НАЧНЫ ГОРАД
Мы жывём у каралеўстве страху,
Ва ўладанні падазроных воч,
Тут, дзе пад паветра дымным дахам
Скрадзенай нявестай стогне ноч,
Ліхтары блішчаць радзей, чым шчасце.
А яно на сто кватэр — адно...
Брэх сабакі... Ціхі плач дзіцяці...
Зоркаю разбітае акно...
Постаці прыпозненых прахожых
Ціснуцца да купінак святла,
I баіцца кожнага і кожны,
I свайго пільнуецца жытла.
Дзесьці ўскрыкне безнадзейна гора,
Дзесьці загарлае смелы кат,
I шчыльней зачыніць дзверы горад,
I часцей заблішча зарапад.
Занач даламае хтось альтанку
У двары ля завадской трубы,
І сівы ад сполаху світанак
Пакладзе на столь прамень слабы.
Больш ніхто не просіць дапамогі.
Страх карону зняў на светлы час.
Мы прачнёмся з думкай: «Дзякуй богу!
Цемра зноў не зачапіла нас!»
* * *
Яшчэ ў жыцці я столькі не пабачыла —
Зубра жывога,
ды каб не за кратамі,
Млына сапраўднага, які 6 муку малоў,
Нязмушанага свята — без сцэнарыя.
Хай чучалы ў музеях заалогіі,
I лаўкі сувенірныя ў старых млынах,
I святы, дзе ў фальклорных строях «цюгаўцы»
Працуюць перад гледачамі рэдкімі,—
Хай гэта ўсё я шмат разоў пабачыла,
Яно мне не бліжэй за кветкі штучныя,
З якіх душа — матыль апошні верасня —
Не вып'е ані кропелькі святочнасці.
Але пакуль зубры блукаюць між ялін,
I недзе на сямі вятрах рыпіць вятрак,
I недзе водзяць па дварах казу і Смех,
Не скончыцца мая жывая Беларусь,
I, пачуваю, здоўжыцца мой шлях зямны,
Пакуль не наталюся
спраўджаным жыццём.
СТАРЫМ СЯБРАМ
Мой пакой затапіла ізноў
Цішыня — глыбіня залатая.
Са старых вырастаю сяброў,
Як з адзення дзіця вырастае.
Так балюча і страшна, відаць,
Толькі дрэвам, губляючым лісце.
Лозам памяці не утрымаць
Гронкі прозвішч, любімых калісьці.
Цішыня...
Цішыня...
Цішыня
У душы заварушыцца востра.
Ўсіх прыбіла да берага...
Я —
Ўсё шукаю свой ззяючы востраў.
Са старых вырастаю сяброў
Так жахліва —
і так непазбежна...
Мой пакой затапіла ізноў
Цішыні залатое бязмежжа.
* * *
Перарасцём мы ўсе свае няшчасці,
Як некалі—дзіцячыя хваробы:
Спазнаюцца маланкавыя страсці
I гордай адзіноты цяжкі вопыт.
Перажывём смерць блізкіх і далёкіх.
Мяжа пакут не перарэжа сэрца...
Што ж застаецца ў нас, няверных богу,
Каб выжыць?
Жах прад смерцю застаецца.
I на зямлі той жах ніхто не ўладны
Ні высушыць, ні выпіць дзікім мёдам...
Жаданнем жыць ваўкі лякуюць раны.
Жаданнем жыць лякуем мы самоту.
I дай мне, божа, у апошнім крыку
Спасцігнуць сэнс зямной кароткай драмы:
Хаця жаданне смерці — грэх вялікі,
Але баяцца смерці — грэх таксама,
I хай не боязь да пары загінуць,
Не жах адплыць на невядомы бераг,
А свет святла, куды калісь я знікну,
Дасць мужнасць мне
і прабачаць, і верыць...
* * *
Дождж зязюляй шэрай прыляцеў,
У раку упаў бездапаможна.
Наплыла самота па вадзе—
А ваду ніхто не пераможа —
Змые ўсё.
I толькі берагі
Лазняком самоту зачаплялі,
I пярсцёнак месяца з рукі
Маладой лазы
упаў у хвалі...
Абміналі хвалі астравок,
Дзе будан я з кветак майстравала...
А калі мой востраў, як вянок,
Патануў —
зязюля закувала.
ДАНАЯ
Дождж залаты твайго кахання
Працяў сухія камяні.
Я двойчы бачыла світанне
У тым бясконцым,
палкім дні.