Вось і горад... Конны рад
Супраць каменных палат.
А ў сталіцы гэткі звычай:
Як не скажа гараднічы,
То не можна прадаваць,
Як не можна і купляць.
Час абедні наступае,
Гараднічы выязджае.
Туфлі. Шапка з барсука.
Тупат-цокат рысака.
Сотня варты і вяшчальнік,
Важны, нібы ён начальнік,
Трубіць голасна ў трубу
І крычыць на ўсю губу:
«Госці[2], крамы адчыняйце,
Прадавайце і купляйце!
А наглядчыкам сядзець
Каля крамаў і глядзець,
Каб усё ішло парадкам,
Ціха, мірна, згодна, гладка,
Бо як змогуць ашукаць -
Ветру ў полі йдзі шукаць!»
Госці лаўкі адчыняюць,
Люд хрышчоны заклікаюць:
«Падыходзьце ўсе сюды -
У гандлёвыя рады!
Калі ласка, тары-бары,
Ёсць усякія тавары!
Ёсць кітайка і атлас,
Закупляйце ўсё ў запас!
Людцы добрыя, панове!
Рады будзеце абнове!»
Пакупцы аж валам пруць,
У купцоў тавар бяруць.
Тыя грошы лічаць, лічаць,
Пакупцам здароўя зычаць.
А той соценны атрад
Прыязджае ў конны рад.
Бачаць столькі тут народу -
Не прабіцца да ўваходу!
Людзі проста аж кішаць,
І рагочуць, і крычаць.
Гараднічы задзівіўся:
Бач, народ развесяліўся!
Даў атраду ён загад
Расчышчаць дарогу ў рад.
«Басаногія вы чэрці! -
Вусачы крычаць. - Да смерці
Можам тут вас засячы!» -
І пусцілі ў ход бічы.
Тут народ заварушыўся
Шапкі зняў і расступіўся.
Бачыць коннай сотні раць:
Побач два кані стаяць.
Маладыя, вараныя,
Грывы ўюцца залатыя.
Гараднічы аж знямеў,
Потым кажа нараспеў,
Вочы лупячы на грывы:
«Многа ў свеце ўсякіх дзіваў.
Я шмат ездзіў і хадзіў,
А такіх не бачыў дзіў!»
І атрад увесь здзівіўся,
Расступіўся, расхіліўся.
Гараднічы злез далоў,
Коней ціха абышоў.
Загадаў: «Каб не куплялі,
Рот на іх не разяўлялі!
Паскачу я да двара
З навіною для цара».
Частку кінуў ён атрада
І паехаў для даклада.