Сутарга раптам па твары —
Болю пакутнага след.
«Божа, якая пачвара!
Божа, які прайдзісвет!»
Лепш бы зусім не глядзеўся!
Лепш бы не бачыў сябе!
Дзе ж той акрылены дзеўся —
Вымыты ў сонца сяйве?
Мо даняла паняверка?
Можа, хто крылы падсек?..
Сумна глядзіцца ў люстэрка
Немалады чалавек.
1991
Балала
На світанні, ледзь заднела,
Нібы мне пабудка,
Загугукала на дрэве
Дзікая галубка.
Ды чамусьці так трывожна,
Так журботна-скрушна —
Што было ніяк няможна
Слухаць раўнадушна.
Хоць спытай у шызакрылай:
Дзе ўзялося зрання
Столькі жалю, столькі крыўды,
Столькі наракання?
Хто пачуць яе павінен
І чаму не чуе?
І чаму ён галубіне
Песень не буркуе?
Можа, ён душой бяздольнай
З іншым краем зросся?..
Не, ён роднага гняздоўя
Не забыў, не зрокся.
На драпежнай дзюбе ў полі
Кроў яго скіпела.
Бо ён надта верыў волі,
Надта лётаў смела.
1991
Крумкач
Ізноў, як калісьці,
Мне каркае чорны крумкач:
Давеку не выйсці
Табе з гістарычных няўдач!
Куды не паткнуся —
Усюды наб'ю сабе гуз!
Няма Беларусі!
Няма і цябе, беларус!
Куды ты ўсё прэшся?
Свой лёс ты між двух выбірай:
Ці «ўсходнія крэсы» —
Ці «северо-западный край».
Дай дзякуй, сярмяжка,
Што знаеш сяўбу ды жніво.
Калі ж табе цяжка —
Пахліпай сабе ў рукаво!
На гэта ты здатны —
На вечную скаргу i плач...
Замоўкні, бяздарны!
Не будзе па-твойму, крумкач!
Я хліпаць не стану!
Я прагай здзяйснення жыву.
Найперш — у пашану —
Табе я скручу галаву.
Каб гнюсна не каркаў,
Каб тут, дзе Купала хадзіў,
Рабоў-недавяркаў
Агіднай хлуснёй не пладзіў.
Тут праўда i вера
З нябыту ўваскрэснуць навек.
І мэтай і мерай
Тут будзе ва ўсім — Чалавек.
1991, красавік
І даб'е..
І даб'е цябе наіўнасць.
І даб'е цябе насмерць.
Дзе падступнасць, дзе нявіннасць
Ты няздольны зразумець.
Непрыкметна абязвечыць,
Крылы-мары абарве,
Абяскровіць, абязверыць.
Абяссіліць і... даб'е!
1991, верасень
* * *
У беспрасветны час
Знявер'я i шаленства,
Калі цяжар абраз
Гняце душу з маленства,
Паверыць лёгка ў зло.
А вы ў дабро паверце!
Разліку — не было.
Вы хлусіце, блюзнерцы!
Душы сваёй крыло
Даю на адсячэнне:
Разліку не было!
Ішоў на зор свячэнне!
Разліку — не было.
Адкуль жа столькі гневу
Пакуль не адняло —
Цягну далоні к небу.
Пасведчы, Бацька Бог:
Хоць i прызнаў хімеру —
Зняважыць я не мог
Сваю любоў i веру.
Разліку — не было.
Калі няпраўда гэта —
Хай стлее ў прах i тло
Зямны пасад паэта!
1991-1992
На ўзгорку
На ўзгорку, на сіверным ветры,
Стаіць ён, ад шляху наўзбоч,
І ўдалеч, дзе лес пракаветны,
Глядзіць, не адводзячы воч.
Стамлёны душэўным разладам,
З надзеяй глядзіць і з тугой.
А што там, за тым даляглядам?
За тою сівою смугой?
Там вёсачка недзе ў бярозах,
І хата на ўскраіне там...
Ах, колькі разоў ён у крозах
Заходзіў туды, як у храм!
Што ж сёння душа яго ў траўме?
Што мроіцца зараз яму?
Ці, можа, вяртаецца ў травень —
На споведзь юнацтву свайму?
Ці чуе, як сіверам клятым
Да сэрца крадзецца зіма?..
А што там, за тым даляглядам, —
Адказу няма i няма.
1992