Зноў зайграла музыка. Знаходжу вачамі ў глыбіні залы дзяўчат за столікам і звяртаюся да Самсонава:
— Пакуль табе закусь прыбудзе, разамнуся.
Самсонаў быў нахмурыўся, відаць, успомніў, як мы з ягонай Люсяй скакалі ў гэтым рэстаране. А што рабіць, калі я люблю, як казаў адзін камедыйны персанаж, выпісваць нагамі крэндзелі?
Танцую спецыяльна воддаль, а сам раз-пораз паглядваю на іх. Нахіліўшыся адзін да аднаго, яны ажыўлена гамоняць. Аб чым? Не буду гадаць. Цяпер ужо да развязкі недалёка.
Мая партнёрка аказалася з гаваркіх. Яшчэ не скончыўся танец, а я ўжо ведаў, што яна працуе на рэспубліканскім радыё, прыехала па рэпартаж і вельмі шкадуе, што мусіць сёння ехаць дадому. Пры гэтым карэспандэнтка шматзначна ўсміхаецца. Прыняць усмешку на свой кошт? Спакусліва. Толькі да Валі ёй, як да Месяца, а надта смелых жанчын я баюся наогул. Але сёння ў мяне іншага выйсця няма, і я раблю ход, за які заўтра Пётр Пятровіч наўрад ці пахваліць. Прызнаюся дзяўчыне, што хачу збегчы з кампаніі, і прашу яе дапамогі: як збярэцца ісці, каб паклікала мяне. Абяцаю за гэта да поезда праводзіць.
Дзяўчына не верыць, думае, што гэта я выдумаў, каб замацаваць знаёмства. Яна ўважліва глядзіць на мяне, і я кажу:
— Калі не хочаце…
Яна чамусьці ўздыхнула і паабяцала:
— Выручу. Але лаўлю на слове — праведзяце.
Недзе праз паўгадзіны дзяўчына падышла да нас. Ні Сямён, ні Алег не засмуціліся, што пакідаю іх. Я паклаў на стол грошы, дастаткова, каб аплаціць заказанае, і, зрабіўшы выгляд, быццам не заўважаю задаволенасці на іх тварах, вінавата разводжу рукамі: маўляў, мушу. Гэта было не надта сумленна перад дзяўчынай, ды мы з ёю дамовіліся. На развітанне мазнуў мёдам па Сямёнавых вуснах найгранай шчырасцю:
— Перабіраюся ў інтэрнат, на Савецкую. Занатуй каардынаты…
27
3 раніцы Акулік забег да Пугацэвіча. Ён паляпаў па ўспухлым партфелі і сказаў:
— Я ў пракуратуру. Першы допыт Грыгаровіча даручаю правесці табе.
— Сам хацеў прасіць аб гэтым,— адказаў Сяргей Антонавіч.— Маю наметкі.
— От і добра…
Было вырашана, што Лебедзева затрымаюць у канцы дня. Учора Пугацэвічу гэта рашэнне здавалася правільным. Цяпер ён раптам засумняваўся. Ён жа ўпэўнены, што ўкрадзеныя рэчы часткова або нават усе Лебедзеў трымае дома. Пасля паказанняў Шумейка і Макоўчык падставы для вобыску з’явіліся. Але падставы былі і ўчора. Дык чаму ён, Пугацэвіч, прапанаваў адкласці вобыск? Верыў, што з дапамогай Лебедзева-бацькі Сямён добраахвотна выдасць крадзенае? Не хацелася Пугацэвічу вялікага шуму, які абавязкова ўзнікне ў доме, не заслугоўваў гэтага Лебедзеў-старэйшы, пра якога казалі толькі добрае. Нават пры тым, што бацька адказвае за сына, асабліва за сына-злачынца. Праўда, той-сёй мог потым і папракнуць Пугацэвіча, што пабаяўся, маўляў, высокай пасады Лебедзева. Ды справа не ў гэтым. Тут Сяргей Антонавіч не адчуваў пакут сумлення. Бо гэтак жа шкадуе ён у падобных выпадках і іншых бацькоў, незалежна ад іх месца службы. Непакоіла яго, што хітры, вынаходлівы Сямён, атрымаўшы час, мог выкінуць нешта непрадбачанае. Падставы для трывогі былі. Лебедзеў-сын трымаўся спакойна, і гэта насцярожвала…
У дзверы пастукалі. Шульжьж прывёў Грыгаровіча.
Хлопец хаваў трывогу не надта ўмела — абураўся, грубіў. Павел і адносна яго не памыліўся. Федзька сапраўды быў тупаваты, упарты. Такія нават відавочнае адмаўляюць. Таму Пугацэвіч вырашыў спачатку нагадаць Грыгаровічу некаторыя эпізоды. Пачаў як бы з канца:
— У мінулы чацвер па просьбе ці хутчэй па загаду свайго прыяцеля вы, Фёдар Фёдаравіч…
Грыгаровіч, відаць, не прывык, каб да яго звярталіся з такой павагай, недаверліва зірнуў на Пугацэвіча.
— Дык вось,— пасля невялікай паўзы працягваў капітан,— ведаю, што вы паклалі ў аўтаматычную камеру захоўвання невялікі чамаданчык, узяты з дзесятай кватэры дома нумар васемнаццаць на Падлеснай вуліцы.
— Лепіш, начальнік,— ён паглядваў панура, раз-пораз папраўляючы звіслую грыўку. Словы цадзіў скрозь зубы, яўна працуючы пад бачанага, можа, у кіно рэцыдывіста. Сказанае старшым оперупаўнаважаным уражання на яго не зрабіла. Ведаў, што Шумейка перахавала чамаданчык,— дакажы цяпер, што гэта ён занёс яго туды.
— Не судзіліся, не прыцягваліся,— паківаў галавой Пугацэвіч,— а мова закончанага крымінальніка. Да вашага ведама, мы нічога не «лепім», толькі — факты. Дапускаю, схованку ў дзесятай кватэры рабілі не вы. Хто? Не адводзьце вочы, кралі ж з ім разам. Толькі ён потым затрымаўся ў доме, а вы пабеглі да машыны, да «Жыгулёў», паміж іншым.