- Бутэрброд з курыцай i шклянку малака. А што?
- Не ведаю. Дай, думаю, спытаюся. Ты ж у мяне спыталася.
Яна села ў крэсла насупраць яго i закурыла цыгарэту.
- Нiхто не паверыў бы, што першая наша размова пасля столькiх год будзе пра тое, што мы елi ў абед.
- Што ж, я думаю, праз столькi гадоў гэта адзiнае, пра што мы можам пагаварыць.
- Ты маеш рацыю. Ну, як сябе адчуваеш?
- Шмат лепш, дзякую. Я пайду, не хвалюйся.
- Не спяшайся. Мне няма чаго рабiць да сямi.
- А потым што робiш?
- Што?
- Я зусiм не цiкаўны. Мне часта хацелася ведаць, што ты робiш, калi не займаешся справамi.
- Вельмi мiла, Фрэнсiс. Гэта мяне кранае.
- У цябе добрая крама, - сказаў ён.
- Мне ён падабаецца.
- Справы, напэўна, iдуць добра.
- Даволi добра. Гандаль на каляды нiколi не быў такi паспяховы, як сёлета.
- Я рады за цябе.
- Роўз дапамагла, - сказала Лiдзiя Браўн.
- Няма патрэбы мне пра гэта гаварыць. Аплочваю чэкi я. Чаму ўсмiхаешся?
- Адзiная сувязь памiж намi было тваё прозвiшча ўнiзе чэка. Фрэнсiс Д. Б. Кiнг. Фрэнсiс Д. Б. Кiнг. Я памятаю, часта пiсала, "мiстэр i мiсiс Кiнг", каб ведаць, як гэта будзе выглядаць. Лiдзiя Б.Кiнг. Мiсiс Фрэнсiс Д.Б.Кiнг. Л.Б.К. Я думаю, усе дзяўчаты робяць тое самае.
- Гэтак было i са мной. Я пiсаў "мiсiс Кiнг" i думаў пра цябе.
- Няўжо праўда?
- Чыстая праўда. I Лiдзiя Б. Кiнг, i Лiдзiя Кiнг. Не прыпомню, каб пiсаў Л. Б. К., але, магчыма, пiсаў i так.
- Проста не магу ўявiць цябе такiм сентыментальным. Рамантычным.
- Ты забылася.
- Няўжо? Я - забылася. Якое неверагоднае нахабства трэба мець, каб сказаць такое. Адно мне так i не ўдалося - забыць. Цi можаш ты сабе ўявiць, што кожную ранiцу, калi я адчыняю краму, вось амаль ужо трыццаць гадоў, бачу, як ты праходзiш мiма па дарозе на цягнiк. Ты нiколi не зайшоў, нават не зiрнуў у мой бок. I гэта я забыла? Ты нават не заўважаеш крамы.
- Я заўсёды ведаў, што ён тут. Памятаю, у вайну, на перадавой, цемра, хоць выкалi вока, а я ўсё думаю, як тут дома. Успамiнаю ўсе будынкi ў нашым раёне, усе крамы i заўсёды тваю краму.
- Я ўсё спадзявалася, што цябе заб'юць на вайне.
- Што?!
- Ты лiчыш, што ў гэта цяжка паверыць?
- Я лiчу, што ў гэта немагчыма паверыць. Да таго як пачалася вайна, прайшло добрых дзесяць гадоў, як мы пасварылiся. Адно - не размаўляць са мной, але так ненавiдзець, каб хацець маёй смерцi праз дзесяць гадоў! Я ж не зрабiў нiчога дрэннага, Лiдзiя.
- Мне ты зрабiў, Фрэнсiс. Ты ўсё роўна што забiў мяне. Паглядзi на мяне. Хто я? Мне хутка шэсцьдзесят, нiякiх перспектыў на дзяцей, а я люблю дзяцей. Кватэра над крамай, замест утульнага ўласнага дома.
- Усё гэта крыўдна i не цяжка зразумець, але так ненавiдзець, каб хацець маёй смерцi... Ведаеш, калi б я ведаў гэта тады, я мог бы зрабiць табе такую ласку.
- Ну, што ты, Фрэнсiс.
- Праўда. Калi я ад'язджаў на Цiхi акiян, я ўладкаваў усе справы, зрабiў завяшчанне на Роўз i дзяцей. Карацей кажучы, прывёў усё да парадку. Але я не мог вярнуць тое, што зрабiў табе. Мне здаецца, што вельмi рэдка здараецца так, каб чалавек рабiў памылку i нiчога не мог паправiць, абсалютна нiчога. Але я не думаў, што ты так моцна мяне ненавiдзела.
- Яшчэ як.
- I цяпер?
- Цяпер? У гэты момант? Не. - Яна адвяла ўбок задуменны позiрк. - Калi ты ўвайшоў, у цябе быў выгляд, як быццам зараз павалiшся тут i памрэш.
- Атрымалася б няёмка.
- Канечне. Але вось ты спытаўся ў мяне. Цi ненавiджу я цябе цяпер? I адказ - не.
- Чаму?
- Сам павiнен здагадацца, Фрэнсiс.
- Таму, што ў цябе не засталося нiякага пачуцця. Цi не так?
- Так.
- Я так мала быў падобны на жывога, што ты не магла мяне больш ненавiдзець?
- Праўда.
- Як я выглядаю цяпер?
- О, цяпер, мне здаецца, добра.
- Таму ты павiнна зноў мяне ненавiдзець.
Яна адмоўна пакiвала галавой.
- Не, зусiм не. Я нiколi больш не буду цябе ненавiдзець.
Яе твар раптам стаў ясны i прыгожы, вочы такiя ж блакiтныя, як надзеты на ёй швэдар, i светлыя, як нiтка жэмчугу на шыi.
- Лiдзiя, - сказаў ён.
- Што?
- А нiчога будзе, калi я яшчэ зайду калi-небудзь?
- Не.
- Нiколi?
- Нiколi, - сказала яна. - Я сапраўды больш не хачу цябе бачыць, Фрэнсiс.
- Вось як, - сказаў ён. - Ну, што ж - дзякуй за брэндзi. - Ён падняўся, узяў капялюш i пальчаткi.
- Можа, выклiкаць таксi? - спыталася яна.
- Не, дзякую, - сказаў ён.
Яна адчынiла i патрымала яму дзверы, i калi ён выйшаў, пачуў, як шчоўкнула спружына замка. Ён не паспеў дайсцi да Арлiнгтондрайв, як яна патушыла святло ў краме, i iсцi да Кардзiфроўд было вельмi цёмна. Цёмна i холадна, да таго ж дзьмуў моцны вецер.