I wstali z martwych…

– Owiń rękę moją marynarką – powiedział Łukasz.

– Nic nie słyszałeś?

– Nic. Twój wuj zaraz tu będzie.

– Nie spieszył się. Walnij Mateusza parę razy po gębie i natrzyj go mocno. Chyba znowu odpłynął.

Leguennec przybiegł do nich pierwszy i natychmiast ukląkł przy Mateuszu. On przynajmniej miał latarkę.

Marek wstał, prostując ramię, ale miał wrażenie, że to kawał bazaltu. Wyszedł naprzeciw sześciu policjantom.

– Jestem pewien, że ukryła się w tym zagajniku – powiedział.

Julię odnaleziono po dziesięciu minutach. Dwaj funkcjonariusze prowadzili ją pod ręce. Sprawiała wrażenie wycieńczonej, była podrapana i posiniaczona.

– Ona… – dyszała Julia – a ja uciekłam.

Marek rzucił się na nią i chwycił za ramię.

– Zamknij się wreszcie – wrzasnął, szarpiąc ją – zaniknij się!

– Wkraczamy? – Leguennec spojrzał pytająco na Vandooslera.

– Nie – szepnął Vandoosler. – Nic się nie stanie, pozwól mu działać. To jego sprawa, jego odkrycie. Ja wprawdzie też coś już podejrzewałem, ale…

– Powinieneś był mi powiedzieć, Vandoosler.

– Nie miałem jeszcze pewności. A mediewiści stosują chyba własne metody. Kiedy Marek zaczyna porządkować myśli, wszystkie zmierzają wprost do celu… Najpierw zbiera wszystko, perły i śmiecie, a potem nagle wie, co jest dobre.

Leguennec patrzył na Marka – drętwego, o bladej jak płótno twarzy, która rysowała się na tle nocnego nieba, o mokrych włosach – ale wciąż zaciskającego na szyi Julii rękę połyskującą sygnetami, szeroką rękę, która zaciskała się i wyglądała naprawdę groźnie.

– A jeżeli mu odbije?

– Nie odbije mu.

Mimo wszystko Leguennec skinął na swoich ludzi, rozkazując im otoczyć Marka i Julię.

– Pójdę zająć się Mateuszem – powiedział. – Cudem wymknął się ze szponów śmierci.

Vandooslerowi przypomniało się, że Leguennec był nie tylko rybakiem, ale także ratownikiem na morzu. Woda zawsze jest wodą.

Marek puścił wreszcie Julię i tylko na nią patrzył. Była odrażająco brzydka, była piękna. Rozbolał go żołądek. Może to od rumu? Teraz kobieta stała bez ruchu. Marek dygotał. Mokre ubranie lepiło mu się do ciała, potęgując zimno. Wolno ogarnął spojrzeniem ogród, szukając Leguenneca wśród stojących w mroku mężczyzn. Dostrzegł go nieco dalej, przy Mateuszu.

– Inspektorze – szepnął, podchodząc do nich – niech pan każe wykopać tamto drzewo. Ona tam jest, wiem o tym.

– Pod drzewem? – zdziwił się Leguennec. – Przecież już tam szukaliśmy.

– Właśnie – powiedział Marek. – Miejsce już przeszukane, miejsce, w które nikt już nie zajrzy… Właśnie tam jest Zofia.

Teraz Marek naprawdę trząsł się jak osika. Odszukał butelkę rumu i dopił resztkę alkoholu. Czuł, że kręci mu się w głowie, marzył, żeby Mateusz rozpalił ogień, ale Mateusz leżał na ziemi, a jego ogarnęła ochota, żeby też się położyć i wrzeszczeć na całe gardło. Otarł czoło mokrym rękawem lewej ręki, która jeszcze się poruszała. Jego prawe ramię zwisało bezwładnie, a po ręce ciekła mu krew.

Podniósł oczy. Wciąż na niego patrzyła. Z całego jej dzieła, które rozsypało się jak domek z kart, pozostało tylko to odrętwiałe ciało i pełen goryczy upór spojrzenia.

Oszołomiony Marek usiadł na trawie. Nie chciał już na nią patrzeć. Żałował, że w ogóle ją zobaczył, że tak długo już patrzył.

Leguennec pomógł Mateuszowi unieść tułów i usiąść.

– Marku… – szepnął Mateusz.

Ten słaby głos wyrwał Marka z odrętwienia. Gdyby Mateusz miał więcej sił, powiedziałby „Mów, Marku”. Na pewno by tak powiedział ten myśliwy-zbieracz. Marek szczękał zębami i wyrzucał z siebie urywane słowa.

