Ksi?ga wszystkich dokona? Sherlocka Holmesa

Jego ogorzała twarz wyrażała taką wściekłość, a żylaste ręce zdawały się tak groźne, że goście zerwali się na równe nogi i w pośpiechu skierowali się do drzwi. Stary farmer poszedł za nimi.

- Dajcie mi znać, jak już ustalicie, który z was to ma być - rzekł ironicznie.

- Zapłacisz za to! - wrzasnął Stangerson, pobladły z gniewu. - Sprzeciwiłeś się prorokowi i Radzie Czterech. Będziesz tego żałował do końca twoich dni!

- Zawiśnie nad tobą ciężka ręka Pana! - zawołał młody Drebber. - On powstanie i cię zmiażdży.

- To ja zaraz kogoś zmiażdżę! - krzyknął wściekle Ferrier i pognałby na górę po swoją strzelbę, gdyby nie powstrzymała go Lucy, chwytając za ramię. Nim zdołał się jej wyrwać, tętent końskich kopyt oznajmił, że byli już poza jego zasięgiem.

- Co za młode łotry i ich czcze pogróżki! - zawołał, ocierając pot z czoła. - Prędzej zobaczę cię w grobie, córeczko, niż jako żonę któregoś z nich.

- Ja również bym to wolała, ojcze - odparła z przekonaniem. - Ale Jefferson niedługo tu

będzie.

- Tak, już niedługo przyjedzie. Im szybciej, tym lepiej, bo nie wiemy, jaki będzie ich następny ruch.

I rzeczywiście był już najwyższy czas, by zjawił się ktoś, kto mógłby coś doradzić

1 pomóc krzepkiemu staremu farmerowi i jego przybranej córce. W całej historii osady nigdy nie było takiego przypadku nieposłuszeństwa wobec wyższych w kościelnej hierarchii i autorytetu starszych. Skoro drobniejsze przewinienia były tak surowo traktowane, jaka mogła być kara za tak jawny bunt? Ferrier wiedział o tym, że jego majątek i pozycja na nic mu się nie przydadzą. Już wcześniej inni, równie znani i zamożni jak on, niepostrzeżenie znikali, a ich dobra przekazywano kościołowi. Był odważnym człowiekiem, jednak na myśl o tej nieuchwytnej tajemniczej groźbie, jaka nad nimi zawisła, przeszywał go dreszcz. Mógłby dzielnie stawić czoła każdemu znanemu niebezpieczeństwu, ale to napięcie wyprowadzało go z równowagi. Ukrywał co prawda swoje lęki przed córką i próbował pokazać jej, że dość lekko traktuję tę sprawę, ona jednak tak bardzo kochała ojca, że dostrzegała jego niepokój i to, że on nie czuje się zbyt pewnie.

Ferrier oczekiwał, że za to, jak postąpił, otrzyma jakąś wiadomość lub ostrzeżenie od Younga. I nie mylił się, nadeszło ono jednak w sposób, jakiego się nie spodziewał. Gdy wstał następnego ranka, z zaskoczeniem odkrył niewielką kwadratową kartkę papieru przypiętą do kołdry, trochę powyżej jego klatki piersiowej. Było na niej napisane wielkimi chwiejnymi literami:

Masz dwadzieścia dziewięć dni na poprawę, a potem...

Trzy kropki na końcu tej wiadomości o wiele bardziej napawały go lękiem niż jakakolwiek inna groźba. John Ferrier łamał sobie głowę, w jaki sposób to ostrzeżenie trafiło do jego pokoju; służący spali w innym budynku, a wszystkie okna i drzwi były zabezpieczone. Zmiął kartkę w dłoni i nie wspomniał o tym ostrzeżeniu córce, jednak zdarzenie to zmroziło jego serce. Te dwadzieścia dziewięć dni były najwyraźniej czasem, jaki pozostał im z wyznaczonego przez Younga miesiąca. Cóż mogła zdziałać siła czy odwaga wobec wroga obdarzonego tak tajemniczymi mocami? Dłoń, która przypięła tę wiadomość, mogła przecież zadać mu cios w serce, a on nawet by nie wiedział, kto go zabił.

