Eddie schakelde meteen de stroom uit, zodat Max de losse kabel weer vast kon maken. Bij het schijnsel van een miniatuurzaklantaarn die hij tussen zijn tanden geklemd hield werkte Max aan een omleiding langs de getroffen rij batterijen, maar
de schade was al aangericht. De lichtflitsen waren aan de oppervlakte zichtbaar achter de patrijspoorten van de onderzeeboot, als een naargeestig blauw schijnsel in de diepte.
'Nu weten ze waar we zitten,' zei Hali. 'Ze zenden een bericht uit. Een korte melding, maar ik denk dat we de klos zijn.'
'Lukt het een beetje, Max?' vroeg Cabrillo, op een toon alsof hij informeerde of de koffie al gezet was.
'Bijna klaar.'
'Hoor je iets van de kust, Hali?'
'Nee. De militaire staf zal wel piekeren over de melding van die patrouilleboot.'
'Klaar,' zei Max. 'Eddie, je kunt weer varen.'
Eddie Seng drukte op een knop en de verlichting van het instrumenten gloeide weer op.
'Oké, Eddie. Ballasttanks blazen en zo snel mogelijk naar boven.'
'Die patrouilleboot is recht boven ons, chef.'
Cabrillo reageerde met een grimmige grijns.
'Daar gaat onze garantie,' bromde Eddie, en hij drukte op de knoppen om de Ballasttanks van de Discovery met perslucht leeg te blazen. De kleine onderzeeboot leek zichzelf te lanceren van de zeebodem. Eddie keek naar de dieptemeter en noemde de getallen hardop. Toen hij meldde dat ze nog anderhalve meter onder water waren, doken de vier mannen instinctief dieper in hun stoelen.
De stalen romp knalde tegen de onderkant van de Noord- Koreaanse patrouilleboot met een oorverdovend schurend geraas. De onderzeeboot was tonnen lichter dan het andere vaartuig, maar door de snelle beweging omhoog kapseisde dat tot de reling aan stuurboord het water raakte. De benen van een bemanningslid werden verbrijzeld door een wegrollend olievat. Juan reikte voor Eddie naar een knop om de duikboot extreem snel te laten dalen, voordat het bovendek aan de oppervlakte kwam.
Snelle pompen vulden de ballasttanks binnen vijftien seconden met water en de Discovery zonk als een baksteen.
'Daar zullen ze wel een paar minuten mee zoet zijn,' merkte Max op.
'Meer tijd hebben we ook niet nodig. Oké, iedereen hoofdtelefoons op en maak je riemen vast.'
De mannen zetten grote hoofdtelefoons op die aangesloten werden op elektronica die speciaal voor de missie aan boord geïnstalleerd was. Sound Answers had het experimentele apparaat gebouwd, waarmee geluidsgolven worden opgevangen, daarna werden frequentie en amplitude geanalyseerd, en omgekeerd weer afgespeeld, waardoor 99 procent van de decibels gedempt werd. Als deze apparaten verbeterd en geminiaturiseerd werden, dan kunnen stofzuigers geruisloos worden en hoeft niemand meer het akelige geluid van een tandartsboor te horen.
Aan boord van deAsia Starkwam een van de Noord-Koreaanse spionnen die de Syriërs moest bewaken weer bij bewustzijn. Hij verspilde kostbare seconden door bij zijn maat te kijken. Die had een enorme buil op de plek waar hij geraakt was met de kolf van het pistool. De man zou voorlopig niet wakker worden. De bewaker wist wat hij moest doen. Hij rende weg, schreeuwend zo hard hij kon. Even later was hij op het hoofddek en rende door de gang achter de brug tot hij bij de kapiteinshut was. Zonder kloppen gooide hij de deur open. Generaal Kim was aan de telefoon.
'En wat doe je dan, mijn lieve kleine lotus?' Kim sprong overeind toen de deur van de hut krakend tegen de wand sloeg. 'Wat heeft dit te betekenen?' bulderde hij.
'Generaal,' hijgde de bewaker. 'Die Syriërs… Ze hebben ons neergeslagen. Ik zag ze niet meer in het ruim. Ik denk dat ze proberen te ontsnappen…'
'Ontsnappen? Wat bedoel je?' Kim had de vraag amper gesteld, of hij wist het antwoord al. Hij verbrak de verbinding met zijn maitresse en trommelde op de haak om de operator in de telefooncentrale te waarschuwen. 'Kom op, verdomme!' vloekte hij en wendde zich naar de bewaker. 'Dus het waren geen Syriërs, maar Amerikaanse saboteurs. Zoek in het ruim naar een bom!'