– Dompierre – zaczął – nie miał kłopotów z ortografią.

Ze zwieszoną głową, siedząc po turecku, wyrywał całe kępy trawy wokół siebie. Tak samo zachowywał się, siedząc pod bukiem. Rwał trawę i rozrzucał jej źdźbła wokół siebie.

– Napisał Zofia przez „p”, jakby myślał, że śpiewaczka używała innej niż grecka wersji imienia. Myśleliśmy, że wszystko mu się pomieszało przed śmiercią. Ale dla niego musiało to być oczywiste, przecież czytał recenzje ojca, szukając jego zabójcy. On nie napisał Zofia. Pamiętacie, że Z było rozmazane, prawda? On nie napisał Zofia… Marka przebiegł dreszcz. Poczuł, że chrzestny rozbiera go z marynarki, potem z mokrej koszuli. Nie miał siły mu pomóc. Wciąż rwał trawę lewą ręką. Teraz ktoś otulił go szorstkim kocem, który drażnił skórę. To był koc z policyjnego samochodu. Mateusz miał taki sam. Te koce drapały. Ale były ciepłe. Napięcie mięśni zelżało, Marek wtulił się w grubą tkaninę, szczęki przestały mu tak żałośnie dzwonić. Utkwił spojrzenie w trawie, bo instynkt kazał mu unikać jej widoku.

– Mów dalej – usłyszał głuchy głos Mateusza.

Teraz było już łatwiej. Słowa łatwiej wydobywały się z ust, mógł mówić spokojnie, a jednocześnie myśleć i dokonywać rekonstrukcji wydarzeń. Mógł mówić, ale nie był już w stanie wymawiać tego imienia.

– Zorientowałem się – podjął półgłosem, zwracając się do trawy – że Krzysztof nie mógłby napisać Zofia Simeonidis… A więc co, na Boga, co chciał napisać? Jedna litera niepodobna do siebie, druga przekręcona… To Z wyglądało raczej jak K, a jeśli p było na swoim miejscu, to napis brzmiał Kopia Simeonidis, kopia, odpowiednik, dublerka… Właśnie tak, on wskazał na dublerkę Zofii Simeonidis… Jego ojciec użył w artykule uderzającego zwrotu, pisząc mniej więcej tak: „Przez trzy dni Zofię musiała zastępować jej dublerka, Natalia Domesco, której żałosne naśladownictwo ostatecznie pogrążyło Elektrę. To naśladownictwo brzmiało tu dziwnie, zupełnie jakby dublerka nie tylko zastępowała, ale naśladowała, małpowała Zofię. Miała krótko obcięte, ufarbowane na czarno włosy, czerwone wargi i apaszkę pod szyją… Tak, właśnie tak to zrobiła i „kopia” była szyderczym przydomkiem, który Dompierre i Fremomdlle nadali dublerce, za bardzo się starającej… a Krzysztof dobrze o tym wiedział, zapamiętał ten przydomek i zrozumiał, ale o wiele za późno, a ja zrozumiałem niemal za późno…

Marek zwrócił spojrzenie na Mateusza, który siedział na ziemi, podtrzymywany przez Leguenneca i drugiego inspektora. Zobaczył też Łukasza, który stanął tuż za łowcą-zbieraczem, jakby chciał dać mu solidne oparcie dla pleców. Łukasz w postrzępionym krawacie, w koszuli ubabranej nalotem ze studni, z twarzą dziecka, rozchylonymi wargami i zmarszczonymi brwiami… Tworzyli zbitą grupkę czterech milczących mężczyzn, wyraźnie odcinającą się na tle ciemnego nieba, skąpaną w blasku latarki Leguenneca. Mateusz wyglądał na półprzytomnego, ale uważnie go słuchał. Dlatego Marek musiał mówić.

– Co z nim? – zapytał.

– W porządku – odpowiedział Leguennec. – Zaczyna ruszać palcami u nóg.

– W takim razie wszystko będzie dobrze. Mateuszu, odwiedziłeś ją dziś rano, w domu?

– Tak – przyznał Mateusz.

– Rozmawiałeś z nią? – pytał Marek.

– Tak, czułem ciepło, wtedy, na ulicy, kiedy poszliśmy po pijanego Łukasza. Byłem goły, ale nie czułem chłodu, tylko ciepło, na wysokości nerek. Dopiero potem przyszło mi to do głowy. Silnik samochodu… Czułem ciepło silnika właśnie przed jej domem. Dotarło to do mnie, kiedy oskarżenie padło na Gosselina. Myślałem, że w noc morderstwa wziął samochód siostry.