Адмаўчуся хоць... Бо ў паняверцы
Я не ўмеў разумна памаўчаць.
Разрываючы на часткі сэрца,
Одум горкі ходзіць па начах.
Для чаго, дзеля якой хімеры
Нёс я крыж усцяж фальшывых вех?
Ашуканы, здраджаны, схварэлы,
Як закладнік, дажываю век.
Гэтай скрухі мне ўжо не пазбыцца.
І не трэба, міласна прашу,
На зыходзе дня, пад зараніцай,
Усыпляць мне чарамі душу.
1997, верасень
Як лісце жоўтае…
Як лісце жоўтае, без подыху
Вятрынкі, капае дадолу,
Так дні мае злятаюць поціху —
З гасцей вяртаюцца дадому.
Ах, да чаго ж, зямелька волглая,
Былі кароткія гасціны!
Як бы й зусім, як бы і ўвогуле
Не быў, не жыў, не меў Айчыны.
1997, верасень
Не бядуйце!..
Не бядуйце, настаўнікі мілыя,
Што з праграм і падручнікаў школьных
Песні-думы паэта праўдзівыя
Выдзяўбаюць, як шкоднікаў шкодных.
Выдзяўбаюць з той самай нянавісцю,
Як калісь, на крывавым прадвесні,
Каршуны, што віселі тут навіссю,
Выдзяўбалі Купалавы песні.
Выдзяўбаюць!.. А хто ж бо заступіцца?
Хто падымецца? Хто абароніць?
Белы зайчык пад кусцікам туліцца.
Звон на вежы знямелай не звоніць.
Звон не звоніць... Ды хоць і панылыя
Па калдобінах цягнуцца будні,
Не бядуйце, настаўнікі мілыя:
Шчырым песням не згінуць ад блудні.
З тых праграм, што ваююць, як ратнікі,
За свабоду, — ніякім дэкрэтам
Іх не зняць! Калі нават сцярвятнікі
Заўтра выдзеўбуць сэрца паэта.
1997, кастрычнік
Дагарай
Дагарай, дагарай, дагарай,
Адзінокае ў полі цяпельца!
Дакарай, дакарай, дакарай! —
Я — з трывалых, змагу прыцярпецца.
Стану-гляну, а ў полі пустым —
Ні дымка ўжо няма, ні свячэння.
Толькі золь. Толькі шэрая стынь.
Ды варон у прысадах вячэрня.
1997, лістапад
Зусім, як той...
Усё!.. Журба і тая адабрана.
Пустэча — думкі нават не імкнуць.
А за сцяною, чуйнай, як мембрана,
«Сабачы вальс» на піяніне б'юць.
І чуцен смех, гарэзлівы, дзявочы, —
Зусім, як той, як паўжыцця назад,
Калі ты шчыра верыў у дзівосы
І сэрца білася з жыццём у лад.
1997, лістапад
У ноч пакут
Гасподзь! Чаму й завошта
Ты мне даеш «адстаўку»
І так караеш жорстка —
На дзён маіх астатку?
Чаму мне не даеш ты
Патрэбнай сілы-моцы,
Каб выбавіць дарэшты
Душу з грызот бясконцых?
Чаму дазволіў д'яблу,
Замест дабра з любоўю,
Нянавісць i няпраўду
Прыставіць к узгалоўю?
Чаму ў такім рэжыме
Ты гоніш дні i ночы?
Як жыць, як жыць, скажы мне,
Пад грузам гэткай ношы?
Як жыць, калі наўкола,
Куды ні кінь вачыма, —
Як наркаман на ўколах,
Трымаецца Айчына.
1997, снежань
Жыццё
Не стала маці, да якое нёс
Душу збалелую — паспавядацца.
Не стала бацькі, што прымаў да слёз
Прапашчы лес зямлі і гаспадарства.
Не стала брата, што дарадцам быў,
Калі ўзнікала клопатнае штосьці.
Не стала i сястры, з якой любіў
Успомніць песні нашай маладосці.
Не стала ўжо i бальшыні сяброў, —
Каб пасядзець за чаркай i яшчэ раз
Адчуць, што хіжы век нас не развёў
I што нам шлях не засланіла шэрасць.
Не стала ўжо, прашу мне дараваць,
І закаханага ў жыццё паэта,
Што так любіў над вершам шчыраваць,
Як Усявышні над стварэннем света!
Таго паэта ўжо няма. Няма!
А сноўдае сярод руін былога
Яго двайнік. Не сільцеся дарма
Пазнаць у ім свайго братка старога.