Маўчала воддаль цэркаўка, не звонячы,
Акацый водар ліўся ў тленны дух...
А майскі дзень такі быў зырка-сонечны,
Што на імгненне для мяне патух.
А ў разналістай зеляніне могілак
Такі грымеў магутным гімн жыццю, —
Як быццам, спахапіўшыся, адмовіла
На гэты раз прырода небыццю.
2
Азлоблены век забівае
Найлепшых сяброў без пары.
Замены ж сябрам не бывае —
Навек нам даюцца сябры.
Аднойчы, няўзнак, на знаёмства
Абменімся поціскам рук,
Спаткаўшыся зноў — расстаёмся
Без смутку, там болей — без мук.
Бо ў новыя верым сустрэчы
І знаем: іх безліч яшчэ,
Баяцца за іх — недарэчы,
І наша ад нас не ўцячэ!
Якая наіўнасць! Якая
Бяспечная стаўка на час!..
А наша так хутка ўцякае
Праз тлум-мітуслівасць ад нас!
І вось ужо ўсё: ні спаткацца,
Ні ўбачыць, ні голас пачуць, —
Стаяць і глядзець, як з акацый
Слязіны-пялёсткі цякуць...
3
Любы брат мой балгарскі Андрэй!
Віцязь-рыцар славянскага брацтва!
Знаю: будзе бясконца цяжэй
Мне цяпер за Дунай выбірацца.
Вось прыеду, вось гляну-зірну
У зялёныя Віташы вочы —
І згадаю, як разам вясну
Мы з табой тут «гукалі» аднойчы...
Грэла сонца — i таяў-блішчэў
На сцяжынцы лядок наздраваты.
Слухаць госця яшчэ i яшчэ
У той ранак хацеў нездарма ты:
І да песень матулі маёй,
І да нашай зямлі партызанскай
Неспадманна прырос ты душой,
Каб дзяліцца натхненнем і ласкай...
Дзякуй, брат мой балгарскі Андрэй,
Быў ты ўвесь з дабрыні і любові,
А любоў на зямлі не памрэ —
На зямлі і ў паэтавым слове.
1983
* * *
Каменні ляцяць на дарогу.
Аднойчы якісь не міне.
Каму я паплачуся? Богу?
Дык ён... ці пачуе мяне?
Паклёпы з начынкаю яду
Кладуць і кладуць на чало.
Каму я паскарджуся? Д'яблу?
Яшчэ не хапала чаго!
Ёсць добрыя людзі — я ім бы
Паплакаўся трохі, але ж —
У іх над галовамі німбы
Уласных пакут. Ім не лепш!
Не волен я горкай гадзінай
Цяжар свой на ix ускладаць.
Дык што ж застаецца, Радзіма?
Ты можаш параду мне даць?
І чую я голас, падобны
На голас матулі маёй:
«Будзь дужы, будзь мужны і добры,
Не бойся натхнёных хлуснёй.
Адрынь іх суды-перасуды.
І чорнай не вер варажбе.
Хай свеціць заўсёды і ўсюды
Маё блаславенне табе!»
1985
Палыновая ростань
Знаю: мне не вяртацца
Гэтым шляхам ніколі —
На апошнюю ростань,
На спатканне з былым.
Белай стужкай дарога
Раскацілася ў полі,
А па ўзбоччы дарогі —
Толькі шызы палын.
Ад запозненай мары,
Ад шчаслівай трывогі
Мне навек застанецца
Сумна-горкі ўспамін.
Сонцам плавіцца далеч,
Дзень самлеў ад знямогі,
А па ўзбоччы дарогі —
Толькі шызы палын.
Заўтра недзе далёка
Ты ўсміхнешся міжволі:
Неба нізкім не стала,
Свет не здаўся малым...
А мая мне дарога —
Белай стужкай у полі,
А па ўзбоччы дарогі —
Толькі шызы палын.
1973, 1986
Пра сініц і экзотыку
Сыдзе імпэт, і былое
Моцы не стане ў радку —
Буду лавіць у сіло я
Сумных сініц у садку.
Кажуць, зашмат развялося
Іх на сядзібе ў мяне,
Ды — не чутно весялосці,
Радасці ў іх гамане.
Буду садзіць іх у клеткі,
Буду насіць на базар.
Гэй, беларускія дзеткі,
Ці не для вас мой тавар?
Не канарэйкі, вядома,
Не папугаі, а ўсё ж —
Будзе вам песенька дома,
І — задарма, ні за грош.
Ну, а як знойдзецца скептык —
Скажа, нібыта няўзнак:
«Можа, тавар i не з кепскіх —
Не экзатычны, аднак!»