«Хадзі да мяне на службу, ліцвін. Я вазьму цябе ў сталіцу».
Яна вяртала сабе становішча гаспадыні, але голас яшчэ быў афарбаваны цеплынёю, i зараз з гэтае прычыны яна чуе ніякаватасць.
Адказам стаўся смех — вясёлы, здаецца, шчыры i густы, як i валасы яго гаспадара.
Толькі адсмяяўшыся, ён сказаў «не».
«Я ўмею быць шчодрай...»
Ён меў адвагу перапыніць яе.
«Ваша вялікасць, магчыма, тое, што я скажу, будзе смешным ужо для вас.— Голас ліцвіна зрабіўся непрыемна сур'ёзным, у ім не ацалела ні іскрынкі смеху.— Сентиментальны юнак памёр ува мне так даўно, што я ўжо не памятаю, на якой ростані аплакваў яго. Але гэтаксама даўно я зразумеў, што не змагу жыць без гэтае зямлі. Без Дзвіны, без маіх лясоў, без магільных скляпоў нашага роду. Без таго, што той чуллівы юнак называў радзімай...»
«Цяпер i назаўсёды гэта частка маёй дзяржавы,— суха адказала яна.— Для тваіх дзяцей i ўнукаў радзімаю будзе ўжо Расея».
I зноў спальня пачула смех, але іншы: у ім гучала не толькі адмаўленне.
«Ваша вялікасць, няўжо вы насамрэч уяўляеце, што ўсё гэтак проста? Душа не можа ў адну цудоўную раніцу прачнуцца падданаю іншай дзяржавы».
«Ёсць розныя душы, ліцвін. Як ты ведаеш, шляхта, што прынесла мне прысягу, атрымала поўныя правы расейскага дваранства».
«Калі чалавека пазбаўляюць шляхецтва, ён не перастае быць шляхцічам».
«Ты павінен зразумець, што i тыя землі,— яна паказала на вакно, за якім плыла начная рака,— таксама будуць належаць Расеі. Праз год ці праз дзесяць — для гісторыі гэта імгненне. Людзі народзяцца, а землі — не. Я хачу, каб нашы ўнукі былі аднолькава рускімі i жылі, як родныя...»
Яна не заўважыла, калі перайшла на расейскую мову. Ён працягваў адказваць па-французску.
«Няўжо, вы думаеце, можна забыць...»
«Усё,— абсекла яна,— усё трэба забыць, ліцвін. Забыць дзеля міру, спакою i любові».
«Дзеля любові...»
Ён паўтарыў апошнія словы, як рэха, i пацягнуўся да яе.
Цяпер яна чула ў ім не толькі грымучую сумесь звера i паляўнічага. Яе пачуццё не паспела акрэсліцца ў думку, проста яна, імператрыца, ужо ведала, што — незалежна ад таго, ці прысягнуў ліцвін расейскаму трону — ён не быў яе падданым. Яна адчувала ў ім небяспеку, i гэта адно мацней распальвала яе. Напэўна, штосьці падобнае адчуваў i ён — вядзьмак, паляўнічы, вораг...
А можа, думаецца імператрыцы зараз, ёю кіравала ілюзія? Можа, блізкасць была неўсвядомлена абраная як галоўны аргумент у неспадзяванай спрэчцы, што пагражала стаць каламутным сном іхняе бяссоннае ночы?
Яна не пярэчыла, калі ён рашуча сцягваў яе з ложка на падлогу. Вусны i рукі паляўнічага зноў ператвараліся ў дзесяткі вуснаў i рук, якія абдымалі i лашчылі яе беспамылкова i таленавіта, але ў яе істоце нараджаўся пратэст. 3 такой адлучана-халоднай жарсцю, з такім самым майстэрствам ён мог бы любіць недзе пад стогам якую-небудзь шляхцянку з пасагам з дзесяці прыгонных душ. I ўсё ж жаданне перамагала, i не шляхцянка, а яна, імператрыца, мусіла таймаваць сябе, адтэрміноўваць імклівае набліжэнне таго моманту, калі, ужо незалежна ад яе волі, з грудзей вырвецца вызвалены шчаслівы стогн...
Блізкасць сталася не фіналам, як яна спадзявалася, a ўсяго пярэрваю ў размове, нітку якой ён звязаў адразу, як толькі яны прылеглі на ложак,— быццам проста на нейкі час пакідаў спальню i вось вярнуўся.
«Ваша вялікасць, у мяне двое сыноў, i я сумняваюся, што ў ix кароткая памяць...»
«Памяць, ліцвін, аблудная, a гісторыя — заўсёды хлуслівая. Ты ведаеш, ёсць безліч азначэнняў навукі Кліо. Мне даспадобы вось гэтае: кніга, якую пішуць пераможцы».
Ён азваўся не адразу.
«Яшчэ гісторыю называюць плоццю часу. Яна ўмее супраціўляцца. Яна можа быць зброяй».
Ёй праглася хутчэй скончыць размову, што з кожнай хвілінаю рабілася ўсё больш няўтульнаю, i разам з тым яна ведала, што трэба дагаворваць да канца.
«Людзі ва ўсе часы хочуць, каб ім паўтаралі прыгожыя казкі...»
Ён зноў памарудзіў з адказам, аднак засталося ўражанне, што яму няцяжка знайсці патрэбныя словы, проста ён лічыць, што ўсё ўжо сказана раней.
«Так, хочуць. Але не ўсе. Будуць i тыя, хто не захоча верыць казкам».