La Eksterordinara Lando Oz

“Nu, ĉevalo havas pli grandajn orelojn ol homo; kaj azeno havas pli grandajn orelojn ol ĉevalo, ” klarigis Tip.

“Do, se miaj oreloj estus pli longaj, ĉu mi estusĉevalo? ”demandis Joĉjo.

“Mia amiko, ”diris Tip seriozatone, “vi restos nurKukurbokapo negrave kiom grandaj estos viajoreloj. ”

“Ho, ”respondis Joĉjo, klinante jese sian kapon; “mi kredas kompreni. ”

“Se jes, do vi estas vere mirinda, ”komentis laknabo; “sed ne estas danĝere ke vi kredas kompreni. Mi opinias ke la oreloj estas nun pretaj. Bonvoluteni la ĉevalon dum mi al fiksos ilin. ”

“Certe, se vi helpos min leviĝi, ”diris Joĉjo. Do Tip surpieden levis lin, kaj la Kukurbokapopaŝis al la cevalo kaj tenis ĝian kapon dum laknabo boris du truojn en ĝi per sia tranĉiloklingokaj enmetis la orelojn.

“Ili vere beligas lin, ”diris Joĉjo admire. Sed tiuj vortoj, parolitaj proksime al la Seg-Ĉevalo, la unuaj sonoj kiujn ĝi aŭdis dum sia tutavivo, tiom alarmis la beston ke li antaŭenkuris kajfaligis Tipon unu flanken kaj Joĉjon ali flanken. Kajli plukuris antaŭen kvazaŭ timigate de la proprajpiedpaŝoj.

“Halt! ”kriis Tip, levante sin; “halt! stultulo —halt! ”

La Seg-Ĉevalo verŝajne ne atentus, sedtiumomente ĝi puŝis kruron en ratotruon kaj stumbliskapmalsupren al la tero, kie ĝi kuŝis sur sia dorso, frenezete skuante siajn kvar krurojn en la aero. Tip kuris al ĝi.

“Ĉu vi ja estas ĉevalo? ”li kriis. “Kial vi plu kuriskiam mi kriis ‘halt’? ”

“Ĉu ‘halt’signifas ne plu kuri? ”demandis la Seg-Ĉevalo, surprizite, dum ĝi movis siajn okulojn suprenpor rigardi la knabon.

“Certe, ”respondis Tip.

“Kaj truo en la tero ankaŭ signifas ne plu kuri, ĉu ne? ”demandis la ĉevalo.

“Kompreneble; se vi ne transpaŝas ĝin, ”diris Tip.

“Vere stranga loko, ”krietis la besto, kvazaŭ nepovante kredi. “Kial mi estas ĉi tie? ”

“Nu, mi vivigis vin, ”respondis la knabo; “sed tione dolorigos vin se vi obeos min. ”

“Do mi obeos vin, ”respondis la Seg-Ĉevalohumile. “Sed kio okazis al mi antaŭ momento? Mitute ne sentas min ĝusta, ial. ”

“Vi estas renversita, ”klarigis Tip. “Sed nur nemovu tiujn krurojn dum minuto kaj mi restarigosvin. ”

“En kiom da pozicioj mi povos trovi min? ” demandis la besto miroplene.

“Pluraj, ”diris Tip nelonge. “Sed bonvolu ne movila krurojn. ”

La Seg-Ĉevalo nun kvietiĝis kaj rigidigis siajnkrurojn; tiel, Tip, post pluraj provoj, sukcesis restarigilin.

“Ha, mi ŝajnas ĝusta, nun, ”diris la stranga besto, ĝemante.

“Orelo rompiĝis, ”Tip deklaris, zorge ekzamenintelin. “Mi devos fari novan. ”

Li rekondukis la Seg-Ĉevalon al la loko kie Joĉjoklopodegas restariĝi, kaj helpinte la Kukurbokaponstari, Tip ĉizis novan orelon kaj fiksis ĝin en la kaponde la ĉevalo.

“Nun, ”diris li al sia rajdbesto, “atentu kion midiros. ‘Halt! ’signifas ne plu kuri; ‘Ek! ’signifas paŝiantaŭen; ‘Trot! ’signifas kuri kiel eble plej rapide. Ĉuvi komprenas? ”

“Mi kredas ke jes, ”respondis la ĉevalo.

“Bone. Ni ĉiuj veturos al la Smeralda Urbo, porvidi Lian Moŝton la Birdotimigilon; kaj JoĉjoKukurbokapo rajdos sur via dorso, por ne trivi siajnartikojn. ”

“Ne ĝenos min, ”diris la Seg-Ĉevalo. “Kio plaĉasal vi plaĉas al mi. ”

Tip helpis Joĉjon surĉevaliĝi.

“Tenu firme, ”li avertis, “por ne fali kaj fendi viankukurbokapon. ”

“Terura sorto! ”diris Joĉjo tremante. “Kion mitenu? ”

“Nu, tenu liajn orelojn, ”respondis Tip, postmomento da hezito.

“Ne! ”protestis la Seg-Ĉevalo; “ĉar mi ne povosaŭdi. ”

Tio ŝajnis prava, do Tip penis elpensi alianrimedon.

“Mi solvos la problemon! ”diris li, post pensado. Li eniris la arbaron kaj detranĉis mallongan branĉonde juna, dika arbo. Unu finon li pintigis kaj post tio li boris truon en la dorson de la Seg-Ĉevalo, tujmalantaŭ ĝia kapo. Poste li alportis malgrandan rokonde la vojo kaj martelis la stangon firme en la dorsonde la besto.

