— Беарн не так далёка, як вам здаецца. I ва ўсялякім выпадку, вам лепш трымацца сваіх абяцанняў, бо Беарн надзвычай небяспечны вораг. Спадар Торбінс мае пільныя вочы, ён пацвер-дзіць вам, калі самі не заўважылі: шжную ноч побач з намі ішоў ці сядзеў непадалёк вялізны мядзведзь, назіраючы ды пільнуючы. I не толькі, каб вас абараніць ды весці, але каб прасачыць за поні. Беарн хоць і сябра вам, аднак сваю жывёлу любіць, нібы дзяцей. Вы і ўявіць сабе не можаце, якую ласку ён зрабіў, дазволіўшы гномам так далёка і спрытна дабрацца на сваіх поні — і што зда-рыцца, калі вы паспрабуеце забраць поні з сабою ў лес.
— А як наконт каня? — спытаў Торын. — Нешта вы не ўзгадалі, што збіраецеся адправіць назад каня?
— Не, таму што я яго не адпраўлю.
— А як жа наконт вашых абяцанняў?
— Ну, гэта мой клопат. Я не адпраўляю каня таму, што сам на ім вяртаюся!
Вось так і даведаліся, што Гэндальф збіраецца пакінуць іх на самым краі Ліхалесся. Настрой у кампаніі скаціўся ледзь не да адчаю і роспачы, але як ні прасілі Гэндальфа, намеру свайго ён не змяніў.
— Зноў тое самае, што і на Кароку, — сказаў ён. — Спрачацца бессэнсоўна. На поўдні мяне чакае, як я вам і распавядаў, вельмі тэрміновая і неабходная справа. Я і так з-за вас спазніўся. Магчы-ма, мы яшчэ сустрэнемся да канца вашай авантуры, а можа — не. Гэта залежыць ад вашай мужнасці і розуму. Я адпраўляю з вамі спадара Торбінса. Я ўжо казаў вам, што ў ім значна больш, чым можна заўважыць на першы погляд, і вы ў гэтым хутка пераканаецеся. Так што вітайце Більба і не вешайце насоў! Ура Торьшу і кампаніі! У рэшце рэшт, гэта ж вашая ўласная прыгода. Думайце пра скарбы і забудзьцеся на лес ды цмока — у кожным разе, да наступнай раніцы.
Наступнай раніцай чараўнік казаў тое самае. Так што нічога не засталося, апроч як напоўніць мяхі вадой з чыстай крыніцы, якую знайшлі на ўзлеску, ды зняць багаж з поні. Багаж падзялілі так сумленна і чэсна, як толькі маглі, але на Більбаў погляд, яму цяжар дастаўся незвычайны. Ідэя цягнуць мілі і мілі такое на карку яму зусім не спадабалася.
— Не хвалюйся, — сказаў яму Торын. — Занадта хутка цяжар твой зробіцца зусім лёгкі. Няшмат часу пройдзе, як ежы будзе не хапаць. Тады ад усяго сэрца пажадаеш, каб на карку было цяжэй.
Нарэшце развіталіся з поні і выправілі іх дадому. Тыя надта весела пайшлі прэч, задаволеныя, што павярнуліся хвастамі да Ліхалесся. Калі яны патэпалі, Більба (ён і паклясціся б мог, што бачыў) заўважыў, як нешта падобнае да мядзведзя выслізнула з-пад дрэваў і пакульгала следам за поні.
Цяпер і Гэндальф развітваўся. Більба сеў на зямлю і адчуў сябе страшна няшчасным. Жадаў бы ён сесці побач з чараўніком на яго-ным высокім кані! Хобіт крыху прайшоўся па лесе пасля сняданку (вельмі ўбогага) і пабачыў, што цёмна ў лесе, нібыта ўночы, і няёмка. «Быццам назірае хто за табой, сочыць, чакае», — сказаў ён сабе.
— Да пабачэння! — сказаў Гэндальф Торыну. — I ўсім вам — да пабачэння! Ваш шлях цяпер — проста праз лес. Не ады-ходзьце ад сцежкі! Калі адыдзеце, тысяча супраць аднаго, што зноў сцежку не знойдзеце і з Ліхалесся не выблытаецеся. Тады не толькі я — наагул ніхто вас больш не знойдзе.
— Што, нам сапраўды трэба цягнуцца праз такое? — прастаг-наў хобіт.
— А як жа! — сказаў чараўнік. — Зразумела, калі маеш жаданне да іншага боку дайсці. Ты павінен альбо ісці, альбо адмо-віцца ад прыгоды. Мне сорамна, спадар Торбінс, што вы нават падумалі пра гэта. А хто ж дагледзіць гномаў? — ён засмяяўся.
— Не, не! — сказаў Більба. — Я не гэта меў на ўвазе. Я меў на ўвазе, ці не можна лес абысці?
— Можна, калі адмахаеш лішніх дзве сотні міляў на поўнач, а потым ўдвая болей на поўдзень. Але і тады шлях бяспечным не будзе. У гэтай частцы Сусвету бяспечных шляхоў няма. Па-мятай, ты цяпер на Краі Дзіказем'я, і куды б не накіраваўся, прыгодаў будзеш мець па самыя вушы. На Поўначы Ліхалессе, падыходзіць да схілаў Шэрых Гор, а там не прадыхнуць ад гоблінаў, хобгоблінаў ды оркаў найгоршай пароды. А на паўднёвым ускрайку Ліхалесся — зямля Некраманта, і нават табе, Більба, не варта распавядаць пра гэтага чорнага чарадзея. Я б вам парадзіў ніколі не набліжацца туды, адкуль можна бачыць ягоную змрочную вежу! Трымайцеся сцежкі, насоў не вешайце, спадзявайцеся на лепшае, і калі незвычайна пашанцуе, магчыма — магчыма, я кажу, вы і ўбачыце перад сабою Доўгую Багну, а за ёй далёка на Ўсходзе, Самотную Гару, дзе жыве стары Драк. Спадзяюся, ён вас чакаць не будзе.
