Вецер ціха павявае
І караблік падганяе.
Ён па хвалях па крутых
Мчыць на ветразях сваіх.
Міма выспы, што на моры,
Дзе вялікі ўзняўся горад:
З прыстані гарматы б'юць,
Знак прычаліць падаюць.
Прыпыняюцца тут госці,
Князь Гвідон іх кліча ў госці.
Корміць, поіць, як сваіх,
Ды спытаўся ён у іх:
«Чым вы, госці, гандлявалі,
Шлях куды свой скіравалі?»
Карабельшчыкі ў адказ:
«Свет аб'ездзілі не раз.
Гандлявалі мы не дарам
Недазволеным таварам,
А ўжо тэрмін надышоў
На далёкі Ўсход - дамоў.
Міма вострава Буяна,
Да славутага Салтана».
Кажа князь тады купцам:
«Добры шлях, панове, вам,
Сінім морам-акіянам
Да славутага Салтана;
Нагадайце вы яму -
Слаўнаму цару свайму:
Ён у госці абяцаўся
І дагэтуль не сабраўся.
Шлю яму я свой паклон».
Госці едуць, а Гвідон
Дома ў гэты час застаўся,
З жонкаю не развітаўся.
Вецер весела шуміць,
Судна лёгенька бяжыць,
Міма вострава Буяна,
Да цара свайго Салтана;
Край знаёмы - гэта ён
Ім ужо здалёк відзён.
Вось на бераг выйшлі госці,
Цар Салтан іх кліча ў госці.
У палац ідуць купцы, -
Цар сядзіць там у вянцы,
А ткачыха з паварыхай,
Сваццяй бабай Бабарыхай,
Ля цара яны сядзяць,
Чатырма ўсе тры глядзяць.
Цар Салтан гасцей саджае
За свой стол і ў іх пытае:
«Госці вы стала майго,
Дзе вы ездзілі, чаго?
Там, за морам, як жывецца?
Што чуваць на белым свеце?»
Карабельшчыкі ў адказ:
«Свет аб'ездзілі не раз.
Людзі там жывуць шчасліва.
Ёсць яшчэ такое дзіва:
Выспа ў моры там ляжыць,
Светлы горад зіхаціць
Златаглавымі царквамі;
Між палацамі, садамі
Крышталёвы дом стаіць,
Елачка над ім шуміць.
І вавёрка там ручная,
Ды свавольніца такая!
Яна песенькі пяе,
Ды арэшкі ўсё грызе.
Незвычайныя такія;
Шалупінкі залатыя,
Зерне - чысты ізумруд,
А вавёрка - проста цуд!
Там яшчэ другое дзіва:
Мора ўспеніцца бурліва,
Закіпіць, узніме гнеў
Ды на бераг як шугне,
Разліецца хваляй свежай
І пакіне на ўзбярэжжы
Волатаў аж трыццаць тры,
У лусцэ, як бляск зары...
Ды прыгожыя такія, -
Веліканы маладыя,
Як пад мерку - на падбор,
З імі дзядзька Чарнамор.
І няма больш пільнай варты,
Больш надзейнай, больш упартай.
Жонка ў князя, як сказаць, -
Нельга вочы адарваць.
Днём свет божы зацямняе,
Ноччу землю асвятляе,
Зорка на ілбе гарыць,
Месяц пад касой блішчыць.
Князь Гвідон там уладарыць,
Кожны шчыра яго славіць;
Ён прыслаў табе паклон,
На цябе злуецца ён.
Ты ж у госці абяцаўся.
І дагэтуль не сабраўся».