Eindelijk klonk een stem in de telefoonhoorn. Kim wist dat de Amerikanen zouden boeten voor hun verraad, als hij een waarschuwing kon doorgeven. Ook al zou hij zelf sterven. 'Dit is generaal Kim, aan boord van deAsia Star…'
Onder in het scheepsruim tikte de ontsteker van Max' bom de laatste seconde af.
De verborgen bom scheurde exploderend door de raket, een ogenblik later volgde een tweede ontploffing van de springlading. Overdruk bouwde zich in het scheepsruim op, tot de vier ton zware dekluiken naar de nachtelijke hemel werden geblazen, alsof een vulkaan uitbarstte. De oude platen scheepshuid van deStarspleten open als stukken sinaasappelschil, toen de tonnen raketbrandstof in het voorste ruim explodeerden.
Het schip spatte uit elkaar.
Een tweehonderd meter lange strook betonnen kademuur werd weggeslagen en brokstukken belandden tot ver in het achterland. De twee zware hijskranen op de kade tuimelden in het water en alle ramen in het havengebied sloegen aan gruzelementen. Toen verspreidde de schokgolf zich. Pakhuizen dichtbij werden met de grond gelijkgemaakt, en van loodsen die verder stonden werden de gevelplaten weggeblazen, alleen het stalen skelet bleef staan. De zware schokgolf stuwde het water in de baai op tot een twee meter hoge vloedgolf die met geweldige kracht tegen de voor anker liggende torpedojager sloeg. De kiel van het schip brak door de klap en het vaartuig kapseisde nog voor dat iemand van de wacht aan boord kon reageren.
De nacht veranderde in dag, toen een vuurbal naar een hoogte van vierhonderd meter opsteeg, met vlagen verzengende raketbrandstof die overal op de oever nieuwe branden veroorzaakten. Delen van de scheepsromp van deAsia Starvlogen als stukken schroot in het rond, overal gebouwen en voertuigen verwoestend.
De schokgolf raakte de patrouilleboot in de haven en smeet het vaartuig rollend als een boomstam van een berghelling over het water. Bij elke omwenteling raakten meer delen van de opbouw los. Eerst de voorste kanonnen, dan de twee .50-mitrail- leurs op het achterdek, en als laatste werd de kleine stuurhut losgeslagen, zodat alleen de kale romp nog over de golven rolde.
De geluiddemping deed zijn werk, maar toch galmde een dreunende slag door de Discovery 1000, alsof het schip een kerkklok was. De hele romp sidderde toen de schokgolf voorbij trok en de kleine onderzeeboot schoot eerst snel naar voren, om dan meteen weer teruggerukt te worden, zodat de mannen strak in de veiligheidsriemen werden getrokken. Alles wat loszat vloog door het interieur. De dreun teisterde de trommelvliezen, en zonder de geavanceerde geluiddempingsapparatuur zouden de vier mannen voorgoed doof zijn geworden.
Cabrillo schreeuwde zo hard hij kon vragend naar de anderen. Eddie en Hali waren ongedeerd, maar Max had een grote buil op zijn hoofd, waar hij door een rondvliegende batterij was geraakt. Maar hij bloedde niet en raakte ook niet buiten bewustzijn. Hij zou een tijd lang hoofdpijn hebben, en het zou dagen duren voordat de buil weer minder groot werd.
'Oké, Eddie, breng ons naar huis.'
De miniduikboot glipte onopgemerkt uit de havenkom en op twee mijl buiten de kust hoorden ze het geluid van helikopters die naar Wonsan koersten. De toestellen vlogen te hoog en te snel om op onderzeeboten te jagen. Waarschijnlijk waren het reddingshelikopters, met medisch personeel en hulpgoederen op weg naar de verwoeste marinebasis.
Zoals alle landen aan zee had ook Noord-Korea een strook zeegebied van twaalf mijl als territoriale wateren. Voor de zekerheid had Juan Cabrillo een rendez-vous afgesproken op twintig mijl uit de kust. Dat betekende een lange tocht in de bedompte Discovery: drie uur langer dan gepland. De Discovery moest onder water blijven, omdat het al bijna licht werd en de kans bestond dat de Koreanen met luchtverkenning jacht op haar maakten.