— Умееце вы бадзёрасці дадаць, — прабурчэў Торын. — Калі не едзеце з намі, дык лепш адпраўляйцеся па справах без лішніх словаў!
— Да пабачэння, сапраўды, да пабачэння! — сказаў Гэндальф, павярнуў каня ды скіраваўся на Захад.
Але перамагчы спакусу сказаць напаследак слоўца-другое не здолеў. Перад тым, як канчаткова знікнуць, ён азірнуўся, прыклаў далоні да рота ды закрычаў. Гномы і хобіт пачулі ледзь гучнае: «Да пабачэння! Усяго вам найлепшага, беражыце сябе і НІКОЛІ НЕ ПАКІДАЙЦЕ СЦЕЖКІ!»
Потым ён паскакаў прэч і знік. «Вось, развітаўся ды з'ехаў сабе, як ні ў чым не было!» — бурчалі гномы, злыя тым болыд, што ім было да роспачы шкада застацца без Гэндальфа. А цяпер пачыналася самая небяспечная частка падарожжа. Гномы ды хобіт узвалілі на каркі кожны свае цяжкія пакункі ды мяхі з вадой, павярнулі ад святла ды залесных земляў і рушылі ў лес.
Частка 8
ПАВУКІ ДЫ МУХІ
Кампанія крочыла цугам. Уваход на лясную сцежку быў, нібы арка, якую ўтваралі два вялізныя пахіленыя дрэвы. Старыя, заплеценьш хмелем ды аброслыя мохам так, што ледзьве засталося на іх колькі лісточкаў. Арка выводзіла ў змрочны тунель. Сама сцежка была вузкая ды вілася між агромністых дрэваў. Хутка святло ад уваходу засталося ззаду, як маленькая яркая дзірачка недзе ў сцяне, а спакойна было так, нібы самыя дрэвы нахіляліся і хціва прыслухоўваліся да гуку крокаў, гулкіх і чутных.
Калі вочы крыху прызвычаіліся да цемры, можна было трошкі бачыць сцежку наперадзе, быццам у нейкім густа-зялёным змроку. Час ад часу выпадковы сонечны прамень знаходзіў шлях паміж лісцем далёка ў вышыні і, калі яму шанцавала не згубіцца ў лабірынце перакрыжаваных сукоў і шчыльным дыване пе-раплеценых галінаў, тонкім яркім кінжалам падаў перад ван-дроўнікамі. Але ж тое адбывалася зрэдку, а хутка і зусім знікла.
Жылі ў лесе чорныя вавёркі. Калі Більбавы вострыя вочы звыкліся з цемрай, ён заўважыў іх: шныраць па дрэвах, скочуць цераз сцежку. I чуліся ў гушчары дзіўныя, патаемныя дый не надта прыемныя гукі: нешта сапло, варушылася, шамацела ў падлеску ды сярод прэлага палага лісця, якое ляжала, здаецца, бясконца тоўстым пластом. Аднак, што менавіта шумела, заўважыць было немагчыма. Найбольш непрыемнай рэччу, якую кампанія бачыла, было павуцінне: цёмныя шчыльныя сеткі з нітак, якія часта цягнуліся ад дрэва да дрэва ці блыталіся ў ніжэйшых галінах па абодва бакі дрэва. Аднак цераз сцежку не працягнулася ніводнай — ці з-за магіі, якая трымала сцежкі чыстымі ад зла, ці з нейкай іншай незразумелай прычыны.
Хутка кампанія ўзненавідзела лес ад усяго сэрца, як не-навідзелі гоблінскія тунелі, а вось надзеі на выйсце, здавалася, было яшчэ менш. Але трэба было ісці й ісці, хоць усё б, здаецца, пааддавалі вандроўнікі за позірк на сонца ды нябёсы, за подых ветру на тварах. Пад лясной столлю паветра вісела стылае і нерухомае: заўжды цьмяна, заўжды спакойна, заўжды душна. Нават гномы адчувалі сябе вельмі няўтульна, дарма што мелі звычку да тунеляў і шмат часу жылі наагул без сонечнага святла. Але хобіт (які хоць і жыў у норцы, аднак звычайна праводзіў летнія дні вонкі) цяпер адчуваў, што паступова задыхаецца.
Уночы было найгорай. Цемра рабілася паўнюткая (не такая, якую мы звыклі зваць «паўнюткая», а сапраўды поўная), такая, што наагул нічога нельга было разгледзець. Більба паспрабаваў паматляць рукой перад носам — і не ўбачыў нічога. Хоць, калі трымаццаДсціны, нешта яны ўсё ж заўважылі — вочы. Уся кампанія спала, шчыльна згрудзіўшыся, а вартавалі па чарзе. Калі надыходзіла Більбава чарга, ён заўжды бачыў пробліскі ў нава-кольнай цемры, а часам і пары жоўтых, чырвоных альбо зялёных вачэй, што назіралі за ім непадалёк, павольна знікалі і зноў павольна запальваліся ў іншым месцы. А часам вочы тараш-чыліся з галінаў над галавой, і гэта было жудасней за ўсё. Більба вельмі не любіў жахлівых бляклых, вырачаных вачэй. «Нейкая жамярына, — думаў ён. — Не звярыныя вочы — але ж якія здаравенныя!»