— І праўда, Эдзічак, не задзірайся,— гаворыць і дзед.— А ты б, Росцік, лепш бы Алеськай пахваліўся, пра сябе што б расказаў. Я пасля б старую пацешыў.
— А што расказваць, Кузьма Паўлавіч? Жывём, хлеб жуём! Добра жывём — вось і расказ увесь. Як у вас кажуць: у хаце дастатак і ў сям'і парадак!
— Бач ты: як у нас кажуць. А ў вас жа як?
— Ну, Кузьма Паўлавіч, я ж без задняй думкі! — кажо зяць.
— Дык і я так, барані бог! Ці ў нас, ці ў вас — якая розніца? Вы — разумнейшыя, мы — дурнейшыя, толькі і ўсяго,— пасміхваецца дзед.
— Ах, Кузьма Паўлавіч, Кузьма Паўлавіч! — уздыхае зяць.— Так яно і пачынаецца. Вы — нас, мы — вас пачынаем не разумець.
— Чаму ж...
Дзед хоча нешта запярэчыць, але яго рашуча перабівае маці:
— Тата, ну чаго і вы разумнікам сябе выстаўляеце? — І да зяця: — А ты б, Росцік, і праўда што-небудзь цікавае расказаў. Куды ездзіў, што бачыў...
— Паездкі, Антаніна Васільеўна,— мая работа. Што ж тут можа быць цікавага? Як нарыхтоўваюць у калгасе сянаж? Ці як бычкоў нагульваюць?
— Ну чаму ж? Дарога — гэта заўсёды нешта цікавае. Я ж, помню, як першы раз ехала поездам, як з бацькам пуцёўкі ў дом адпачынку палучылі, дык у дарозе больш нагледзелася, чым у тым доме адпачынку.
— Ладна, маці,— бы просіць яе памаўчаць бацька.
— Ладна-то ладна, але ж як так? Сабраліся, а пагаманіць быццам няма аб чым. Ці ж то чужыя? Люда як вады ў рот пабрала, ты, Андрэй, насупіўся... Эдзік адно толькі ведае, што збрахнуць што...
— А ты б хацела, каб тут з дакладамі выступалі? — падколвае бацька.
— Ай, слухай, Андрэй, ужо і ты пад сына падрабляешся? — крыўдуе маці.— З дакладамі... Песню хоць бы спелі, ці што? Чарчына ж была!
— Ладна, маці. Якая тут песня?
— А мо і праўда? Леську паклічам,— падтрымлівае яе зяць.
— Хіба што Леську. Ёй можна спяваць. Як птушаняці,— кажа бацька.
— Таму птушаняці спаць даўно пара,— азываецца дачка.
Яна, як муж прыйшоў, слова не вымавіла. Мутарна ў яе на душы. Ішла сюды і сама не ведае чаго. Каб пажаліцца? Вось і пажалілася. А ці трэба было тое рабіць? Ды яшчэ пры дзеду? Калі і трэба было, дык не так. Не тое яна гаварыла. Што ёй да таго, які ён, што думае, што гаворыць, з кім сябруе? Галоўнае — не любіць яна яго. Даўно не любіць. І ці любіла? Каб любіла, дык ці зненавідзеўся б так? А цяпер жа не можа і чуць яго, і бачыць. Як зусім чужы зрабіўся. Ведае, што мо і кепска так думаць, грэшна і сорамна, а не можа іначай. Адно стрымлівае — Леська, а то б даўно... Бацька — зразумеў. Ён — добры, чэсны. Ён — даруе. А маці? Маці — наўрад. Зяцёк ёй даражэйшы за дачку зрабіўся. Не, нічога благога яна не хоча думаць пра маці. Проста — не ведае яго маці. Усё Антаніна Васільеўна ды Антаніна Васільеўна... Вось і расплавілася маці: надта ж зяцёк уважны і культурны! А яна адчувае — ён можа і ўдарыць. Не замахваўся, пакуль яна пакорлівая ва ўсім была, пагаджалася, а заўпарціцца — не пабаіцца і ўдарыць, і ўся яго культура аблупіцца, як пабелка старая... Дарма яна заікалася. Трэба канчаткова для сябе ўсё вырашыць, а тады ўжо... А парашыць — не так і проста. Восем гадоў прайшло... Мутарна, непамысна дачцэ. Мо досыць сядзець тут і багамасіць попусту, як бабка любіць гаварыць? Вось яна і азвалася.
А зяць — тут як тут!
— То мо пойдзем, мамачка?
— А божа ж мой! Не паспелі ў хату зайсці, а — пойдзем ужо! Ці ж далёка? Выспіцца яшчэ шчабятуха! Гуляе во, дык хай і гуляе! — маці як загадвае.
І дзед угаворвае:
— А і праўда, дзеткі! Яшчэ не позна надта!
— Я чаю згатую. Пячэнне пякла. Як ведала ўсё роўна, што госці будуць. Сядзіце во, гаманіце, а я хуценька. А то — тэлевізар уключыце, мо што цікавае ідзе.— Маці выходзіць на кухню.
— Чаю мо і няблага будзе папіць,— гаворыць бацька.
— Чаму ж не,— пагаджаецца дзед.— Мы са старой толькі чаем і вячэраем. Калі малака пап'ём, а часцей — чай. Шклянку кіпню, лыжку варэння, пернік які — лепшай вячэры і не трэба.
— Гэта, Кузьма Паўлавіч, не чай,— прымірэнча кажа зяць.— Чай вунь ва ўзбекаў. Калі заварка паўгадзіны пастаяла, дык ужо гэта памыі, а не чай. Заварыў і тут жа налівай у шклянкі. Апякайся, а — пі! Вось гэта ў іх чаем завецца. І ў грузінаў гэтаксама, і ў азербайджанцаў...