Я схапіў Ніхоў'ева за руку і выцягнуўшы яго з алтара.
- Ходзім у тунэль, - сказаў я. "Там у нас больш шансаў". Мы ўвайшлі ў тунэль. Потым звідкісь пачулася:
- Лягайце, таварышу прэм'ер-міністру! Ляж, Картэр!
Гэта была Ганна. Я кінуўся, пацягнуўшы за сабою прэм'ер-міністра і накрыўшы яго сваім целам.
Я знаў, што надыдзе, і гэта адбылося. Вібух паразіў пакой. Удар быў узмоцнены да неверагодных памераў, бо быў ля каменных муроў. Раздаліся крыкі. Потым яшчэ адзін удар. У вухах у мяне звінела, я чуў новыя крыкі, крыкі страху і крыкі болю і страху. Потым яшчэ два ўдары ў хуткай паслядоўнасці. Потым нічога больш. Адны стогін, ціхія і затухаючыя крыкі болю.
Я ўклаў Х'югу ў піхву і з Вільгельмін у руках папоўз назад да ўваходу ў тунэль. Я зірнуўшы ў пакой. Вівтар защитив мене та Ніхов'ева. Ганна кінула выбухоўку праз адзін з гігантскіх каменных ідалаў. Але сектанты ў цэнтры пакоя было забіта. Кімната была ўсіяна трупамі, нехта літаральна разірван на шматкі. Ніякі сектант ужо не стаяў, і большасць ляжала нерухома.
Праз статую, што бараніла яе ад выбухаў, з'явілася Ганна і з усмешкай на твары падышла да мяне.
Яна сказала. – “Гарная робата, так?
- Зразумела, - сказаўшы я.
- Хаф быў вялікім зраднікам, ці не так? - Я зразумела гэта раней за цябе.
- Так, - прызнаўшы я. 'Вірна. Толькі сёння я сапраўды даведаўся пра гэта - зачакайце, пагаворым з Хафам.
Я падышоў да ляжачай фігуры перад алтаром.
Цела Хафа было ў дзівосным скручаным становішчы. Мабыць, яго кідала выбухамі. Яго твар быў белы, і ён страціў шмат крыві праз нажавое параненне. Але як бы дзівам ён быў у сведамасці. Я нахіліўся і памацаўшы яго пульс. "Хаф," сказаўшы я яму. "Ты страціў вельмі шмат крыві, каб жыць".
Ён слаба кашлянуў, потым усміхнуўся.
- Не хвалюйся, стары. Смерць схвалюється. Для адраджэння, ведаеце. Але... перш чым я пайду, я не разумею... Ганна... гэтыя бомбі...
- Гэта было ў замку лорда Берта, - сказаўшы я яму. - Так, - пагадзілася Ганна. «Усё сягае той гадзіны, калі мы хаваліся на культавай цырымоніі. Я бачу ў табе ў кармане пісталет, накіраваны на Картэра. І я гадаю, ага! Такім чынам, ён рытуальна ўб'е мяне і Картэра, таму што ён таксама ёсьць членам культу. Ён паведаміў Арзону Рубіняну, што мы ў Брытанскім музеі. І зараз ён прыводзіць нас сюды, каб забіць. Але потым я думаю, што я яшчэ не магу яго ўсунуць. Бо іншыя сябры культу, відаць, ведаюць, што ён тут. Ён навів нас, і яны рытуальна спыняцца, ці мы маем уцячы да заканчэння рытуалу. І нам трэба пачуць заканчэнне рытуалу, каб зразумець, дзе прэм'ер-міністр трымаецца ў палоні. Так што, думаю, калі я знікну, Хаф не зможа ўбіць Картэра, таму што Хаф разумны чалавек. Ён ведае, што калі Картэр мёртвы, то ён зусім страціць мяне на ўвазе, што нядобра, бо я таксама магу даведацца, дэ Ніхоў'еў. Калі Картэр жывы, Хаф можа спадзявацца атрымаць Картэра і мяне свайго часу, таму што я з'явлюся там, куды ідзе Картэр. Так што я знікаю, зная, што Картэр таксама разумны чалавек, і даведаецца, чаму я знікаю зараз.
- Разумная дзяўчынка, - дрэнна сказаўшы Хафф.
- Я пачаў гэта разумець пасля таго ўдару, які ты даўшы мне па галаве, Хафэ, - сказаўшы я. - І гэта павінен быў быць ты, бо Ані не было побач, калі гэта адбылося. І тая гісторыя, якую вы мне тады расказалі пра тых сектантаў, якія толькі што пайшлі пасля таго, як Ганна адчыніла па іх агонь, проста не мала сэнсу. Калі б Ганна была здрадніцаю і адкрыла агонь, яна б забіла і мяне, і табе. І каб яна не адкрыла агонь, бясспрэчна, сектанты ўбілі б нас. Калі толькі яны не мелі важкіх прычын пашкадаваць нас - дакладней, мене. І ты быў адзіны, хто мог даць ім такую прычыну. Потым былі тыя машыны, што так зручна стаялі перад замкам. І той човен, які ты так хціва прыгатаваў для нашай пераправі. - Мммм, - прабурмоціў Хаф. - Паганы мяч. Гэты чортаў запальны Рубінян не мог дачакацца, калі ты станеш прынадаю, каб атрымаць й Ганну. Ён паспрабаваў забіць вас у моры. Мяне таксама, калі падумаць.
"Але па меншай меры я не пільнавала за вамі", - сказала Ганна. «Я патэлефанавала да нашага штабу да Масквы, паведаміў ім пра «даўнія пячоры, якія належалі нам да таго, як яны сталі варожымі». Прывезлі спецыялістаў, разабраліся. Я пабывала ў катакомбах.
- Тым часам, - дадаўшы я, - ён пацвердзіў мае падозры ў Рыме, ведаючы дакладнае месцазнаходжанне ўваходу і потым вельмі нязграбна не жадаючы патрапіць туды да прыходу сектантаў. Вы, канешне, не хацелі, каб я сутыкнуўся з Ніхоў'евым, калі ахоўнікаў было толькі некалькі, і я меў добры шанец спасці яго.