Эдуард Акулін
КРЫЛО АНЁЛА
Падрыхтаванае на падставе: Акулін Эдуард, Крыло анёла. Вершы, акрапаэмы, — Мінск: Мастацкая літаратура, 1995. — 174 с.
Рэдактар: К. Я. Жук
Copyright © 2013 by Kamunikat.org
Па той бераг Сожа...
* * *
Пачатак, радзіны, корань.
Зярнятка, сцяблінка, гай.
Пярынка, крыло, гайворан.
Крывіч, крывічане, Край.
* * *
А буслы белы гонар маюць...
У гняздо не кладзіце хлеба.
Птушкі гэтыя не паміраюць.
Іх сабе забірае неба.
На змярканні над роснай пожняй
высакосны свой круг азначаць.
I найменне яму — апошні,
і ніхто болей іх не ўбачыць.
* * *
Жыццё паходкай грандыёзнай
аднойчы перагоніць нас
I знікнуць — быццам бы не час.
I існаванне — невыносна.
Нам застанецца толькі марыць,
замольваць даўнія грахі...
А скульптар-час кладзе на твары
як дзень — дык новыя штрыхі.
* * *
Памяць мая — бумеранг
Полымя помніць воск.
След ад слязы на твары
гравюра на нечы лёс.
Нясвіжскі замак
Дах, як бок старога язя,
да абеду, што на стол,
падавалі слугі князю —
шмат азёраў навакол.
На валах — турысты валам.
Вежаў гожых незалежнасць.
Пагражаючы скандалам,
беларусу госць з Літвы
штось крычыць пра прыналежнасць...
Параслі быллём ірвы.
Мір
Мірскі замак—
замок дарог.
Праз стагоддзі сябе збярог.
Шмат за век свой чаго пачулі
ваяўнічыя машыкулі.
Зацярушваліся байніцы
камянямі —
траплялі кулі...
Час — няўмольны.
Ен нявечыць, разбурае, паліць,
лечыць.
Замак Мірскі, ты, як нацыя,
трапіў у рэанімацыю.
Ішкалдзь
Спічастыя дзверы.
Спічастыя словы.
Спічастага даху
палёт адмысловы.
Увысь, дзе яснеецца
неба палоска,
над хмурым імшарам,
над сцішанай вёскай.
Уровень з пакрова-на-нерльскім імпэтам
касцёл беларускі лунае над светам.
Ля барэльефа Яна Чачота
Аплавілі кветкі пліты.
Раз'ясніўся позірк цьмяны...
Знаць, хтосьці з паспалітых
згадаў нарэшце Яна.
Францішак Скарына
Полацк поўны саборным звонам.
Душы поўніць нябесным страхам.
Ад Сафійкі плывуць іконы,
люд на неба глядзіць у жаху.
Хтось спяшаўся грахі замольваць,
хтось зграшыць напаслед крыху...
А ўгары на вачах паволі
сонца тухне на паўшляху.
Цэлы горад схіліў калені,
калі голас пачуўся Твой...
Ты з'явіўся ў пару зацьмення,
каб народ асвяціць сабой.
Слова Паўлюка Багрыма
3 сэрцам, скрухай наўспрах збалелым,
і душой, што спаліў агмень,
мой народ, пілігрым аслеплы,
што не выйдзе з начы на дзень.
Вецер торбай махае зрэбнай.
Ні маленнем, ні скаргай-словам
не папросіць сабе збавення:
рот нішчымны — укралі мову.
Безгалосы, як свет магілаў,
цягне крыж на сабе пакутны.
Сэрца прысак раздзьмуць у сілах
толькі горана ўздых магутны.
Францішку Багушэвічу
Якая за праўду плата,
ці можаш, Мацей, сказаць?
А хіба бывае праў
да у краі, дзе душы спяць?
Якая за волю плата,
ці можаш, Мацей, сказаць?
За волю крывёй адплата,
не шкода й жыцця аддаць.
Якая за мову плата,
ці можаш, Мацей, сказаць?
Жывуць у ёй воля й праўда,
і нельга яе адняць!
Музыка
І
А потым, пасля як-небудзь
памяць па складу рэха
азавецца раптоўнай ў нас.
Не раз,
не два
і не тры...
Слёзы не варты твару.
Трэба умець спатоліць —
нават калі ад болю.
Прыгожае не знікае,—
яго забірае вечар...
Неадольнае нас нявечыць.
~ 1 ~