Eindelijk kwamen ze op de afgesproken plek in de oceaan, en Eddie liet het vaartuig opstijgen van tachtig voet diepte. De onderkant van de romp van deOregonwas geschilderd met rode anti-fouling. Het grote schip rees hoog op boven de kleine onderzeeboot. Juan zag tevreden dat het onderwaterschip nog nergens aangroei had en er even nieuw uitzag als toen hij het schip aanschafte. Om goed gebruik te maken van de enorme stuwkracht die met de revolutionaire motoren werd opgewekt, had deOregoneen MDV-vorm, zoals de snelle Europese veerboten. De romp had een scherpe Y-vorm, waardoor het schip met grote vaart door de golven kon klieven. De stabiliteit werd verzekerd door draagvleugels en intrekbare, verstelbare vinnen. Zo planerend kon het schip veertig mijl per uur afleggen. Als de snelheid nog verder werd opgevoerd, dan veroorzaakte dat te veel weerstand. Dan werden de draagvleugels ingetrokken. De bemanning moest zich dan stevig vastsnoeren, alsof ze aan een snelle racebootwedstrijd meededen.
Eddie pakte een apparaat zo groot als een afstandsbediening, wees ermee naar deOregonen drukte op een knop.
Een dubbele deur, wel vijfentwintig meter breed, scharnierde langzaam open in de scheepsromp. Helder licht uit het ruim straalde door het water, zodat het onderschip in een groen schijnsel baadde. Eddie manoeuvreerde met de straaljets en hij veranderde de ballast, zodat de Discovery recht voor de opening kwam. Twee mannen in duikerpakken sprongen uit het ruim in het water en maakten hijskabels voor en achter aan de duikboot vast. De miniduikboot en haar grotere zuster, een Nomad 1000 die ook aan boord van deOregonwas, konden ook zelfstandig het ruim invaren, maar dat was een riskante manoeuvre die alleen in noodgevallen gedaan werd.
De kikvorsman zwom voor de cockpit en wuifde naar Eddie en Juan. Hij maakte een snijdende beweging voor zijn nek. liddie stopte de motoren. Een seconde later was er een ruk aan de Discovery en het vaartuig steeg langzaam omhoog. Zodra het aan de oppervlakte in het ruim kwam, opende Seng de afsluiters van de ballasttanks om die leeg te laten lopen.
Juan zag Julia Huxley, de scheepsarts van deOregon.Ze stond met een paar ziekenbroeders aan de rand van het bassin. Hij stak zijn duim omhoog naar haar, en haar bezorgde blik veranderde in een glimlach. Ze was bij de Corporatie gaan werken na een carrière bij de marine, waar ze de laatste vier jaar leidinggevend arts op de marinebasis van San Diego was. Onder haar laboratoriumjas was Julia welgevormd en stevig, maar niet echt dik. Juan zag maar zelden dat haar donkere haren niet in een paardenstaart waren gebonden, en ze gebruikte alleen wat make-up om haar donkere zachte ogen wat te accentueren.
De kraan liet de miniduikboot zakken op de steunen en een matroos klauterde op het vaartuig om het dekluik te openen. Toen het luik openzwaaide hoorden de mannen in de cockpit hem kreunen van afschuw.
'Ik zat hier twee weken hermetisch opgesloten,' riep Eddie, overeind komend uit zijn stoel. Hij had de rits van zijn overall al opengetrokken als voorbereiding op de eerste douche sinds vijftien dagen. Zijn borst en buik waren zo mager dat de spieren goed zichtbaar waren. Eddie had het postuur van Bruce Lee en evenals Lee beheerste hij verschillende oosterse vechtsporten.
Juan liet zijn mannen eerst uitstappen, maar zodra hij zelf door het luik was en een paar keer diep ademhaalde riep hij een matroos in de buurt. 'Sluit die deuren en zeg tegen Eric op de brug dat hij pal naar het oosten moet koersen, met twintig knopen snelheid. Zolang er geen gevaar dreigt moeten we ook niet de aandacht trekken.' Eric Stone was de beste navigator aan boord, en de enige die Juan aan het roer wilde hebben tijdens riskante missies.
'Begrepen,' antwoordde de matroos.
Zodra de deuren in de scheepsromp weer gesloten waren werd het bassin leeggepompt en er werden roosters over de bovenkant gelegd. Monteurs waren al bezig de schade op te nemen, veroorzaakt door de aanvaring van de Discovery met de patrouilleboot, en andere matrozen kwamen met grote flacons schoonmaakmiddel om het interieur te ontsmetten.
