— Не начавала дома, вось і не павіталася… А Нінін бацька, ты ж ведаеш, блізкі Канапацкім.
— От і мяне гэта бянтэжыць, але падумаў, што вам, можа, спатрэбіцца.
— Правільна падумаў. Ды якіх толькі супадзенняў не бывае.
Цяпер, разбіраючы свае значкі-заметкі, капітан думаў больш канкрэтна. Што магло азначаць з’яўленне Ніны Шумейка раніцай у раёне, дзе абакралі яе знаёмых? Хутчэй за ўсё начавала ў каханага і адвярнулася ад Валодзі, бо спадарожнік або спадарожнікі мелі не надта рэспектабельны выгляд. Тлумачэнне даволі пераканаўчае. Разам з тым не шкодзіла б устанавіць, прынамсі, два факты: хто былі хлопцы, што ехалі з ёю, калі, вядома, з ёю; ці ведала яна, што Канапацкіх не будзе, або ці ведала хаця б пра паліто? Неўзабаве гэтыя пытанні з’явяцца ў іх, вышукнікоў, рабочым плане. А пакуль… Пугацэвіч разгарнуў карту горада.
Вакол дома Канапацкіх ён блукаў уначы, не ўсе вуліцы і завулкі запомніў. Доўга глядзеў на план з вычарчанымі раёнамі і кварталамі, вуліцамі і скверамі і ніяк не мог дапяць, што знайшоў у ім для сябе цікавага. Думкі нібы адключыліся. I раптам бліснула. Ад Водаправоднай вуліцы адгаліноўваўся завулак Берасцянскі… А ў Берасцянскім завулку жыў… Жыў адзін з кампаніі Лебедзева — Грыгаровіч. I бліжэйшы ад яго прыпынак быў канцавы. Нініна паездка набывала кепскі сэнс, калі толькі тут не тое славутае супадзенне.
Напэўна, самае простае было паказаць ці Грыгаровіча, ці яго фота Валодзю Гаруновічу. Пугацэвіч не сумняваўся, што той і слова нікому не скажа. Ды былі ў гэтым звычайным, здавалася, дзеянні два «але». Валодзя сам сказаў, што не ўпэўнены ў апазнанні. Так што хутчэй за ўсё не апазнае. А вось з Нінай пасля гэтага наўрад ці зможа сустракацца па-ранейшаму, падазрэнне застанецца. Між тым выключаць Ніну з гэтай гісторыі таксама пакуль рана, і паказваць ёй гэта нельга ў любым выпадку. Пугацэвіч папытаў у Валодзі, што з сябе ўяўляе Ніна. Ён адказаў коратка: «Мадэ ін не наша». Сказана было трапна, бо гаворка ішла не пра адзенне, а імкненні. Такія дзяўчаты часта збіваюцца з дарогі.
У свой час следчы райаддзела выклікаў Шумейка. Яе паказанні Сяргей Антонавіч помніць, нічога вартага ўвагі ў іх не было. Як і іншыя блізкія знаёмыя, адказвала: не ведаю, не чула, не гаварыла, не дзялілася. Для следчага яна была адной з многіх і калі нават, адказваючы на пытанні, чырванела, бянтэжылася, заікалася, для яго гэта выглядала натуральным. Не кожны трымае сябе ўпэўнена перад следчым, асабліва чуючы непрыемныя пытанні і кепска прыхаваныя падазрэнні. А што так магло быць, Пугацэвіч дапускаў — следчы Загдай тактоўнасцю, уменнем падысці да сведкі далікатна не вызначаўся. I можа, у дадзеным выпадку нешта важнае прапусціў…
У дзверы пастукалі, і, не дачакаўшыся запрашэння, у расчыненых створках узнікла магутная пастава Акуліка.
— Іду міма, і раптам асяніла: як тут у цішыні няўтульнага, даўно не рамантаванага кабінета пляце густое крыміналістычнае павуцінне на скакароў-дамушнікаў адзін славуты сышчык.— Што-што, а пры выпадку памянціць языком капітан любіў. Быццам узнагароджваў сябе за стрыманасць у тыя доўгія хвіліны і гадзіны, калі быў вымушаны выслухоўваць шчырую, а часцей няшчырую сповед зь прыцягнутых да адказнасці парушальнікаў закону.— Дай, думаю, пагляджу, ці няма ў яго сетцы якіх незаўважных дзірак?
— А яшчэ кажуць, што гара ігнаруе Магамета,— Пугацэвіч ускочыў і радасна паціснуў капітанаву руку.— Збіраўся да цябе, а ты ўжо тут, Вадзім, уласнай персонай.
— Я, Сярога, ніколі не спазняюся.
— Ага, ты з тых, хто на месца пажару прыязджае за паўгадзіны да пажару.
— Памыляешся, дружа,— следчы памахаў у паветры рукой, распрамляючы збялелыя пальцы.— Я з тых, хто выконвае ўказанні раней, чым іх аддаюць.— Ён зноў паварушыў пальцамі.— Самбіст, каратыст і мядзведзь разам узятыя. Няўжо забяспечыў мне фронт работ?
— Будзе табе тваё, будзе. За мной, як ты на сваім гарбу адчуваў не раз, не прападае. Садзіся побач і слухай.
Акулік пакасіўся на блакнот з кручкамі, з’едліва праехаўся:
— Іерогліфы… На якой пішаш: японскай, кітайскай?
— Спасцігнеш, калі навучышся не вачамі, а вушамі глядзець.
— Хіба твой язык апошнім часам з гукавых на светлавыя хвалі наладзіўся,— Вадзім лацвей уціснуўся паміж падлакотнікамі мяккага крэсла, яно аж застагнала, і паклаў перад сабой чыстую паперу.— Паколькі оперупаўнаважаныя вышуку пратаколы пішуць з майго даручэння, а капітану Пугацэвічу я такога не даваў, мушу твой сакрэтны шыфр перакласці на чалавечую мову. Да тваіх паслуг, сышчык!
Яны сябравалі яшчэ з універсітэта, і такія, калі выпадала разам працаваць, жартоўныя размінкі перад абмеркаваннем нечаканых сітуацый былі ім як праверка баявой гатоўнасці. Апошнія словы Акуліка сведчылі, што разрадка скончылася. Перад Пугацэвічам сядзеў ужо не весялун, якім яго звычайна бачылі таварышы ў вольны час, а заклапочаны, нават хмурны чалавек, следчы з цяжкай ношай адказнасці на плячах.