Jeszcze bardziej wstrząśnięty był jednak kolejnego ranka. Siedzieli razem przy śniadaniu, gdy nagle Lucy krzyknęła zaskoczona, wskazując ręką w górę. Na samym środku sufitu nabazgrano, najwyraźniej osmalonym patykiem, liczbę 28. Jego córka nie była w stanie odszyfrować niewyraźnych cyfr, on zaś nie wyjaśnił jej, co one oznaczają. Tę noc przesiedział ze strzelbą w ręku, czuwając i trzymając straż. Nic nie zobaczył ani nie usłyszał, jednak kolejnego ranka na zewnętrznej stronie drzwi odkrył wymalowaną wielką liczbę 27. I tak płynął dzień za dniem. Kiedy nadchodził poranek, Ferrier odkrywał, że jego niewidzialni wrogowie wciąż odliczają czas i zaznaczają w jakimś rzucającym się w oczy miejscu, ile jeszcze dni pozostało mu z tego miesiąca karencji. Czasami feralne liczby pojawiały się na ścianach, czasem na podłodze, innym razem na niewielkich tabliczkach przyczepionych do furtki ogrodu lub do ogrodzenia. Mimo całej swej czujności John Ferrier nie był w stanie odkryć, w jaki sposób pojawiały się te codzienne ostrzeżenia. Na ich widok ogarniał go niemal zabobonny lęk. Schudł i nie potrafił nigdzie znaleźć sobie miejsca. Jego oczy przybrały niespokojny wyraz ściganego zwierzęcia. Miał teraz już tylko jedną nadzieję - a było nią przybycie z Nevady młodego myśliwego.

Dwadzieścia zmieniło się w piętnaście, a piętnaście w dziesięć, jednak chłopak nie dawał znaku życia. Z każdym dniem liczby były coraz mniejsze, a o nim wciąż nic nie było słychać. Zawsze gdy na drodze rozlegał się tętent koni lub poganiacz bydła krzyczał coś do swoich ludzi, stary farmer spiesznym krokiem ruszał do bramy, licząc, że wreszcie przybyła pomoc. W końcu, gdy zobaczył, że pięć ustępuje czterem, a cztery zmienia się w trzy, stracił jakąkolwiek nadzieję na ucieczkę. Zdawał sobie sprawę z tego, że w pojedynkę, nie znając dobrze otaczających osadę gór, jest bezsilny. Bardziej uczęszczane szlaki były dokładnie pilnowane i strzeżone, i nikt nie mógł przejechać nimi bez zezwolenia Rady Czterech. Niezależnie od tego, w którą stronę by się nie zwrócił, wydawało się, że nie ma szans na uniknięcie niebezpieczeństwa, które mu zagrażało. A jednak stary farmer ani na chwilę nie zmienił postanowienia, że wolałby stracić życie, niż zgodzić się na to, co uważał za hańbę dla swojej córki.

Pewnego wieczoru siedział samotnie, rozmyślając nad swoim losem i na próżno szukając jakiegoś rozwiązania. Tego ranka znalazł cyfrę 2 na ścianie domu, a następny dzień miał być ostatnim z darowanego im czasu. Co miało stać się później? Jego wyobraźnię wypełniały wszelkiego rodzaju niejasne przerażające wizje. A jego córka. Co się z nią stanie, kiedy go zabraknie? Nie było ucieczki przed tą niewidzialną siecią, która zaciskała wokół nich pętlę. Opuścił głowę na stół i gorzko zaszlochał na myśl o swej bezsilności.

Co to było? Usłyszał słaby odgłos drapania. Ledwie uchwytny, ale wyraźny w nocnej ciszy. Dobiegał od strony drzwi. Ferrier przemknął się do holu i nasłuchiwał w skupieniu. Przez kilka chwil nie dobiegał żaden dźwięk, a potem znów usłyszał ten dziwny cichy odgłos. Najwyraźniej ktoś bardzo lekko pukał w jedną z desek drzwi. Czy to zabójca, który przyszedł o północy z zamiarem wykonania wyroku tajnego trybunału? A może to jakiś posłaniec, mający zostawić wiadomość, że nadszedł ostatni dzień łaski? Ferrier poczuł, że natychmiastowa śmierć byłaby lepsza niż to szarpiące mu nerwy napięcie, przepełniające trwogą jego serce. Skoczył naprzód, odrzucając rygiel, i z impetem otworzył drzwi.

Na zewnątrz panowały cisza i absolutny spokój. Noc była piękna, w górze jasno świeciły gwiazdy. Ale ani w małym ogródku przed domem, ani przy bramie czy ogrodzeniu biegnącym dookoła, ani na drodze nie widać było żadnego człowieka. Z westchnieniem ulgi Ferrier spojrzał w prawo, potem w lewo, i przypadkiem jego wzrok padł prosto pod nogi. Ku swemu zdumieniu zobaczył mężczyznę leżącego płasko na brzuchu z rozpostartymi ramionami i nogami.

Widok ten tak nim wstrząsnął, że oparł się o ścianę, chwytając się ręką za gardło, by zdławić własny krzyk. Najpierw pomyślał, że był to jakiś ranny lub umierający, teraz jednak ujrzał, jak postać, wijąc się po ziemi, wpełza do środka, szybko i bezgłośnie niczym wąż. Gdy tylko mężczyzna znalazł się w domu, poderwał się na nogi i zamknął drzwi: zdumiony farmer ujrzał wyrazistą twarz i stanowcze spojrzenie Jeffersona Hope’a.

- Dobry Boże - sapnął John Ferrier. - Ale mnie przestraszyłeś! Dlaczego przyszedłeś w taki sposób?