Ksi?ga wszystkich dokona? Sherlocka Holmesa

Drebber poszedł ulicą i zajrzał do kilku barów, w ostatnim z nich został przez prawie pół godziny. Kiedy stamtąd wyszedł, zataczał się i najwyraźniej był nieźle wstawiony. Przywołał jednokonny powóz, który stał przede mną. Jechałem za nimi tak blisko, że nos mojego konia był niemal o jard od stangreta powozu, w którym jechał. Przetoczyliśmy się przez Waterloo Bridge, potem jechaliśmy jakimiś ulicami, aż ku mojemu zdumieniu znaleźliśmy się z powrotem na ulicy, przy której wcześniej wynajmował kwaterę. Nie miałem pojęcia, po co tam wrócił. Podjechałem jednak bliżej i zatrzymałem dorożkę o jakieś sto jardów od tego domu. Drebber wszedł do środka, a jego powóz odjechał. Dajcie mi, proszę, szklankę wody. Zaschło mi w gardle od mówienia.

Podałem mu szklankę wody, którą wypił jednym haustem.

- Teraz lepiej - rzekł. - Czekałem kwadrans, a może i dłużej, gdy nagle z domu dobiegły odgłosy szamotaniny. W następnej chwili drzwi otworzyły się z impetem, i pojawiło się w nich dwóch mężczyzn. Jednym z nich był Drebber, a drugim jakiś młody chłopak, którego nigdy przedtem nie widziałem. Ten gość trzymał jedną ręką Drebbera za kołnierz, a w drugiej miał pałkę. Gdy doszli do szczytu schodów, dał mu takiego kopniaka, że ten wyleciał na sam środek ulicy. „Ty psie - zawołał, wygrażając mu pałką - już ja cię oduczę obrażać uczciwe dziewczyny!”. Był tak wściekły, że wydawało mi się, iż zatłucze Drebbera swoją pałką, ale ten parszywy kundel popędził ulicą najszybciej, jak mógł. Dobiegł do rogu i, zobaczywszy moją dorożkę, zatrzymał ją i wskoczył do środka. „Proszę mnie zawieźć do hotelu «Halliday»” -krzyknął.

Kiedy już znalazł się w środku, serce podskoczyło mi w piersiach z radości, i zacząłem się obawiać, żeby w ostatniej chwili nie pękł mój tętniak. Powoli ruszyłem naprzód, zastanawiając się, jak najlepiej postąpić. Mogłem od razu wywieźć go gdzieś na wieś i tam, na jakiejś opuszczonej dróżce, przeprowadzić ostatnią rozmowę. Już prawie podjąłem decyzję, że tak właśnie zrobię, kiedy on rozwiązał ten problem za mnie. Znów ogarnęła go szaleńcza chęć, żeby się napić, kazał mi więc zatrzymać się przed kolejnym barem. Wszedł do środka, mówiąc, że mam na niego poczekać. Siedział aż do zamknięcia, a kiedy już się stamtąd wytoczył, wiedziałem, że mam go teraz w garści.

Nie wyobrażajcie sobie, panowie, że zamierzałem po prostu zamordować go z zimną krwią. Gdybym tak zrobił, sprawiedliwości stałoby się zadość, ale nie potrafiłem się do tego zmusić. Już dawno temu postanowiłem, że będzie miał szansę ocalić swoje życie, jeżeli tylko zdecyduje się z tego skorzystać. Spośród wielu zajęć, jakich imałem się w Ameryce podczas moich wędrówek, była praca woźnego w laboratorium przy York College. Pewnego dnia profesor prowadził wykład o truciznach i pokazywał swoim studentom jakiś alkaloid (tak to nazywał). Wyekstrahował go z jakiejś trucizny używanej przez Indian w Ameryce Południowej do zatruwania strzał. Substancja miała tak potężne działanie, że już jej odrobina powodowała natychmiastową śmierć. Zauważyłem, w jakiej fiolce przechowywano ten preparat. Kiedy wszyscy wyszli, wziąłem sobie trochę. Znałem się nieco na podstawach farmacji: udało mi się uformować dwie niewielkie rozpuszczalne pigułki, zawierające tę truciznę. Każdą z nich włożyłem do pudełka razem z inną, podobną, ale zupełnie nieszkodliwą. Postanowiłem, że kiedy nadejdzie czas mej zemsty, zmuszę obu moich wrogów do zażycia jednej z pigułek, pozostawiając sobie drugą. W ten sposób obarczałem Opatrzność możliwością dokonania sprawiedliwego osądu. Trucizna była równie skuteczna jak broń palna, ale mniej hałaśliwa. Od tego dnia zawsze nosiłem przy sobie pudełeczka z pigułkami, i teraz właśnie nadszedł czas,

kiedy miałem je zastosować.

