– W takim razie już wtedy było po tobie. Bo prędzej czy później, wiedząc, że Gosselin jest niewinny, musiałbyś znaleźć inne wyjaśnienie tamtego „ciepła”. A zostawała już tylko jedna jedyna możliwość… Ale kiedy wieczorem wróciłem do naszej rudery, wiedziałem o niej wszystko, wiedziałem dlaczego, znałem całą prawdę.
Marek rozrzucał wokół siebie źdźbła zerwanej trawy. Niszczył swój mały skrawek ziemi.
– Krzysztof Dompierre napisał Kopia… Jerzy napadł na Zofię w jej garderobie i ktoś na tym skorzystał… Kto? Oczywiście, dublerka, „kopia”, która miała zastąpić ją na scenie… Przypomniałem sobie… lekcje muzyki… to ona była przez długie lata dublerką… nazywała się wtedy Natalia Domesco. Tylko jej brat znał całą prawdę, rodzice sądzili, że jest sprzątaczką… jakieś nieporozumienie, może nawet ostateczne zerwanie… Przypomniałem sobie… Mateusza, tak, Mateusza, który nie czuł chłodu w noc śmierci Dompierre’a, a Mateusz stał przed jej posesją, przy jej samochodzie… przypomniałem sobie… policjanci zasypywali dół… obserwowaliśmy ich z okna, ziemia nie sięgała im nawet do pół uda… więc nie kopali głębiej od nas… Ktoś inny rozkopał ziemię już po nich, ale wdarł się głębiej, aż do czarnej i tłustej warstwy… więc… no tak, wiedziałem już wystarczająco dużo, żeby poznać jej losy, jak Ahab poznał swego zabójczego wieloryba… i jak on znałem jej drogę… wiedziałem, skąd się wyłania…
Julia ogarnęła spojrzeniem mężczyzn, którzy otaczali ją półkolem. Odrzuciła głowę do tyłu i plunęła na Marka. Marek spuścił głowę. Dzielna Julia o gładkich i białych ramionach, o przyjaznym ciele i uśmiechu. Całe to ciało, jasne pośród nocy, miękkie, okrągłe, ociężałe, plujące… Julia, którą całował w czoło, biały kaszalot, zabójczy kaszalot.
Julia splunęła jeszcze na dwóch stojących obok niej policjantów. Potem słychać było już tylko jej głośny, świszczący oddech. I krótki szyderczy chichot, a potem znowu głośny oddech. Marek wyobrażał sobie to utkwione w nim spojrzenie. Pomyślał o Le Tonneau. Dobrze im było w tej „beczce”… dym, piwo przy barze, brzęk filiżanek. I zrazy. Zofia śpiewająca wyłącznie dla nich, pierwszego wieczoru.
Rwać trawę. Teraz po jego lewej ręce piętrzyła się tego spora kupka.
– Zasadziła buk – mówił dalej. – Wiedziała, że to drzewo zaniepokoi Zofię, że będzie o nim mówiła… Kto by się nie zaniepokoił? Napisała tę kartę od „Stelyosa”, dogoniła Zofię w środę wieczorem, w drodze na dworzec, i pod jakimś pretekstem zwabiła ją do tej swojej zafajdanej „beczki”… Mam to gdzieś, nie chcę nic więcej wiedzieć, nie chcę o tym słyszeć! Mogła powiedzieć, że ma wieści o Stelyosie… zaciągnęła ją tam, zamordowała w piwnicy, związała jak kawał mięsa, a nocą przewiozła do Normandii i wepchnęła do starej zamrażarki w tym swoim domu. Jestem pewien, że tak było!
Mateusz coraz szybciej obracał splecionymi dłońmi. Boże, tak bardzo pragnął tej kobiety, kiedy byli tuż obok, w małej „beczce”, nocą, kiedy wychodzili ostatni klienci, a nawet dzisiejszego ranka, gdy ocierał się o nią, pomagając w sprzątaniu. Setki razy pragnął się z nią kochać. W piwnicy, w kuchni, na ulicy. Zrzucić kelnerski strój, który krępował ruchy. Dziś wieczorem zadał sobie wreszcie pytanie, jaki mroczny instynkt, jaka wielka ostrożność kazały mu zawsze wycofywać się w ostatniej chwili. Zastanawiał się, dlaczego Julia nigdy nie przejawiała zainteresowania żadnym mężczyzną.
Chrapliwy dźwięk go zelektryzował.
– Niech milczy! – wrzasnął Marek, nie odrywając oczu od trawy. Potem głęboko odetchnął. W zasięgu jego lewej ręki zostało już niewiele trawy. Zmienił pozycję. Musiał usypać drugą kupkę zerwanych ździebeł.
