Так адкажу я: «Васпане!
Як не зыначыцца час —
Гэтая птушачка стане
Найэкзатычнай у нас...»
1986
Кашмар
Ах, насланнё! Каторы раз у сне
Я ад агіды жуткай скаланаюся:
Абдаючы сцюдзёнаю слюнявасцю,
Кратовы лапы грэбаюць па мне!
Дзве куцапалыя (чамусьці дзве,
А не чатыры), пальцамі-абрубкамі
З завостранымі кіпцюрамі цупкімі,
Па шыі грэбаюць, па галаве...
Адкуль і што за немарач найшла?
Ніводнага ж крата ў жыцці не знішчыў я
І не стаўляў прылады паляўнічыя
Каля яго падземнага жытла.
Хоць ён псаваў і сад і агарод —
Я помсты не ўчыняў за гэта ворыва.
«Такой бяды, казаў. Нашкодзіў здорава,
Ды што рабіць? На тое ён i крот!..»
Так, не чапаў брыдоты я... Але
Спаткаўшы дзе — заўсёды моцна гідзіўся.
Ці не праз гэта ім i зненавідзеўся?
Цямрэц не любіць тых, што на святле.
І вось — дайшло ну проста да бяды:
Каторы год у сне я скаланаюся
Ад лап крата, што грэбае з нянавісцю...
Хто рады дасць? Хто збавіць ад брыды?
1986
На сходзе
І ты, брат, хораша сказаў,
І ты, брат, хораша!
Так кожны з вас за сэрца ўзяў —
Аж стала горача.
І ты шануеш, вызнаеш
Мараль вячыстую,
І ты руку ёй падаеш
Заўсёды чыстую.
І ты ні ў чым не вінават
Перад Радзімаю,
І ты клянешся ёю, брат,
Адной-адзінаю.
Вы пра сябе сказалі тут
Так шмат прыўкраснага,
Што я... канаю ад пакут
Сумлення ўласнага.
І мне няўсцерп сядзець між вас,
У рай прызначаных.
Мне б захлынуцца ў самы раз
Слязьмі гарачымі.
1987
У лад са старою прыказкай
Пры нагодзе ў нас аб лесе
Гэтак гаварылася:
«А мае — як не ўпяклося,
Дык і не ўварылася!..»
Вось і ты ўжо гэту з болем
Паўтараеш прыказку,
Хоць у сэрцы ёсць даволі
І агню, і прысаку.
Днём і ноччу, рана — позна,
Думкі цяжка рояцца:
Як ад немасці пагрознай
Песня абароніцца?
Як сабою ёй застацца,
Калі скрозь урвіцелі,
Ёй на здзек, у ранг мастацтва
Хрып завозны ўзвысілі?
Ім над імпартныя рытмы
Добра, лёгка скачацца,
Ну, а ты? Сядзіш паніклы?
Смейся — раз не плачацца!
Ахрышчоны ліхалеццем,
Выраслы з нішчымніцы,
Можа стацца, што не мецьмеш
I такой магчымасці.
Ах, цябе не толькі слёзы —
Смех таксама выракся?
Сапраўды: як не ўпяклося,
Дык i не ўварылася!..
1987
Пытанне
Хаджу па чужыне, гляджу на людцоў,
На іхняе з Богам вітанне —
І зноў працінаюся болем, i зноў
Душу мне свідруе пытанне:
Як доўга яшчэ будзе ў нас у вачах
І ў кожным штрыху чалавечым —
Наш, пройдзены намі, пакутлівы шлях,
Наш сум па няспраўджаным нечым?
1989
На судзілішчы тым..
На судзілішчы тым,
Што ўчынілі сляпцы,
Быў і голас зусім не сляпога,
А таго, што даваў
На кургане-капцы
Клятву імем братэрства святога.
Ён найлепей з усіх
Знаў у той грамадзе:
У адным вінаваты «падсудны»,
Што ніколі,
Ні разу,
Ні ў чым і нідзе
Не прадаў свой народ шматпакутны.
І застрэў
У «падсуднага» ў горле камяк,
Варухнуліся здрадліва губы
І адно прашапталі —
Нячутна, няўзнак:
«Як жа гэта ты, братачка любы?..»
«Вось дзе наша пагібель,
Халопы-рабы,
Па-за гэтым прычын не шукайце», —
Так ён суддзям сказаў
I ўцямнеў ад журбы,
Як над свежай магілаю маці.