Było już sporo po dwunastej, a noc była paskudna i ponura. Wiał mocny wiatr, lało jak z cebra. Mimo ciemności i zimna moje serce przepełniała radość. Było mi tak dobrze, że mógłbym krzyczeć ze szczęścia. Jeżeli którykolwiek z was, panowie, tęsknił kiedyś za czymś tak bardzo i marzył o tym przez dwadzieścia długich lat, a potem nagle znalazł to coś w zasięgu ręki, zrozumie, co wtedy czułem. Zapaliłem cygaro, żeby uspokoić nerwy, ale ręce mi się trzęsły, i w skroniach dudniło z podniecenia. Kiedy tak jechałem, widziałem starego Johna Ferriera i słodką Lucy, jak patrzyli na mnie i uśmiechali się do mnie z ciemności, a widziałem ich tak wyraźnie jak was wszystkich tutaj. Przez całą drogę byli przede mną, po obu stronach konia. Wreszcie zatrzymałem się obok pustego domu przy Brixton Road. Wokół nie było żywej duszy, nie rozlegał się żaden dźwięk prócz szumu padającego deszczu. Gdy zajrzałem przez okienko do kabiny dorożki, zobaczyłem skulonego Drebbera, który zapadł w pijacki sen. Potrząsnąłem go za ramię.

- Czas wysiadać! - powiedziałem.

- W porządku, woźnico - odparł.

Przypuszczam, że wydawało mu się, iż dojechaliśmy do hotelu, którego nazwę mi podał, bo wysiadł bez słowa i przeszedł razem ze mną przez ogródek. Musiałem iść obok niego, żeby go podtrzymywać, bo bez przerwy się zataczał. Kiedy doszliśmy do drzwi, otworzyłem je i wprowadziłem Drebbera do frontowego pokoju. Mogę przysiąc, że przez cały ten czas oboje -ojciec i córka - szli przed nami.

- Diabelnie tu ciemno - powiedział, wlokąc się ciężko u mego boku.

- Zaraz zrobimy tak, by było jasno - odparłem, zapalając zapałkę i przystawiając ją do woskowej świecy, którą przyniosłem ze sobą. - A teraz, Enochu Drebberze - rzekłem, odwracając się w jego stronę i oświetlając własną twarz - jak myślisz, kim jestem?

Przez chwilę gapił się na mnie swymi zapuchniętymi pijackimi oczkami, a potem zobaczyłem, jak maluje się w nich przerażenie, które wykrzywia jego rysy, i wiedziałem już, że mnie rozpoznał. Posiniał na twarzy i cofnął się chwiejnie: ujrzałem, jak pot występuje mu na czoło, a zęby zaczynają dzwonić. Oparłem się plecami o drzwi i śmiałem się długo i głośno. Zawsze wiedziałem, że zemsta będzie słodka, ale nigdy nawet nie liczyłem na to, że da mi aż tyle satysfakcji.

- Ty kundlu! - powiedziałem. - Polowałem na ciebie od Salt Lake City do St. Petersburga, i zawsze mi się wymykałeś. Wreszcie moja wędrówka dobiegła końca, bo jeden z nas nigdy nie doczeka kolejnego wschodu słońca. - Kiedy to mówiłem, skulił się i jeszcze bardziej się ode mnie odsunął. Wyczytałem z jego twarzy, że uważa mnie za szaleńca.

0 tak, byłem nim wtedy! W skroniach tętniło mi tak, jakby w głowę waliły młoty, i myślę, że dostałbym jakiegoś ataku, gdyby krew nie pociekła mi z nosa, przynosząc ulgę.

- I co teraz myślisz o Lucy Ferrier?! - krzyknąłem, przekręcając klucz w drzwiach

1 potrząsając nim przed twarzą Drebbera. - Długo trwało, nim dosięgła cię kara, ale wreszcie wybiła twoja godzina.

Widziałem, jak temu tchórzowi trzęsą się wargi. Błagałby mnie o życie, ale wiedział, że na nic mu się to nie zda.

- Zamordujesz mnie? - wyjąkał.

- Nie będzie żadnego morderstwa - odparłem. - Kto by nazwał morderstwem zabicie takiego parszywego psa? Jaką litość okazałeś mojej biednej ukochanej, gdy odciągnąłeś ją od zamordowanego ojca i powlokłeś do swojego bezwstydnego przeklętego haremu?