– Kiedy Zofia zniknęła – mówił bardzo zmienionym głosem – wszyscy wpadli w popłoch, przede wszystkim ona, wierna i lojalna przyjaciółka. Rozkopanie przez policję ziemi pod tym drzewem było nieuniknione i w końcu to zrobiono. Ale policjanci nic nie znaleźli, więc na nowo zasypali dół… Teraz już wszyscy pogodzili się z myślą, że Zofia uciekła z tym Stelyosem. A wtedy… wtedy miejsce było już przygotowane… Mogła spokojnie pogrzebać Zofię tam, gdzie nikt, nawet policja, nigdy by jej nie szukał, bo już to zrobiono! Pod drzewem… W ogóle nikt nie zamierzał poszukiwać Zofii, ponieważ wszyscy byli przekonani, że zaszyła się na którejś z wysp. Jej zwłoki, w grobie pod nietykalnym bukiem, nigdy już by się nie pojawiły… Potrzebny był tylko odpowiedni moment, chwila spokoju, bez wścibskich sąsiadów, bez rozmaitych natrętów, bez nas…
Marek znowu przerwał. Miał tyle do powiedzenia. To trwało bez końca. Odnosił wrażenie, że coraz trudniej przychodzi mu porządkowanie tego wszystkiego zgodnie z nakazami rozsądku. Ale porządkowanie musiało poczekać, aż rozsądek powróci.
– Zabrała nas wszystkich do Normandii. Nocą załadowała do samochodu zamrożoną paczkę i przyjechała na ulicę Chasle. Relivaux nie było w domu, a my, jak idioci, spaliśmy sobie spokojnie w jej domu, sto kilometrów stąd! Wykonała tę paskudną robotę, pogrzebała ją pod bukiem. Jest silna… Wcześnie rano wróciła po cichu, po cichu…
Dobrze. Miał już za sobą to, co najtrudniejsze. Chwilę, kiedy Zofia spoczęła pod drzewem. Teraz mógł przerwać wyrywanie trawy. Wiedział, że zaraz wszystko minie. W dodatku to też była trawa Zofii.
Wstał i ruszył miarowym krokiem, przytrzymując lewą ręką koc. Łukaszowi skojarzył się w tej chwili z Indianinem z Ameryki Południowej, może przez sztywne i mokre włosy, które oblepiały mu czoło i policzki, może przez ten koc. Szedł, nie zbliżając się do niej, krążył, unikając patrzenia na nią.
– Nie ucieszył jej widok siostrzenicy Zofii, która pojawiła się nagle z dzieckiem. Tego nie przewidziała. Aleksandra uzgodniła wszystko z ciotką i nie chciała przyjąć do wiadomości, że Zofia tak po prostu zniknęła. A Aleksandra była uparta jak muł, więc zaczęło się śledztwo i znowu szukano Zofii. Zabranie ciała spod drzewa było zbyt ryzykowne, dlatego musiała dostarczyć glinom i trupa, żeby doprowadzić do zakończenia poszukiwań, zanim przetrząsną każdy kąt w okolicy. To ona wybrała sobie biedną Luizę z Austerlitz, to ona zaciągnęła ją do Maisons-Alfort i ona ją spaliła!
Marek znowu krzyczał. Starał się oddychać wolno, przeponą. Po chwili mówił już dalej.
– Rzecz jasna dysponowała skromnym bagażem Zofii. Wsunęła złote pierścionki na palce Luizy, położyła torebkę na przednim siedzeniu i wznieciła ogień… Wielki ogień! Nie mogło przecież przetrwać nic, dzięki czemu zidentyfikowano by Luizę, nic, co wskazywałoby na dzień jej śmierci… Stos, potężny pożar, istne piekło… Wiedziała jednak, że bazalt to przetrwa. A ten bazalt natychmiast przywoła imię Zofii… przemówi…
Julia zaczęła niespodziewanie wrzeszczeć. Marek zastygł w bezruchu, dopiero po chwili zatkał sobie uszy – lewe ręką, prawe uniesionym ramieniem. Dotarły do niego tylko okruchy jej krzyków: bazalt, Zofia, śmierć, zdychać, Elektra, zdychać, śpiewać, nikt, Elektra.
– Uciszcie ją! – zawołał Marek. – Uciszcie ją, zabierzcie ją stąd, nie mogę jej już słuchać!
Rozległy się jakieś hałasy, odgłosy splunięć i przekleństwa, i kroków policjantów, którzy na polecenie Leguenneca odchodzili z Julią. Kiedy Marek zrozumiał, że Julii już tu nie ma, opuścił ręce. Teraz mógł patrzeć tam, gdzie chciał. Bo ona nareszcie zniknęła.
– Tak, ona też śpiewała – powiedział – ale za kulisami, była potrzebna jak piąte koło u wozu i nie mogła przepchnąć się na scenę. Marzyła o swojej szansie! Zazdrościła Zofii tak bardzo, że była bliska obłędu… Dlatego sama dała sobie tę szansę – namówiła swojego głupawego brata do napastowania i pobicia Zofii, co w końcu umożliwiło jej zastąpienie śpiewaczki, niby to bez przygotowania… pomysł był prosty…