З валасамі яна не памылілася: густыя, цёмна-каштанавыя, ледзь-ледзь кранутыя плацінавай сівізной, яны — вядомае яшчэ старажытным грэкам сведчанне пароды — розніліся з жарай барадой i гэткага ж колеру вусамі геданіста. Літая постаць дыхала спакойнай, утаймаванаю сілай. Выразны, буйны, але ў класічных межах, нос паведамляў пра цвёрдасць характару. Аднак першае, што яна ўбачыла, калі ён ці не занадта лёгкім паклонам павітаўся з ёю, былі зусім маладыя зялёныя вочы, якія то цямнелі i ўвачавідкі рабіліся карымі, то зноў святлелі амаль да колеру травеньскае лістоты, але незалежна ад гэткіх хуткіх зменаў у ix, не гаснучы, гралі небяспечныя агеньчыкі.
Так, ужо тады, на балі, ягоная блізкасць павеяла на яе небяспекаю. I ўадначас яна, імператрыца, адчула сілу ягонага мужчынскага прыцягнення, сілу, якую яна ўмела цаніць, як ніхто.
Яна ўжо ведала, хто прашэпча ёй сёння «зоренька».
Але тут яна памылілася: ён, хоць i быў папярэджаны пра асвечанае традыцыяй імператрыцына жаданне, не назваў яе так ні разу.
Яна адно зараз асэнсоўвае гэта, i адкрыццё аніяк нельга назваць прыемным. Уквеленасць увасабляецца ў тонкім звоне камара, які мерыцца паснедаць, апусціўшыся ёй на шыю.
Імператрыца выводзіць камара з гульні, але ёй здаецца, што прыкры звон у спальні не сціхае. Каб адпрэчыць замарачэнне, яна вяртаецца да ліста сыну.
«Жыхарства тут самае разнастайнае: вельмі часта побач жывуць праваслаўныя, католікі, уніяты, габрэі, рускія, палякі, чухонцы, немцы, курляндцы, карацей, не ўбачыш двух сялянаў, каб тыя былі аднолькава апранутыя i правільна гаварылі на адной мове; змяшэнне плямёнаў i моваў нагадвае Вавілонскае стоўпатварэнне...»
Ёй узгадваецца дарога з Пецярбурга: натоўпы святочна прыбраных прыгонных рабоў з хлебам-соллю, карагоды баб з іхнімі простанароднымі песнямі... Часам, каб пацешыць ёй вока, усцяж гасцінца ставілі бутафорскія вёскі-дэкарацыі: багатыя чыстыя хаты, каровы з вялізнымі вымямі, што нязменна абуджалі ў яе жаданне...
Адзін з мазілак-бутафораў саграваў яе на апошнім начлезе перад Беларуссю. Яна спакусілася ягоным грэнадзёрскім ростам i паставаю, але ў ложку вонкавыя мужчынскія вартасці таксама ператварыліся ў бутафорыю. «Грэнадзёр» відочна баяўся яе, мітусіўся, у самы недарэчны момант ні з пушчы ні з поля кінуўся дзякаваць за ўказ, што дазваляў мастакам вольна заходзіць у народныя лазні, каб вывучаць чалавечае цела на жывых мадэлях. «А сёння, бацюхна, на гасударыні натуру спасцігаць будзеш»,— засмяялася яна i бесцырымонна ўзяла яго за прычыннае месца. Ды ўсе старанні натхніць бутафора скончыліся канфузам, i яна мусіла пасылаць па Ланскога.
Імператрыца пераводзіць позірк на алькоў, i яе вочы затуманьваюцца.
Другі раз ён, полацкі вядзьмак i паляўнічы, авалодаў ёю вось там, на ложку, абрынуўшы на яе піраміду падушак i падушачак. I зноў яго ласкі нагадвалі ласкі дзікага звера. Зноў штосьці лясное, нётравае таілася ў руках, што блукалі па яе целе, не ведаючы аніякіх забаронаў. Яна не назвала б свае адчуванні прыемнымі, але прыхаваная трывога, што пульсавала ў ix лабірынтах, несла з сабою непаўторную слодыч.
Гаспадаром з першага імгнення блізкасці, як i раней, быў ён, i ў нейкую хвілю яе ўжо тады ўтнула здагадка, што ён апынуўся ў спальні не па волі яе, імператрыцы, а згодна з уласным, не зусім зразумелым ёй планам... Але ён быў геніяльным каханкам, i тое, што адбывалася сярод раскіданых падушак, ужо не пакідала месца думкам, якія імкліва адносіла ўдалеч паводка асалоды.
Яны гаварылі па-французску, аднак у ложку ў яго вырваліся словы на іншай мове. Гэта была не польская, а мова яго дзяцінства, гэтых прыдзвінскіх лугоў i пушчаў. Прамоўленыя на ёй словы нарадзіла не пяшчота, не цеплыня. У ix, як i ва ўсім тым, што ён рабіў з яе целам, гучала ўладная грубасць, якая між тым заставалася непакаранаю, бо ўваходзіла ў правілы гульні, якія яна, імператрыца, прымала не вымушана, a з усцехаю, цалкам падпарадкоўваючыся ягонай уладзе, яго дыханню i яго мужчынскаму crescendo.
Ейную свядомасць толькі злёгку зачапіла крылом зайздрасць да тых, каго ён любіў да яе i каго будзе любіць пасля.
Ён i яна ўскрыкнулі адначасова.
Потым яны ляжалі ў празрыстай, прапахлай ix любоўю цемры i размаўлялі.
Размова атрымалася нядоўгаю, але ў імператрыцы такое ўражанне, што яны прагаварылі цэлую ноч.
Яска ўквеленасці, што ўспыхнула, калі яна згадала ўпартае нежаданне ліцвіна назваць яе «зоренькой», не гасла, а наадварот — разгаралася i асвятляла падзеі прамінулае ночы ўжо крыху іншым святлом.
Тады, у прыліве жаночае ўдзячнасці, яна запусціла пальцы ў гушчар ягоных кудзераў, кудлаціла ix i дрымотна думала, як добра было б узяць полацкага паляўнічага з сабою ў дарогу: можа, да Магілёва, дзе яе чакала сустрэча з аўстрыйскім імператарам Іосіфам, а можа, i далей, у Пецярбург... Прамоўленыя ёю словы сталіся вынікам не асэнсаванага рашэння, a толькі працягам адчуванняў напоўненага шчаслівай стомаю цела, але яна, імператрыца, не выключав, што раніцой словы-мроі маглі — цікава было б паназіраць за Пацёмкіным i кампаніяй — увасобіцца ў яву.