“Ĉesu! Ĉesu! ”kriis la ĉevalo; “vi skuegas min. ”

“Ĉu dolorigas? ”demandis la knabo.

“Ne vere doloras, ”respondis la besto; “sed multenervozigas min la skuado. ”

“Nu, mi finis nun, ”diris Tip kuraĝige. “Kaj Joĉjo, nepre firme tenu ĉi tiun stangon por ke vi ne falukaj frakasiĝu. ”

Do Joĉjo firme tenis, kaj Tip diris al la ĉevalo:

“Ek! ”

La obeema besto tuj antaŭenpaŝis, skuiĝante deflanko al flanko dum li levis siajn piedojn de la tero. Tip marŝis apud la Seg-Ĉevalo, tute kontenta prola nova akompananto. Post nelonge li komencis faj fi.

“Kion signifas tiu sono? ”demandis la ĉevalo.

“Ne atentu ĝin, ”diris Tip. “Mi nur fajfas, tiosignifas ke mi estas kontenta. ”

“Mi mem fajfus, se mi povus kunmeti miajnlipojn, ”komentis Joĉjo. “Mi suspektas, kara Paĉjo, kekelkrilate mi estas tre mankohava. ”

Post iom longa marŝado, la mallarĝa vojo laŭ kiuili iradis fariĝis larĝa strato pavimita per flavaj brikoj. Tip rimarkis ke apud la vojo estas mejloŝtono sur kiuestis skribita:

“NAŬ MEJLOJN ĜIS LA SMERALDA URBO. ”

Sed nun komencis mallumiĝi, do li decidiskampadi dumnokte apud la vojo kaj rekomenci lamarŝadon dum la sekva mateno kiam estos taglumo. Li kondukis la Seg-Ĉevalon al herbokovrita altaĵo surkiu kreskis pluraj dikaj arboj, kaj li zorge helpis laKukurbokapon surteriĝi.

“Mi planas kuŝigi vin sur la tero, por la nokto, ” diris la knabo. “Tiel estos plej sendanĝere por vi. ”

“Kion mi faros? ”demandis la Seg-Ĉevalo.

“Vi povos sendanĝere staradi, ”respondis Tip. “Kajĉar vi ne povas dormi, vi povos esti gardisto kaj certigike neniu proksimiĝos por ĝeni nin. ”

Post tio la knabo etendis sin sur la herbaron apudla Kukurbokapo, kaj ĉar li estis lacega pro la marŝado, li baldaŭ profunde dormis.

ĈAPITRO VI Joĉjo Kukurbokapo Rajdas al la Smeralda Urbo

Kiam mateniĝis, la Kukurbokapo vekis Tipon. Liforfrotis la dormemon el siaj okuloj, banis sin enrivereto, kaj poste manĝis iom da kunportitaj pano kajfromaĝo. Tiel preparinte sin por nova tago, la knabodiris:

“Ni tuj komencu. Naŭ mejloj estas longa distanco, sed ni verŝajne atingos la Smeraldan Urbon antaŭ latagmezo, se ne okazos akcidentoj. ”

Do la Kukurbokapo denove estis sidigita sur ladorson de la Seg-Ĉevalo kaj la marŝado rekomenciĝis.

Tip rimarkis ke la purpura koloro de la herbarokaj arboj nun multe paliĝis kaj post nelonge lapalpurpuro komencis akiri verdan karakteron kiu iompost iom heliĝis dum ili proksimiĝis al la grandaUrbo kie regas la Birdotimigilo. La grupeto jam marŝis nur apenaŭ du mejlojn kajsubite la flave pavimita strato estis dividita per larĝarapida rivero. Tip cerbumis pri kiel transiri; sed postkelka tempo li trovis viron en pramo venanta de laalia flanko de la akvu fluo. Kiam la viro atingis la bordon, Tip demandis:

“Ĉu vi transportos nin al la alia flanko? ”

“Jes, se vi pagos, ”respondis la pramisto, kiesvizaĝo havis koleretan, malagrablan aspekton.

“Sed mi ne havas monon, ”diris Tip.

“Neniom? ”demandis la viro.

“Neniom, ”respondis la knabo.

“Do mi ne rompos mian dorson remante por vi, ”diris la pramisto, decideme.

“Vere afabla viro! ”komentis la Kukurbokapo, ridetante. La pramisto kolere rigardis lin, sed ne respondis. Tip strebis pensi, ĉar multe ĉagrenis lin trovi sianvojaĝplanon subite finita.

“Mi nepre devas atingi la Smeraldan Urbon, ”lidiris al la pramisto; “sed kiel mi transiros la riveronse vi ne transportos min? ”La viro ridis, kaj la rido ne estis afabla.

“Tiu ligna ĉevalo flosos, ”diris li; “kaj vi povosrajdi lin trans la riveron. Kaj tiu Kukurbokapaĉuloakompananta vin, nu li sinkos aŭ naĝos, ja negravos. ”

“Ne ĝenu vin pri mi, ”diris Joĉjo, afable ridetanteal la malagrabla pramisto; “certe mi flosos bele. ”Tip opiniis la eksperimenton farinda, kaj la Seg-Ĉevalo, kiu tute ne komprenis la signifon de danĝero, ne kontraŭis. Do la knabo kondukis ĝin en la akvonkaj grimpis sur ĝian dorson. Joĉjo ankaŭ enpaŝis ĝisla akvo atingis liajn genuojn kaj prenis la voston dela ĉevalo por ke la kukurba kapo restu super la akvo.