13 лістагона, рок сёмы ад П.К.
Моўца спрыкмячаў свае хібы, але ўзноўку лягаў у гэную чарадзейную каляіну.
16 лістагона, рок сёмы ад П.К.
Нячэсны доўжыць сваю слоўную дрыстачку. Здаецца выкідае на вушы ўсё без разбору, сплятаючы і звязваючы ў вычварныя пуклі праўду і няпраўду, чэсць і гарэзію. Колі гаворыць пра Ягайлу, няясна чы ён яго насампраўдзе ненавідзіць, чы іздзякаецца з слухачоў: “Ягайла і Баба Яга – з аднаго балота чэрці”. А што ён меў на ўвеце, сказаўшы: “Беларуская мова – дом збытку”? Чы во яшчэ што: “Азія – аз і букі нашае няволі. Еўропа – альфа і амега нашае паразы”. Філосаф альбо кеп? Кароль чы Станьчык? Светлая галава чы гвозд для глуздоў? Няпросты ён паскуднік, няпросты – я бачу. На крутое дрэва трэба круты клін.
1 грудня, рок сёмы ад П.К.
Дык, падаецца, Святарэцкая да Баўта троху з прахалодзінкаю ставіцца. Ціхутка глядзіць да маўчыць, абы ён толькі не зачапіў яе каторым-любя абычаем. Вот і мысліцца, а чы не падмануў ён яе ў гэткі ж брыдкі спосаб, як і мяне? У кажным разе Каміла мне не памоцнік. Усё сама. Колі замяшаю кагось, дык incognito. Хто дажыве, той паглядзіць. Будзе і на крапіву мароз!
2 грудня, рок сёмы ад П.К.
Бярэш нажніцы і выразаеш Баўтрамееву ноч. Без увагі на паравіну.
3 грудня, рок сёмы ад П.К.
Мілуйся, ну, на свой непасціжны капыл, колькі хоцькі.
4 грудня, сёмы рок ад П.К.
Колі соўнейка паднімаецца над бясплоцевым местам, яго спатыкае страх за ўсё, што рабілася летам бесканечнага быту на небе. Гэта няможна трываць, проста стаючы на замерзшых харкаўнях. Места і балота. Места ці балота? Сонца высіцца над дрыгвою, якая ня мерзне нават узімку. Я не ведаю. Я не старалася рахаваць. Думаць цяжка. Нейкая дакучлівая зялезка загразла ў галаве.
[не стае колькіх старонак]
[дата няведамая]
…умовіцца з цыганамі. Ніхто не спрыкмеціў, што я жанка. Не абмануцца б толька.
6 стычня, рок восьмы ад П.К.
Не. Падрыхтовы да гуляў беларусінскіх. Жаніцьба Цярэшкі заўтра. Нехта пані Яродзкая з панам Прушыньскім пра ўсё дагавор трымалі, яго ж бо маетнасць тутака. Наскачуцца, напяюцца, гарэліцы нап’юцца, слёзаняк нальюцца. Абяшчаю.
7 стычня, рок восьмы ад П.К.
Рупота не рупіць. А прыемнасць – ці будзе?
9 стычня, рок восьмы ад П.К.
Усё, як і замеркавана. Абрад цягнуўся з песнямі і скокамі. Было досыць знаёмых дай незнаёмых людзёў, што вельма аблягчала справу, бо яны пярвей адно за другім сачылі, не чуўшы небяспекі.
Смешна ў роце. Усе такія дарослыя, а бегалі, як фацэты-недалеткі, каб злавіць сабе парачку. Нячэсны, крукнуўшы паляпшонай медавухі, быў чыста амаруджаны і на спытанне “бацькоў” маўчаў, як баран перад гострай брамаю. Заставалася толька падляцець і, фіць спаднічку распусціла, забуськаць яго да паўсмерці, каб усе жахануліся ад такой нечалавечаскай любові. Ага. Клыкоўская, бы загідзілася ад гэтага відовіска. Сучка юрлівая. А колі з’явіліся цыгане, уся вечарына мала не абамлела. Хто-хто, а цыгане сваю справу знаюць добра. Іх майстэрства, а такжа птушкі масяндзовыя на іхных шапках зладзілі супоўнае астаўпяненне. Проста, як у Гегеля[10] – нямая сцэна. Толькі “барон” пахаджуе да прылепкі чыніць: што за зборы? што за песні? Колі хтось насмельваўся забурыць усіхнюю немату сваім вяканнем, ён таго ўмільг асаджаў, згадваючы Дзяніса Давыдава ў Гародні року 1812 і графа Пятра Талстога пад Вільняй у року 1831. Скуль такое ведаў халярун?! Амаўкалі, як мышы пад венікам. І тады загучэла спытанне на Ваяслава Баўта. Бальшыня, для сябе няўсведамкі, з аблёгкаю ўздыхнула (змаганцы, трасца іх!), а Боўт адзержыў “предписание” – извольте проехать. Той чытаў і ледзь хаваў усмішку. На паперцы быў ліст “ад Клыкоўскай”: ад’яжджай з імі, а я хутка буду. Во і ніякага супраціву. Я здагадвалася, што цыгане стануць тарнаваць hypnosis, каб дастаць барышу звыш маёй платы, таму нічога мнагацэннага з сабой не брала, а вушы ваткаю прыткнула, каб не так проста дзейнічала. Паехалі. Каб не здымаць усіхняга астаўпянення, я ў слязох запяяла: