— «Маршалак» падышоў да хлопчыкаў і выставіў назад руку. Паслугач умэнт піхнуў яму ў далонь хустачку. «Дзядэк» павыціраў малым насы ды раздаў па цукерачцы. Тады павыломваў ім па дубчыку і давай камандуваць: «К назе!», «На плячо!», «Плютон, шагам — марш!», «Запявай!..» Мы падзівіліса, і, чую, ты шчэ да Касцевіча кажаш: «Здзяцінеў, падло, доўго ўжэ не пажыве!» А калі паехаў, мы з табой таксамо во гэтак закурылі, але — з тых муштучкоў...
Крапак хвіліну падумаў, успамінаючы:
— Здаецца, учора тое ўсё было! I калі яно, скажы ты мне, Лаўрэне, праляцело-праехало?
— Але вы толькі ўзгляніце на гэтаго сямідзесяціпяцігадоваго ка-валера-фраера, ёо-о, маё-о,— нават «Марльборо» смаліць! А я — «Прыму».
— Ад гэтай заразы горло надто дзярэ — яе і ў рот не магу нават сунуць.
— Так, так, наеты галоднаго ніколі не разумеў і яму не спагадаў! Паслухай, пан чортавы, а маё горло, думаеш, луджанае і не дзярэ, та-ак, па-твойму? I я, па-твойму, не меў бы хэнці які «Космас» ці якую «Герцагавіну» пасмакаваць? Затое «Прыма» — як задарам! За «Прыму» нават мая касавокая звэнга не бурчыць — выдае капейкі без адзінаго слова!
Чорная, як галавешка, прымакова галава затрэслася ад кашлю.
— О-ой, замучыў ён мяне!.. Ну, здаецца, прайшоў!.. Разумееш, як толькі хлябну дыму, так і пачынае... Ладно, пагаворым пра цябе зара. Скажу табе, раско-ошно жывеш, бы калісь — паш Вішпінг! Не-е, з усяго нашаго вывадка, Лаўрэн, пашанцавало аднаму табе! Пра гэто я цвярдзіў, цвярджу і буду ўсім заўсёды цвярдзіць — каб невядомо што ты тут мне гаварыў!
Маркевіч пачаў ужо злавацца:
— Ай, чаго табе, Зміцер, плакацца? Жонку маеш, і яна ў цябе, як мур, здаровая, шчэ сам прызнаеш — узяўшы за рогі, і быку шыю зверне! Столькі ты дачок нагадаваў, сем ці восем унукаў! А шчэ займеў чатыры зяці, як дубы!..
— Ы-ы-ы-ых, ты пра што-о, Лаўрэ-эн?! — Крапак узняў на яго маршчыністы, з адубелай, як старая халява, скурай твар, а шэрыя вочкі ўзглянулі на земляка са шчырай крыўдай.— А ё-о, маё-о, ці ты сляпы, ці ніц не хочаш бачыць і разумець?!
Зміцер разгарнуў ботамі разлезлы снег, стаў на цвёрдую зямлю, збіраючыся грунтоўна ўсё выладаваць земляку.
— Пра жонку — ніц не скажу. Толькі яна мяне і шкадуе. I то, халера, не заўсёды. А дочкі — дай ты веры, як грызуць і грызуць! Адно паслухай. «Зосі яе родны бацько восем тысяч на машыну адваліў!» — вытыкае мне адна ды чакае, што ёй адкажу. Другая кідаецца прыскам у вочы: «Нават Лілін айчым падчарыцы пуцёўку ў Італію зафундаваў, а мне родны татко і кааператыву не выб'е! Трэцяя дзярэ ляпу: «Вы мне ў пасаг нічого не далі з мацерай — выпхнулі сірату, быле хутчэй з хаты, у мяне нават людскай дублёнкі няма!» Чацвёртая звэнгае штось сваё! А што ты ім цяпер — грымака дасі, як калісь? Дарослыя кабылы! Мая кабета, замест таго каб заткнуць ім гагаўкі ды сказаць — соплі сабе падвяжыце раней, чым на старого ды згараванаго бацьку, які вас на свет пусціў і выгадаваў, нападаць,— ведаеш? Шчэ і расцвельвае іх! Дый аб чым тут гаварыць? Каб гэтыя эгаісткі бацьку нават рэзалі, яна іх падолам закрыла б, а ёо-о, маёо-о! А чатыры зяці, пра якіх ты кажаш — бы дубы,— маўчаць, бы вады ў рот набраўшы, як адзін маўчаць! I выходзіць, Лаўрэне, я — бы той няшчасны, дальбо, жолудзь, што і сярод тых самых дубоў, і дрыжыць ды баіцца, каб свінні не з'елі.
Лаўрэн пакпіў:
— Ой, бедны ты, бедны!
— Бе-едны — аж пакалоўса! — ані крыху зямляк не пакрыўдзіў-ся. Толькі зноў зайшоўся ад сіплага кашлю.
— О-ох!.. Кха-кха-кха, халер-ра!.. Ху-у-у, прайшло, здаецца!.. Абскублі мяне, абабілі, Лаўрэне, бы таго пня пры самай дарозе, і што з гэтаго маю? Шыш з макам! У пустыні адзін праведнік зайшоў у пячору да львоў калісьці, толькі крыху пабыў з імі, то што ты думаеш? Пра яго ў кожнай Бібліі напісалі — праславілі на ўвесь свет ды ўпамінаюць цяпер тысячы людзей. А тут — от халера — чалавеку нават ніхто і не паспачувае!
— То шва-ах[54], бачу, тваё дзело.
— Шва-ах, Лаўрэне, шва-ах! Адзіная палёгка на душы — каго не паслухаеш, усім дастаецца ад дзяцей, нявестак, зяцёў, унукаў ды цяперашніх надто разумных унучак па самюсенькія годзі, усе-ўсе трымаюць гэтак слязу на сэрцы!
Хвіліну падумаўшы:
— Хоць калі ўзяць з іншаго боку, то скажу табе, Лаўрэне, па шчырай праўдзе, дак і без гэтых чортавых дачок, якія б яны там ні былі ўрэдныя, без такіх зяцькоў і ўнукаў — могілкі, а не жызня. То лепш ужэ бываць на такім базары ды гэтак мэнчыцца дзень у дзень, чым — ТАМ тырчаць, дзе той магільны спакой. Успеецца шчэ і туды, праўду кажу? I выходзіць, толькі адзін ты ў Гродне зусім іначай улад-каваўса. Адно табе аднаму выпаў шанц шчэ на зямлі жыць у раі ці — камунізме.