Столік мне не надта падабаецца, я сеў бы ля акна, адкуль і агляд лепшы, і дзе святла болей. Ды што паробіш, калі ўсё ўжо выбрана за мяне. Саджуся і звысоку аглядаю памяшканне. Звысоку ў прамым і пераносным сэнсе. Прамым — ростам мяне бог не пакрыўдзіў, сто восемдзесят сем; пераносным — каб сабе цану набіць у вачах пэўных наведвальнікаў.
Кафэ невялікае. Як кажуць у гандлі, на трыццаць два пасадачныя месцы. Як па мне, то чым меней, тым лепей. Выручка мяне не хвалюе, і тут мы, напэўна, з дырэктарам трэста сталовых і рэстаранаў не знойдзем агульнай мовы. На шчасце, гэта і непатрэбна. Кожны з нас будзе вырашаць сваю праблему самастойна.
А нішто, тут няблага. Можа, таму, што яшчэ пуставата. Васемнаццаць гадзін — ні дзень, ні вечар, абед скончыўся, вячэраць ранавата. А такіх гультаёў, якім выглядаю я, у горадзе не многа.
Афіцыянткі цікаўна паглядаюць у мой бок, але не спяшаюцца. Паважаная ўстанова грамадскага харчавання павінна вытрымаць кліента. Ці то каб сваю годнасць падкрэсліць, ці то каб кліент апетыт адчуў. Мне дык гэта акалічнасць сёння спрыяе, хаця пасля снядання, як чамусьці часам кажуць, у маім роце макавай расінкі не было. Выцерплю. Тым болей што і мне прыемна разглядаць гэтых прыгажунь.
Відаць, на афіцыянтак належнага ўражання я не зрабіў. Зацікавіўшыся спачатку, яны хутка перасталі звяртаць на мяне ўвагу і вярнуліся да перапыненай размовы. Ну і што? Хаця, вядома, і крыўднавата. Я ж хлопец не зломак. Нават няёмка было, калі прыносіў у рэдакцыю вершы. Усё чакаў, што раптам хто, прачытаўшы, параіць: табе не алоўкам забаўляцца, табе ліхтары на вулічных слупах мяняць, пад’ёмнік не спатрэбіцца. I то, акселерацыя. Ростам, калі ўжо браць паэтычны цэх, то хіба толькі Сяргею Міхалкову саступлю. Ды справа не ў росце, відаць. Адна мая знаёмая з гэтага поваду зазначыла: каб ты яшчэ і пісаў так…
Дык чым жа я не прыглянуўся гэтым прыгажуням? Плечы шырокія. Рысы твару, чуў, правільныя. Не кірпаты і не рабы. Вочы шэрыя. Адно чупрына крыху падвяла — рыжаватая. Аднак і гэта гледзячы на чый густ. Так што хлопец я не абы-які. А яны…
Пакуль я разважаў, час, вызначаны на вытрымку кліентаў, здаецца, мінуў. Танклявая фея ў белым фартушку і накрухмаленым карункавым чэпчыку-кароне павольна ўстала і паплыла ў мой бок. Уяўляю, што будзе ў яе душы, калі нарэшце справа дойдзе да заказу. Мой выгляд, напэўна, абяцае добрую пасядзелку. А я, вядома, паесці — паем, а піць буду толькі каву. Цэлы вечар. Гаркаватае рэдкае піхво — сведчанне таго, што і буфетчыку трэба жыць, дзяцей гадаваць. Піць маленькімі глыткамі, смакуючы, як знаўца-дэгустатар. Бр-р… Можа, лепш мінеральнай узяць? Не. Сапраўдны лірык, калі і ўжывае што белае, то без бурбалак.
Першы кантакт з чароўнай феяй прайшоў быццам бы нармальна. Вытрымку яна мае. Выслухала заказ і вокам не міргнула. Толькі плечыкамі павяла. А я тым часам, пакуль яна не адышлася, дастаў з кейса трохколерную шарыкавую ручку, прывезеную мне таварышам аднекуль з Еўропы. Прыгожую, важкую, масіўную. Ручка пакацілася, дзынкнула па шкле століка і затрымалася ля сальнічкі. Прынада спрацавала. У падфарбаваных вачах феі нешта мільганула. Будзем лічыць, што цікаўнасць. Няблага. Бо, як мне вядома, гэта прыгажуня часта і ахвотна затрымліваецца ля суседняга століка, калі там балююць мае будучыя знаёмыя.
— Скардзіцца хочаце, вас затрымалі, вас аблічылі? — варожа затарахцела дзяўчына, імгненна згубіўшы прываб-насць. Няўжо яна сапраўды такая — злосная, грубая? Шкада.
— Я падобны на паклёпніка? — спытаў я з годнасцю.— Дробязі жыцця мяне не хвалююць,— і паклаў на стол стос чыстай паперы. Потым разгарнуў часопіс на адпаведным месцы.— Во!
Фея ўчалопіла вочы ў фатаграфію, перавяла позірк на арыгінал, усміхнулася:
— Першы раз абслугоўваю жывога паэта…— I, адыходзячы, вільнула клубамі, азірнулася.
Запярэчыць супраць паэта ў мяне не стала сціпласці. Але паводзіны Феі, буду ў думках так яе называць, пакінулі надзею.
Хеўра Лебедзева з’явілася нібы па раскладу, а дзевятнаццатай гадзіне. Аж абрыдла чакаць. I каву піў, і паперу крэмзаў. Ды хоць пасіней, тут нават двух радкоў не нарыфмуеш. Відаць, даўней пазты ў кафэ больш натхнення чэрпалі і языкамі мянцілі, даводзячы адзін аднаму свае ўзнёслыя думкі. А з кім. цікава, я падзялюся геніяльнай творчай задумай? Хіба з гэтай троіцай, атрымаўшы ўзамен пэўны кафэ-шантанны вопыт. А яны з выгляду нармальныя хлопцы. Апрануты модна. Мне да іх джынсава-вельветавага шыку не дацягнуцца. Увайшоўшы, па-гаспадарску, упэўнена памахалі рукамі афіцыянткам і накіраваліся да суседняга з маім століка, на якім стаяла грозная таблічка «заняты».