Як швайцары кавярняў-хацін,
Дзе частуюць салатай зь мядузы.
Набрынялая нізкая столь
Весялосьцю кілішкі напоўніць.
Кожны тут і халоп, і кароль,
А яшчэ – верабей у шпакоўні.
Па якому каналу TV
Рэклямуюць гасьцінныя столі?
Прасіпеў хлапчанё “сэ ля ві”,
І пасунуў змагацца за волю.
Галасы велічэзных платоў
Я пачуў у дзіцячым адказе.
Не хапае натоўпу ратоў
Паўтараць ашуканства ў экстазе.
* * *
Нашы спрэчкі – ловы сонечнага зая,
Лепш распавядзі пра Каліопу,
Праўда, што яна зусім сівая,
Што складае свой чарговы опус.
Бедная! Спачын ёй толькі сьніцца.
Перадай ёй шчырае вітаньне.
Абмінаю я даўно сталіцу
Як самнамбулічнае ўладаньне.
* * *
На шолах фіранкі – прамень сярод ночы,
Прачніся, ліхтар, што Пяруне пакінуў;
Таемна вяртаецца месяц малодшы
У трантах з куфэрка сям’і Арлекінаў.
“Дабранач”, - пачуў, а магчыма здалося.
Я ведаю код, быццам індэкс на пошце.
Ключы вартаўнік у кішэні ня носіць –
Ня ведае, што ён вартуе – навошта?
Сьвятло сярод ночы зьбірае ізгоеў,
Іх плойма таўчэцца ля брамы вялізнай.
Зь мільёнаў здабытых гаючых напояў
Адзін атрымаецца – з горыччу схізмы.
ЧОВЕН
Паміж хваляў човен чорны.
Ў рэчцы — чорная вада.
Не відаць на дне нічога —
Барада вадзяніка
Захінае дно старанна
І матляецца, як віж,
Таямніца дна схавана
Ад вачэй і рук паміж
Вечак ракавін замшэлых,
Хваляў чорнае ракі.
Ад вясла вакол цішэе
Сьпеў пудлівай асакі.
Рэчка сунецца няспынна,
Як у дрэве жыўны сок.
Човен лісьцікам з галіны
Ціха ляжа на пясок.
РУЖА-КВЕТКА
Т. К.
Ружа-кветка ўзышла паміж бруду —
Прыгажэйшай ня бачыў ніколі.
Паміж думак збуцьвелага хлуду,
Паміж трантаў хвілінных патоляў.
Асьляпляльнаю квеценьню белай
Зацьвіла яна раптам увесну,
І яе нечуваная сьмеласьць
Дакранулася сэрца балесна.
Дзякуй, дзякуй табе, ружа-кветка,
Маёй немачы лекар і сьведка.
ЗІМОВЫЯ ЛІХТАРЫ
Навошта песьні ліхтарам?
Маўчаць усё жыцьцё гатовы.
Шпурляюць сьнегам фраярам
На голыя галовы.
Цікава ім глядзець на сьвет
Сьвятлом свайго накалу:
На рух машын, хаду кабет,
На цішыню квартала.
* * *
Сьлізгота. Вуліца – каток.
Вяртаемся да дому з сынам.
Шчабеча ён пра гарадок,
Пра казкі ля каміна.
Жывём у горадзе мы зь ім,
І нас чакае мама.
А гарадок – там добра ўсім,
Хоць сьлізка там таксама.
ЯШЧАРКА
Антону
У яшчаркі свае шляхі,
Свае таемныя сьцяжынкі,
Жыцьцё, схаванае ў імхі,
Пясок, каменьчыкі, сьцяблінкі.
Лісты, жыцьцё ў якіх усё, —
Штораньня на пяску ля ганка,
Як гіерогліфы Басё,
Як вершык хоку або танка.
* * *
З майго сэрца вырасьце аер.
Ён ад ветру будзе ціха шамацець...
Сэрца — птах, што выбіўся ляцець,
Бо да неба страчаны давер.
Толькі птах ня стане на калені —
Крылы ператворацца ў карэньні.
Падрыхтаванае на падставе: Алесь Аркуш, Крылы ператворацца ў карэньні: Вершы — Полацк: Полацкае ляда, 1993.
Алесь Аркуш — беларускі паэт, эсэіст, выдавец. Нарадзіўся 28 траўня 1960 году ў Жодзіне. Скончыў Жодзінскі політэхнікум і Беларускі дзяржаўны інстытут народнай гаспадаркі. З 1987 году жыве ў Полацку. Пачаў друкавацца ў 1986 годзе. Уваходзіў у літаратурную суполку „Тутэйшыя”. Першая кніга, зборнік паэзіі „Вяртанне” (сэрыя „Бібліятэка часопіса „Маладосць”), выйшла ў 1988 годзе. Заснаваў і выдаў 6 нумараў літаратурнага альманаху „Ксэракс Беларускі”. Пісаў тэксты для полацкага рок-гурта „Мясцовы час”. У 1993 годзе стварыў Таварыства Вольных Літаратараў. Выдавец і галоўны рэдактар літаратурнага альманаху „Калосьсе”. Старшыня арганізацыйнага камітэту літаратурнай прэміі „Гліняны Вялес”. Аўтар тэксту гімна горада Полацка.