoj foriras).
HAMLETO Ho, kial ne fandiĝas homa korpo,Ne disflugiĝas kiel polv’ en vento!Sin mem mortigi kial malpermesisLa Plejpotenca! Dio mia granda!Ho, kiel bestaj kaj abomenindajAperas ĉiuj agoj de la mondo!Fi, fi! Ĝardeno plena de venenajMalbelaj herboj, ĉie senescepte!Apenaŭ pasis du monatoj! Ne!Nur ses semajnoj! Tia granda homo!Se lin kompari kun la nuna reĝo,Li estis Apolono ĉe Satiro! Kaj tiel amis li patrinon mian,Ke al la vento eĉ li ne permesisVizaĝon ŝian tuŝi! Ho, ĉielo!Ho tero! Ĉu forgesi estas eble?Kaj ŝi ja lin pasie tiel amis!Kaj tamen nun post kelke da semajnoj...Pri tio mi ne volas eĉ ekpensi!Malforto! via nom’ estas: virino!Monato! Ŝi ankoraŭ ne eluzisLa ŝuojn, kiujn portis ŝi, iranteFunebre post la ĉerk’ de mia patro,Verŝante larmojn kvazaŭ per riveroj.Ho Dio mia! Besto senprudentaMalĝojus ja pli longe! Nun edzinoDe mia onklo, frat’ de mia patro,Sed ne simila pli al mia patro,Ol mi al Herkuleso! Nur monato!La signoj de mensogaj ŝiaj larmojAnkoraŭ de l’ vizaĝ’ ne malaperis,—Ŝi estas jam edzino de alia!Ho, malbenita rapideco flugiEn kriman liton, liton de adulto!Ne bonon ĝi alportos! Tamen krevuKor’ mia, sed silentu mia buŝo!
(Horacio, Bernardo kaj Marcello venas.)