Julia kwam naar Juan toe toen hij de ladder afdaalde. 'We hoorden die explosie hier, dus ik hoef niet te vragen of het gelukt is.'
'Je klinkt niet erg blij, zo te horen,' zei Juan terwijl hij zijn kolonel Hourani-uniformjas uittrok.
'Alleen verveeld. Afgezien van wat verrekte spieren behandelen had ik hier niets te doen.'
Juan glimlachte. 'Ik dacht dat een arts daar juist blij om zou zijn?'
'Een arts wel, maar voor een werknemer is het saai.'
'Ach, Julia, je kent ons toch. Over een paar dagen, hoogstens een week, komen we wel weer in de problemen.'
Cabrillo zou al spoedig spijt krijgen van die opmerking. Over vier etmalen zou dr. Julia Huxley letterlijk tot haar ellebogen in het werk zitten.
Hoofdstuk 4
'Binnen!' riep Cabrillo, toen er kort op de deur van zijn hut werd geklopt.
DeOregonwas veilig buiten het bereik van de Noord-Koreanen, afgezien van hun beste straaljagers, maar het leek onwaarschijnlijk dat die het schip zouden bereiken voordat het ook buiten hun bereik was. Cabrillo had zichzelf getrakteerd op een uur in de koperen jacuzzi, en hij was bijna klaar met zich weer aankleden. Hij hield niet van formaliteiten aan boord en droeg een katoenen broek en een poloshirt.
Anders dan in zijn vermomming als kolonel Hourani, en ondanks zijn Spaanse naam en achtergrond, waren de ogen van Juan Cabrillo blauw, zijn piekerige haar was helblond, een herinnering aan de jeugd die hij in de zon en de branding had doorgebracht. Zijn gelaatstrekken waren ook meer Engels dan Latijns, met zijn aristocratische neus en een mond die altijd leek te glimlachen om een grap die hij alleen kende. Maar er was ook een harde kant aan Cabrillo, gevormd door de jaren van gevaar onder ogen zien. Hoewel hij die eigenschap maskeerde voelden mensen die hem voor het eerst ontmoetten toch iets wat onmiddellijk respect afdwong.
Linda Ross, onlangs gepromoveerd tot de nieuwe adjunctdirecteur Operaties, stapte de hut in. Ze hield een klembord tegen haar borst gedrukt. Linda was ook een marineveteraan: ze had gediend als inlichtingenofficier aan boord van een Aegis- kruiser, gevolgd door een functie in het Pentagon. Slank en atletisch had Linda een zachte uitstraling, maar een vlijmscherpe geest. Toen Richard Truitt, de vorige adjunct-directeur, onverwacht ontslag nam na de Sacred Stone-zaak, wisten Cabrillo en Hanley allebei dat Linda de enige was die hem kon opvolgen.
Ze bleef bij de deuropening staan, als gehypnotiseerd door de aanblik van Juan die zijn prothese verstelde en daarna zijn broekspijp omlaag rolde. Hij stapte in een paar Italiaanse bootschoenen. Linda wist wel dat Cabrillo een kunstbeen had, maar toch was het altijd weer een schok voor haar, omdat Cabrillo het kennelijk niets kon schelen dat hij een onderbeen miste.
Cabrillo sprak zonder op te kijken. 'Aan boord van deAsia Starknalde een Noord-Koreaan mijn been tegen de reling, en het plastic kraakte. Hij was nogal verbaasd dat ik doorvocht, met een kennelijk gebroken scheenbeen.'
'Daarmee heb je bewezen dat de Noord-Koreaanse propaganda toch waar is,' zei Linda met een lachje.
'Wat bedoel je?'
'Nou, dat wij Amerikanen gewoon robots van een imperialistische regering zijn.'
Ze lachten allebei. 'En, wat is er gebeurd sinds wij naar Afghanistan vertrokken?'vroeg hij.
'Herinner jij je Hiroshi Katsui nog?'
Cabrillo moest even nadenken om die naam te plaatsen. 'Hiro? Aan hem heb ik nooit meer gedacht sinds we op de universiteit zaten. Zijn vader was de eerste miljardair die ik ooit ontmoette. Een grote redersfamilie. Hiro was de enige knaap op de campus die een Lamborghini had. Maar ik moet zeggen dat die rijkdom hem nooit naar het hoofd steeg. Hij was heel gewoon en heel vrijgevig.'
'Via enkele tussenpersonen heeft hij ons benaderd namens een aantal scheepseigenaren in dit zeegebied. De afgelopen tien maanden heeft de piraterij zich uitgebreid van de Japanse Zee tot in de Zuid-Chinese Zee.'